Ας σκεφτεί ο αναγνώστης τι θα γινόταν εάν δεκαπέντε βουλευτές και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας συνέτασσαν ένα κείμενο συμπαράστασης προς τον φυλακισμένο Ρουπακιά. Σύμπασα η Αριστερά και όλος ο αποκαλούμενος «προοδευτικός κόσμος» θα είχε ξεσηκωθεί, ενώ μετά βεβαιότητος η Νέα Δημοκρατία θα λάμβανε πειθαρχικά μέτρα εναντίον τους. Τώρα θεωρείται περίπου αυτονόητο βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να συμπαραστέκονται σε έναν κατά συρροή δολοφόνο.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Την απάντηση την έδωσε προ καιρού ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μ. Μπαλαούρας, όταν δήλωσε πως η «17 Νοέμβρη» σκότωνε, αλλά είχε ιδανικά. Γι’ αυτό ακριβώς και η ριζοσπαστική Αριστερά αισθάνεται την ανάγκη να προστατεύσει τα παραστρατημένα αδέλφια της. Τους συνδέουν κοινά ιδανικά. Την περίοδο που η «17 Νοέμβρη» δολοφονούσε εν ψυχρώ ένα κομμάτι του χώρου της Αριστεράς συνομιλούσε μαζί της, όπως ο πατέρας προσπαθεί να νουθετήσει το άτακτο παιδί του. Ηταν, όπως χαρακτηριστικά τούς αποκαλούσαν, «οι εν όπλοις σύντροφοι». Το ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό σημείο είναι πως δεν ασκούσαν κριτική στους δολοφόνους γιατί δολοφονούσαν, αλλά γιατί με τη δράση τους έκαναν ζημία στην υπόθεση της Αριστεράς. Δηλαδή η κριτική τους δεν αναγόταν σε αξιακό επίπεδο, αλλά σε επίπεδο τακτικής. Ως εκ τούτου, είναι πολύ λογικό, γι’ αυτό το κομμάτι της Αριστεράς, οι δολοφόνοι της «17 Νοέμβρη» να θεωρούνται πολιτικοί κρατούμενοι. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που στελέχη του Συνασπισμού κατέθεσαν μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη της «17 Νοέμβρη», ένας δε εξ αυτών, στη συνέχεια, διετέλεσε και σύμβουλος του υπουργού Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ κ. Ν. Παρασκευόπουλου.
Στο κείμενό τους τα δεκαπέντε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνουν –και σωστά– πως η Δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά παραλείπουν να αναφέρουν πως η στάση της Δημοκρατίας απέναντι στους δολοφόνους είναι άμεσα συνυφασμένη από το αν αυτοί επέδειξαν μεταμέλεια για τις αποτρόπαιες πράξεις τους. Και ο Κουφοντίνας ουδεμία μεταμέλεια επέδειξε. Και πώς να επιδείξει, όταν θεωρούσε και εξακολουθεί να θεωρεί πως οι δολοφονίες του εξυπηρετούσαν έναν ανώτερο σκοπό; Πως τα θύματά του έπρεπε να τιμωρηθούν γι’ αυτό που συμβόλιζαν; Και ο Αξαρλιάν θεωρήθηκε «παράπλευρη απώλεια» ενός πολέμου. Μόνο που στα δημοκρατικά πολιτεύματα δεν διεξάγεται κανένας πόλεμος.
Η Δημοκρατία δεν εκδικείται, η Δημοκρατία αμύνεται. Και στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν «σύντροφοι εν όπλοις».