Το βρώμικο μυστικό

3' 49" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το μυστικό ενός επιτυχημένου γάμου είναι να παραβλέπεις. Το μυστικό είναι να καταγραφεί από την αρχή οτιδήποτε εκνευρίζει τον έναν και τον άλλον. Το μυστικό είναι να υπάρχει χώρος. Τα ζευγάρια σήμερα περνούν τη δοκιμασία της ζωής τους, καθώς κλείνουν έτος μαζί και από τον συμπυκνωμένο χρόνο απορρέει ένα μυστηριώδες χάος. Το να αγνοείς είναι σοφία που πλέον μοιάζει με φτηνό κόλπο. Παλιότερα ο «χώρος» οριζόταν ως ανεξαρτησία – και πρακτικά ως το επιπλέον δωμάτιο που λείπει από όλα τα σπίτια. Αλλά το έξτρα δωμάτιο δεν αρκεί, μια πτέρυγα ίσως. Κάποιος έπρεπε να είναι εξαιρετικά οξυδερκής ώστε να υπολογίσει το δυστοπικό σενάριο και αρκετά διορατικός για να θέσει στον εαυτό του την ερώτηση: «Ποιον θα διάλεγες για να περάσεις μαζί του 24 ώρες, 7 μέρες την εβδομάδα επί 1 χρόνο;». Κανέναν, είναι η απάντηση, αυτό είναι το βρώμικο μυστικό.

«Πώς είσαι;», ρώτησα έναν στενό μου φίλο στο τηλέφωνο, «θα στα πω από κοντά» και κανονίσαμε να πάμε μια βόλτα. «Πώς είσαι;», τον ρωτώ διά ζώσης. «Η γυναίκα μου», μου απάντησε και φοβήθηκα. «Τρώμε κάθε μέρα πρωινό μαζί, από τον Μάρτιο δουλεύουμε και οι δύο από το σπίτι και τρώμε όλα τα γεύματα μαζί, με εξαίρεση κάποια το καλοκαίρι που φάγαμε με φίλους». «Αλλά το πρωινό είναι διαφορετικό». Τον κοίταξα με περιέργεια και πρέπει να κατάλαβε ότι με χάνει. «Τρώει κάθε πρωί γιαούρτι». Εχει αρχίσει να τα χάνει σκέφτηκα, αλλά δεν σχολίασα. «Κάθε πρωί εδώ και 18 χρόνια τρώει γιαούρτι». «Ο καθένας με τις προτιμήσεις του», απάντησα, δίνοντας κάποιο τόνο τετριμμένης ισορροπίας στη μονότονη συζήτηση με την περιττή πληροφορία. «Αλλά τώρα πλέον τη βλέπω καθημερινά, να ανοίγει το ψυγείο, να παίρνει το κεσεδάκι, να κλείνει το ψυγείο, να αφαιρεί τη μεμβράνη, να βάζει το κουτάλι στο περιεχόμενο και το περιεχόμενο να καταλήγει στο στόμα της». «Αυτή είναι η φυσική πορεία ενός βρώσιμου γιαουρτιού», απάντησα απότομα, για να του δείξω ότι αυτό ήταν. Μέχρι εδώ η συζήτηση για τα γαλακτοκομικά. Εκείνος, όμως, θλιμμένος συνέχισε, «…και μένει πάντα ένας άσπρος λεκές στην αριστερή πλευρά του στόματός της».

Φίλε, ο κόσμος έχει αναπνευστικά προβλήματα, οικονομικά άγχη, ο πλανήτης αργοπεθαίνει και εσύ ασχολείσαι με την ξεραμένη κηλίδα; Τον ένιωσα. Είναι αυτές οι καθημερινές λεπτομέρειες που περνούσαν απαρατήρητες προ πανδημίας και ξαφνικά έγιναν ευκρινείς. Η επανάληψη έχει κάτι σπαραχτικό, διογκώνει το απλούστερο. Οταν αρχίζεις να παρατηρείς, το εντοπίζεις συνέχεια και δεν σταματάει ποτέ να ενοχλεί.

