Σπανίως οι νέοι θεσμοί έχουν την τύχη να ξεκινήσουν με διορατικούς ανθρώπους. Οσοι τους αναλαμβάνουν δεν αντιλαμβάνονται ότι γράφουν Ιστορία. Δεν μπορούν να δουν ότι φτιάχνουν ευεργετικά ή καταστροφικά προηγούμενα για τον θεσμό. Συνήθως τυφλώνονται από την εξουσία και –με πρόσχημα το «σημαντικό έργο που έχουν αναλάβει»– καταπατούν κανόνες δικαίου, ενώ πολλάκις τη χρησιμοποιούν προς όφελος των ίδιων ή όσων τους διορίζουν.
Ετσι ξεκίνησε και ο θεσμός της Εισαγγελίας Διαφθοράς, για τον οποίο μετάνιωσε ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος: «Φταίμε όσοι μετείχαμε στις κυβερνήσεις της περιόδου 2010-2015 γιατί δημιουργήσαμε και διατηρήσαμε σε λειτουργία έναν θεσμικό Φρανκενστάιν, με την Εισαγγελία Διαφθοράς ως ειδική παράλληλη εισαγγελική δομή (…) Δυστυχώς, σε συνεργασία με την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου ή λόγω απουσίας της ενδεδειγμένης εποπτείας και ευαισθησίας της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου, μπορούν κάποιοι εισαγγελικοί λειτουργοί μεσαίων βαθμών να δημιουργήσουν τεράστιο θεσμικό πρόβλημα» («Ποτέ ξανά σκευωρία τύπου Novartis», Τα Νέα, 24.12.2020).
Βεβαίως, κατ’ αρχάς, η ανεξάρτητη Εισαγγελία Διαφθοράς δημιουργήθηκε επειδή οι μη Φρανκενστάιν θεσμοί της Δικαιοσύνης αποδείχθηκαν αναποτελεσματικοί στην καταπολέμηση της διαφθοράς των πολιτικών, ένα χρόνιο καρκίνωμα της χώρας. Δεύτερον: της κ. Ελένης Τουλουπάκη προϋπήρξε η κ. Ελένη Ράικου, η οποία χειρίστηκε με μεγαλύτερη σοβαρότητα τις υποθέσεις. Τρίτον, η κ. Τουλουπάκη έπραξε «σε συνεργασία με την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου ή λόγω απουσίας της ενδεδειγμένης εποπτείας και ευαισθησίας της». Η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου υπηρετεί έναν τυπικό μη Φρανκενστάιν θεσμό, είναι δηλαδή διορισμένη από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Κατανοούμε το άλγος που προκάλεσε στους «δέκα» η εμπλοκή του ονόματός τους στην υπόθεση Novartis. Είναι σαφές το πλήγμα στους θεσμούς από την απόπειρα αλλοίωσης του πολιτικού παιγνίου διά της δικαστικής οδού. Αλλά δεν καταλύθηκε η δημοκρατία επειδή κατηγορήθηκαν πολιτικοί από κουκουλοφόρους μάρτυρες, όπως δεν καταλύθηκε όταν κατηγορήθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου από επώνυμους ψευδομάρτυρες.
Επιπλέον, πολιτικοί του διαμετρήματος του κ. Βενιζέλου ή του κ. Σαμαρά έχουν άπλετο τηλεοπτικό χρόνο και απέραντο έντυπο χώρο να αμυνθούν. Τι να πουν άνθρωποι σαν τον νεότερο Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος περίμενε 10 χρόνια για να βγει η βαρύτερη για τον κ. Πάνο Καμμένο απόφαση του Εφετείου, που καταδίκασε τις συκοφαντίες του δεύτερου περί κερδοσκοπίας με CDS και άλλων κακόβουλων ανοησιών;
Κάθε υπόθεση Ντρέιφους τραυματίζει τη δημοκρατία. Πολύ περισσότερο όταν οι Ντρέιφους, σαν τον πρώην πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου, δεν έχουν τα μέσα των πολιτικών για να μπορούν να υπερασπιστούν αποτελεσματικώς το όνομά τους.