Υπάρχουν ορισμένα πράγματα με τα οποία δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ. Ενα από αυτά είναι η κοινή δήλωση δεκαπέντε στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ των δικαιωμάτων του Δημήτρη Κουφοντίνα.
Οχι βέβαια επειδή πιστεύουμε ότι ένας φυλακισμένος τρομοκράτης δεν πρέπει να έχει δικαιώματα (είναι λίγο κωμικό, ωστόσο, το ότι κάποιος που αγωνίζεται για την ανατροπή της δημοκρατίας, σκοτώνοντας ανυπεράσπιστους ανθρώπους, επικαλείται την αναγκαιότητα των δικών του δικαιωμάτων), αλλά επειδή η στάση των συγκεκριμένων στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι υποκριτική: εξαντλούν την ευαισθησία τους βάσει ιδεολογικών εμμονών και μόνον.
Είναι υποκριτική η αιτιολογία ότι η δήλωση «δεν αφορά την υπεράσπιση ενός προσώπου, αλλά το αυτονόητο: την υπεράσπιση του κράτους δικαίου, τη νομιμότητα, την ισονομία και τα δικαιώματα, που αφορούν όλους τους κρατουμένους ανεξαρτήτως του αδικήματος και της ποινής», διότι δεν λένε, δεν τολμούν να πούνε ευθέως, ότι, κατά βάθος, θεωρούν τις πράξεις του εν λόγω ατόμου δίκαιο «κοινωνικό» ή «πολιτικό αγώνα», ότι κατανοούν και υποδέχονται την κοσμοθεωρία και τη γραμμή της 17Ν.
Από παλιά, μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ «συμπαθούσαν» τη 17Ν, και ειδικά το συγκεκριμένο προβεβλημένο μέλος της. Αν κάτι έχει αναστείλει πλέον μια πιο «αυθόρμητη» έκφραση συμπαράστασης είναι η πρότερη εμπειρία της εξουσίας: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον κόμμα εξουσίας και ιδίως τα ηγετικά στελέχη γνωρίζουν ότι ως κόμμα εξουσίας δεν μπορείς να συνεχίσεις να υψώνεις την «εξαρχειώτικη» αντιεξουσιαστική κορώνα. Εξ ου και η αμηχανία, η αποστασιοποίηση, στην οποία περιήλθε με τη δήλωση των «15» η Κουμουνδούρου: πώς να πάρεις αποστάσεις χωρίς να αδειάσεις τους δικούς σου και το «ένδοξο» παρελθόν σου;
Τηρουμένων των αναλογιών, είναι μια αντίστοιχη αμηχανία με εκείνη που έχει η ηγεσία της Ν.Δ. όταν δικαίως της προσάπτουν το αντισημιτικό, φιλοχουντικό, ακροδεξιό παρελθόν στελεχών της.
Βεβαίως, υπάρχει μια τεράστια διαφορά: αμφότερα τα άκρα δικαιολόγησαν τη βία, αλλά μόνον οι μεν σκότωσαν. Οργανωμένα και κατ’ επανάληψη. Κυρίως, σημαντική μερίδα της κοινοβουλευτικής Δεξιάς προσπαθεί να σκεπάσει το σκοτεινό παρελθόν κάτω από το χαλί, αναβάλλοντας διαρκώς την κατά μέτωπον αντιπαράθεση με ένα κομμάτι της· στη δε Αριστερά όμως, ένα πολύ μεγάλο μέρος της πιστεύει κανονικά στην αναγκαιότητα της βίας, ακόμα και στην αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής.
Είναι η κοσμοθεωρία που στην ουσία πρεσβεύει πως δεν είναι όλες οι δολοφονίες ίδιες διότι δεν έχουν ισότιμη αξία όλες οι ανθρώπινες ζωές. Η (όποια) επανάσταση ζητάει κεφάλια εξάλλου. Κάπως έτσι ο δολοφόνος βαφτίζεται «αγωνιστής».
Ισως γι’ αυτό οι 15 «κουφοντινικοί» του ΣΥΡΙΖΑ δεν φάνηκαν να σοκάρονται με το χυδαίο πανό «Κωστάκη, πού ο μπαμπάς σου;» εναντίον του Κώστα Μπακογιάννη.
Οχι, δεν υπάρχει καμία κατανόηση απέναντι σε τέτοιες απόψεις.