Η αποχώρηση του Ντόναλντ Τραμπ από την ηγεσία των ΗΠΑ αφαιρεί από το παζλ των ελληνοτουρκικών σχέσεων ένα αρνητικό κομμάτι.
Ο απερχόμενος πρόεδρος είχε μια ιδιαίτερη προσωπική σχέση με τον Τούρκο ομόλογό του, την οποία διατυμπάνιζε σε κάθε ευκαιρία. Πολλοί κάνουν λόγο και για επιχειρηματικά συμφέροντα στα οποία και οικοδομήθηκε η λεγόμενη διπλωματία των κουμπάρων. Στον Λευκό Οίκο του Τραμπ, ο Ταγίπ Ερντογάν εύρισκε ευήκοα ώτα.
Από την άλλη, σε επίπεδο πολιτικής, αλλά και προσωπικής συμπεριφοράς, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν επέδειξε ιδιαίτερο σεβασμό ή ενδιαφέρον για την Ελλάδα.
Μου έχουν μείνει δύο πολύ ενοχλητικές εικόνες από τη συμπεριφορά του και προς τους δύο Ελληνες πρωθυπουργούς που συνάντησε.
Στην πρώτη, τον Οκτώβριο του ’17, το μοχθηρό βλέμμα του προς τον Αλέξη Τσίπρα κατά την κοινή συνέντευξή τους στον κήπο του Λευκού Οίκου, όταν δημοσιογράφος ρώτησε τον Ελληνα πρωθυπουργό αν επιμένει στην ευχή που είχε εκφράσει πριν αναλάβει ο Τραμπ την προεδρία, «να μην μας βρει κι αυτό το κακό».
«Μακάρι να το ήξερα αυτό πριν από την ομιλία μου», είπε ο Τραμπ, και γύρισε προς τον κ. Τσίπρα με σχεδόν απειλητικό τρόπο. «Ευτυχώς» που μόλις πριν από λίγα λεπτά είχαν συμφωνήσει στην αναβάθμιση 84 ελληνικών F-16 αντί 1,5 δισ. δολαρίων.
Η δεύτερη, διαφορετική, αλλά για μένα εξίσου ενοχλητική εικόνα ήταν κατά τη συνάντησή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο Οβάλ Γραφείο, τον Ιανουάριο του ’20, όπου με χονδροειδή τρόπο επέλεξε να μιλήσει για τον «καλό του φίλο» Ταγίπ Ερντογάν παρουσία του Ελληνα πρωθυπουργού, λίγα μόλις λεπτά αφότου ο τελευταίος είχε δημόσια αναφερθεί στις απειλές του Ερντογάν κατά της Ελλάδας.
Ευτυχώς που δεν έσπρωξε κανέναν από τους δύο, όπως με περισσή αγένεια είχε κάνει στον πρωθυπουργό του Μαυροβουνίου, σε σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ.
Πάντως, κατά τη θητεία της κυβέρνησης Τραμπ, καταγράφηκαν δύο πολύ θετικές εξελίξεις. Η πρώτη αφορά το γεγονός ότι μια αριστερή κυβέρνηση στην Αθήνα κατάφερε να υπερβεί ιδεοληψίες του παρελθόντος και να συνεργαστεί πολύ καλά με μια πολύ δεξιά κυβέρνηση στην Ουάσιγκτον.
Αυτό, πέρα από πρόσωπα, κόμματα και ιδεολογίες, αποτελεί σημαντικό κεκτημένο και δείχνει στην πράξη ότι οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις έχουν φθάσει σε έναν αξιοζήλευτο βαθμό ενηλικίωσης.
Η δεύτερη έχει να κάνει με την προσωπική σχέση που δημιουργήθηκε μεταξύ του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας και του Μάικ Πομπέο, ο οποίος μπορεί στο μέλλον να διεκδικήσει την προεδρία ή την εκλογή του στη Γερουσία. Είναι ένας άνθρωπος που ήλθε, είδε –επισκέφθηκε τον Ελληνα πρωθυπουργό στο σπίτι του στα Χανιά–, κατάλαβε πολλά, και με τον οποίο έχει δημιουργηθεί ένας δίαυλος επικοινωνίας που μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμος στο μέλλον.
Ωστόσο, αυτό δεν αφορά τον ίδιο τον Ντόναλντ Τραμπ. H φιλία του με τον Ερντογάν και ο προσωπικός θαυμασμός του για τον Τούρκο πρόεδρο τον οδήγησαν σε μια ετεροβαρή προσέγγιση. Υπό αυτό το πρίσμα, η αποχώρησή του αποτελεί θετική εξέλιξη.