Γιατί δεν χαμπάριασε η Ομοσπονδία; Γιατί βρέθηκε σε τόση απόσταση από την πραγματικότητα ώστε, ακόμη και μετά τη συντριπτική καταγγελία, να αντιδράσει με αυτήν την παγερά αγέρωχη ανακοίνωση, που σχεδόν ειρωνευόταν την καταγγέλλουσα· που πλαγίως την εγκαλούσε, επειδή δεν ήρθε να τα πει πρώτα στα όργανα· επειδή δεν χειρίστηκε το τραύμα της «διακριτικά», σαν οικογενειακό ζήτημα;
Η Ομοσπονδία ήταν ένα στεγανό σύστημα. Τη διοικούσαν επί 30 χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι. Κρατούσαν τα αξιώματα, διαχειρίζονταν κρατικές και ιδιωτικές επιχορηγήσεις, κατηύθυναν αθλητικές καριέρες. Σε ένα τέτοιο κλειστό σύστημα, ήταν προβλέψιμο ότι θα βρισκόταν κάποιος που θα δοκίμαζε να εξαργυρώσει τη θέση του στην ιεραρχία με σεξουαλική επιβολή. Ηταν προβλέψιμο, γιατί η Ομοσπονδία Ιστιοπλοΐας δεν είναι ένα εξωτικό είδος ιεραρχίας. Είναι μικροσύστημα κοινότοπης πατριαρχίας.
Ο όρος είναι ταλαιπωρημένος από τη συνδικαλιστική του κατάχρηση. Ονομάζει όμως, έστω και προβληματικά, μια κουλτούρα που δεν περιορίζεται στις γραφειοκρατίες του αθλητισμού. Είναι η φθίνουσα αλλά ακόμη δραστική κουλτούρα που προικίζει τους άνδρες με προνόμια εξουσίας – εξουσίας γενικώς, αλλά και ειδικώς επί του άλλου φύλου. Οι κανόνες που επιτρέπουν αυτήν τη διάκριση είναι τόσο βαθιά ριζωμένοι στον πολιτισμό μας –δηλαδή εντός μας– που δεν τους συνειδητοποιούμε καν. Ζούμε με αυτούς όπως τα ψάρια ζουν μέσα στο νερό.
Οι ενστάσεις είναι γνωστές. Οταν χρεώνουμε τη σεξουαλική βία στην επικρατούσα κουλτούρα πέφτουμε, λένε, σε γενικεύσεις. Πλάθουμε ένα τεκμήριο συνενοχής για όλους τους άνδρες και για όλες τις ανδρικές συμπεριφορές. Είναι άλλο, λένε, η εργασιακή ανισότητα και άλλο η σεξιστική συμπεριφορά. Είναι άλλο το πείραγμα στο ασανσέρ και άλλο η κακοποίηση.
Oντως. Η πατριαρχία έχει πολλές εκφάνσεις. Αλλά δεν μπορεί κανείς να προλάβει τις εγκληματικές της εκδηλώσεις αν δεν έχει προηγουμένως δει την αλληλουχία που τις συνδέει με τις λιγότερο βάναυσες.
Δεν μπορεί να προλάβει νέες «ομοσπονδίες», αν απομονώσει τον καταγγελλόμενο παράγοντα ως «κρούσμα». Ο παράγων δεν ήταν ένας ψυχοπαθής που ελλόχευε τις νύχτες στα πάρκα. Ηταν προϊόν μιας κουλτούρας που, ακόμη κι αν δεν παράγει μαζικά βιαστές, τους παρέχει πάντως θερμοκήπια «ομοσπονδίας» – κελύφη εθιμικού εξουσιασμού, σιωπής και ατιμωρησίας. Ακόμη και τώρα, μετά τον θόρυβο, ο παράγων θα μείνει ποινικά ατιμώρητος.
Ο ένας τρόπος είναι να αντιμετωπίσεις τη βία ως ενδοκρινολογική μοίρα και την κουλτούρα που επωάζει τη βία ως πολιτισμικό ατύχημα. Οι άνθρωποι είναι δοχεία των ορμονών τους. Και τέκνα των παραδόσεών τους. Δεν φταίει ο γιαλός της κουλτούρας για τα σκάρτα ψάρια. Σκάσε και κολύμπα.
Ο άλλος τρόπος είναι του σπάνιου πλάσματος που βγάζει το κεφάλι έξω από το νερό. Αυτή είναι η σημασία της Σοφίας Μπεκατώρου.