H βία δεν είναι διαμαρτυρία

1' 43" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είναι συνηθισμένη πρακτική στην πολιτική αντιπαράθεση να τραβάμε στα άκρα τις θέσεις του αντιπάλου μας, μέχρι διαστρεβλώσεως, και στη συνέχεια να πυροβολούμε αυτές τις διαστρεβλωμένες θέσεις. Είναι ένα παλιό τέχνασμα, που εξαναγκάζει τον αντίπαλο, αντί να προωθεί τις θέσεις του, να προσπαθεί να αποδείξει πως ουδέποτε υποστήριξε αυτά για τα οποία δέχεται κριτική. Κάπως έτσι η Αριστερά αντιμετωπίζει το νομοσχέδιο για την Παιδεία που κατέθεσε η κυβέρνηση. 

Υποστηρίζει πως γίνεται απόπειρα να φιμωθούν οι φοιτητές, η διαμαρτυρία και η διεκδίκηση ποινικοποιείται, ενώ κάποιοι γραφικοί είδαν πίσω από το συγκεκριμένο νομοσχέδιο την αναβίωση του Σπουδαστικού της Ασφάλειας, κάτι που δένει με την «ακροδεξιά» Νέα Δημοκρατία και το τσεκούρι του Βορίδη.

Το νομοσχέδιο αυτό ούτε τη διαμαρτυρία απαγορεύει ούτε τις διεκδικήσεις ποινικοποιεί. Κάνει κάτι πολύ απλό, που ισχύει σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου. Επιδιώκει να αντιμετωπίσει τη βία και την παραβατικότητα μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται πως η βία δεν είναι διαμαρτυρία είναι είτε περιορισμένης αντιλήψεως άτομα είτε φανεροί ή κρυφοί λάτρεις της βίας. 

Οι πρώτοι δεν κατανοούν πως η εισαγόμενη βία στους πανεπιστημιακούς χώρους, αλλά και η ενδογενής βία, προλαμβάνεται μόνο με τη μόνιμη παρουσία αστυνομικής δύναμης εντός των χώρων. Πολύ θα σκεφτούν οι αντιεξουσιαστές να κάνουν καταδρομική επιχείρηση, όπως συνηθίζουν, αν γνωρίζουν πως ταχύτατα θα κινητοποιηθούν αστυνομικές δυνάμεις που βρίσκονται πλέον μέσα στα ΑΕΙ. Οι δε δεύτεροι –οι λάτρεις της βίας–αντιδρούν γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Δεν θα έχουν πλέον «πεδίον δόξης». Δεν θα μπορούν να «κτίσουν» τα γραφεία των καθηγητών ατιμωρητί. Κανένας φοιτητής που κινείται μέσα στα όρια της νομιμότητας μιας δημοκρατικής πολιτείας δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Απεναντίας θα είναι ήσυχος, γιατί ουδεμία ομάδα κρούσης θα μπορεί να εισβάλει πλέον  στις πανεπιστημιακές αίθουσες τρομοκρατώντας καθηγητές και φοιτητές. 

Δυστυχώς, οι πανεπιστημιακοί χώροι, εδώ και πολλές δεκαετίες, είναι νησίδες ανομίας, με ευθύνη κυρίως των εκάστοτε κυβερνώντων.

Η εικόνα τους είναι τεταρτοκοσμική, αφού τα πανεπιστήμια του Τρίτου Κόσμου είναι πεντακάθαρα, καθώς οι σπουδαστές σέβονται τους χώρους όπου φοιτούν. 

Το στοίχημα για την εφαρμογή του συγκεκριμένου νόμου δεν αφορά μόνον την κυβέρνηση, αλλά κυρίως την κοινωνία. Σε τελική ανάλυση, ο Ελληνας φορολογούμενος πληρώνει.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή