Πυκνώνουν, τις ημέρες αυτές, οι συζητήσεις αναφορικά με την προοπτική επαναλειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων. Λογικό, μέσα στον παραλογισμό που χαρακτηρίζει –σχεδόν μονίμως πια– τον δημόσιο διάλογο, δεδομένου ότι καθημερινά μετρούν η μεν παγκόσμια κοινωνία νεκρούς από την πανδημία, το δε σύστημα υγείας ώρες ασφυκτικής αγωνίας για τις αντοχές των δομών του. Ετσι όμως κυλά η ζωή. Ετσι, μέσα σε παραλογισμούς και αντιθέσεις/αντιφάσεις δηλαδή, κυλούσε και θα κυλά, πιθανώς και στο μέλλον.
Υπάρχουν, ωστόσο, περίοδοι όπως η παρούσα, που δεν έχουμε ατομικά και συλλογικά την πολυτέλεια να κάνουμε πως δεν βλέπουμε ούτε τις αντιφάσεις, ούτε τους παραλογισμούς, ούτε τις πραγματικές ανάγκες στο σύνολό τους. Ορθώς, λοιπόν, γίνεται η συζήτηση για το άνοιγμα του λιανεμπορίου. Υπάρχουν σοβαροί λόγοι σχετιζόμενοι με την εθνική οικονομία, αλλά και ανάγκες άμεσες και προσωποποιημένες –των εμπόρων, των εργαζομένων στα καταστήματα, των εργαζομένων με κάθε σχέση απασχόλησης στον τομέα του εμπορίου–, που καθιστούν απολύτως απαραίτητη αυτή τη συζήτηση.
Θα είναι, ωστόσο, μεγάλο λάθος να εξαντληθεί «εδώ» αυτή η συζήτηση. Σε ό,τι αφορά τον τομέα του εμπορίου, εξίσου απαραίτητο και αναγκαίο είναι να ανοίξει διάλογος ουσίας με αντικείμενο τον τρόπο λειτουργίας του εμπορίου στη νέα εποχή του Διαδικτύου. Αντιστοίχως, μια που η συγκυρία βρίσκει και ζητήματα λειτουργίας των δομών της εκπαίδευσης να βρίσκονται στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου, ναι, κατανοητή απολύτως η ανάγκη προσδιορισμού της χρονικής στιγμής ανοίγματος των εκπαιδευτικών μονάδων, όλων των βαθμίδων. Ομως είναι ακριβώς «τώρα», που βρισκόμαστε σε ένα παράξενο «σημείο μηδέν», να δούμε βαθύτερα τα ζητήματα Παιδείας – το τι προσφέρουμε σε εκείνους και σε εκείνες την επόμενη μέρα: τόσο ως προς το περιεχόμενο σπουδών όσο και ως προς το περιβάλλον των μονάδων εντός των οποίων σπουδάζουν.
Αλλά και ευρύτερα: θα γίνει ουσιαστική συζήτηση για τους εργαζομένους στον χώρο των τεχνών, στους κινηματογράφους, στα θέατρα; Πώς θα είναι η επόμενη μέρα για όλους όσοι απασχολούνταν στον τουρισμό, σε ξενοδοχεία, γραφεία, αεροπορικές εταιρείες, κρουαζιέρα κ.λπ.; Πώς θα εξέλθουν του «σημείου μηδέν», οικονομικά και θεσμικά, οι εργαζόμενοι στον χώρο της υγείας; Θα λάβουν τη στήριξη που τους πρέπει;
Η λίστα είναι μακρά και ο χρόνος, για να χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο, ελάχιστος.