«Κι εσύ;», με ρωτάει. «Ολα καλά!», μετακομίσαμε εν μέσω των lockdowns και έτσι έχουμε πολλά πρακτικά να απασχολούν τις συζητήσεις μας. Ζούμε με κούτες, λείπουν τα πόμολα, αλλά οι πόρτες είναι πάντα ανοιχτές για την παρέα, τον ηλεκτρολόγο, τον μπογιατζή και τον υδραυλικό. Ακούω καθημερινά την ίδια ερώτηση: «Πότε θα έρθουν τα πόμολα;».

Στο καινούργιο σπίτι δεν διαπραγματεύθηκα τα τετραγωνικά. Μεγάλο λάθος ο οπτιμισμός. Ημουν απολύτως ικανοποιημένη με την εσοχή που μου παραχωρήθηκε στο σαλόνι. Η εσοχή ήταν ντουλάπι αλλά ο άνδρας μου –πρακτικός– το μετέτρεψε παραχωρώντας μου το τετραγωνικό. Περιέχει ένα έπιπλο που χωράει τον υπολογιστή και μια διπλωμένη εφημερίδα, τοίχος μπροστά και βιβλιοθήκη από πίσω, τόσο στενή που τα ψηλά βιβλία ξαπλώνουν. Η καρέκλα μου έχει ρόδες, αλλά είναι καταδικασμένη στην ακινησία, ακουμπάει τις ράχες των βιβλίων και τον υπολογιστή, άρα δεν έχει μπρος-πίσω. Μπαίνω στην καρέκλα και κάθομαι εκεί στουμπωμένη. Μου φαινόταν ικανοποιητικό, γιατί η ιδέα ήταν ότι ένα μέτρο πιο πέρα βρίσκεται ο αγαπημένος μου καναπές που θα μπορούσα να τον απολαμβάνω από τις οκτώ η ώρα το πρωί που το σπίτι μου ανήκει. Ή μου ανήκε τέλος πάντων. 

Ο καναπές, όμως, είναι κατειλημμένος. Είναι  μέρος «του γραφείου του», όπως και το σύνολο του σπιτιού. Κάποιοι είναι καλοί στα ντιλ, εγώ δεν ανήκω σε αυτούς, οι συμφωνίες απαιτούν ετοιμότητα και πρόβλεψη. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο «γραφείο μου», ο άνδρας μου πηγαινοέρχεται μιλώντας και γελώντας σε διαδικτυακές συναντήσεις. Η δουλειά μου δεν είναι η δυσκολότερη, ούτε η πιο επείγουσα, δεν είμαι καρδιοχειρουργός, ούτε οδηγός ασθενοφόρου, απλώς πρέπει να βάζω τη μια λέξη πίσω από την άλλη και αυτές να βγάζουν νόημα. «Σου αρέσει ο εργασιακός σου χώρος;», με ρώτησε μόλις. Βρήκα ότι είναι μια πολιτισμένη-ειρηνική ερώτηση και του χαμογέλασα. «Μήπως θέλεις να τον τακτοποιήσεις;».

Τα διαζύγια έχουν αυξηθεί μόνο 25% αυτή την περίοδο, εντυπωσιακό. Για να βοηθηθώ ξεφυλλίζω Μάρκο Αυρήλιο, «στη φύση, που δίνει και που ξαναπαίρνει, ο σεμνός άνθρωπος λέει: Δώσε μου ό,τι θέλεις, πάρε πίσω ό,τι θέλεις». Διαβάζω Σουν Τζου, «η τέχνη του πολέμου μας διδάσκει να στηριζόμαστε στην ετοιμότητά μας να υποδεχθούμε τον εχθρό όπως πρέπει».

«Ακόμα όμως και ο σκοπός του πολέμου είναι η ειρήνη», μου είπε ο φίλος μου. «Η λύση ποια είναι;». Το εμβόλιο φυσικά.
 
* Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας και μένει στο Λονδίνο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή