Πάνε πέντε χρόνια από τότε που ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μάκης Μπαλαούρας ανέπτυξε τον διαχωρισμό της τρομοκρατίας με βάση τα ιδεώδη: «Οι οργανώσεις αυτές όπως η 17Ν είχαν ένα λαθεμένο αλλά ένα ιδεώδες που ήταν υπέρ του ανθρώπου…» (Βήμα FM, 28.1.2016). Ποιο είναι το «λαθεμένο» και ποιο είναι το «ιδεώδες» στη δολοφονία 27 ανθρώπων, δεν διευκρινίστηκε. Βρίσκεται θαμμένο βαθιά, στα έγκατα του αριστερού παραλογισμού.
Αυτό το ασαφές «ιδεώδες» αλλά χωρίς το «λαθεμένο» επικαλέστηκε και ο κ. Νίκος Φίλης για να απαντήσει στην αιτίαση του πρωθυπουργού ότι «τα επεισόδια στο Καπιτώλιο μου θύμισαν το 2011 και όχι το 2018, όταν η πάνω και η κάτω πλατεία ενώθηκαν σε ένα παραλήρημα αμφισβήτησης της αστικής δημοκρατίας. Με διχασμό, με απειλές για κρεμάλες, με συνθήματα περί καψίματος του Κοινοβουλίου και με εσάς στην πρώτη γραμμή ως νέος καβαλάρης του αντισυστημικού κινήματος» (Βουλή, 20.1.2021).
«Αλλο οι “Αγανακτισμένοι”» θα απαντήσει ο κ. Φίλης («Η μνήμη της Αγανάκτησης παραμένει ζωντανή», «Τα Νέα», 23.1.2021). «Αυτό που συνέβη εκείνη την περίοδο στην Ελλάδα αντανακλούσε την κρίση του πολιτικού συστήματος», λες και αυτά που συνέβησαν στο Καπιτώλιο αντανακλούν την υγεία του αμερικανικού πολιτικού συστήματος. Επρόκειτο, λέει ο βουλευτής, «για μια μάχη κατά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που προκάλεσε δυστυχία στις αδύναμες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και σε δεύτερη φάση νέες ανισότητες και στις πιο πλούσιες». Κατ’ αρχάς, το μνημόνιο το οποίο αντιπάλευαν οι ελληνικής κοπής «Αγανακτισμένοι» δεν ήταν νεοφιλελεύθερη πολιτική. Στον νεοφιλελευθερισμό, αν χρωστάς χρεοκοπείς και υφίστασαι όλες τις συνέπειες μιας άτακτης χρεοκοπίας· δεν έχεις να φας. Η ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας με 300 δισ. από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους δεν ήταν νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Κατά δεύτερον, και οι αγανακτισμένοι του Καπιτωλίου κατά των ίδιων πολιτικών αγωνίζονται, ασχέτως αν δεν το λένε με τις ίδιες, αριστερής κοπής, λέξεις. Κατά τρίτον, και οι μεν και οι δε έθεσαν, όπως είπε κάποιος, τα σωστά ερωτήματα και έδωσαν τη λάθος απάντηση. Τα προβλήματα των ανισοτήτων, της οικονομικής δυσπραγίας κ.λπ. είναι κοινά. Η απάντηση όμως δεν μπορεί να είναι ούτε «να καεί, να καεί…» ούτε η εισβολή στο Καπιτώλιο. Εξάλλου, το μεγαλείο της Δημοκρατίας είναι ότι ποτέ δεν εξετάζει στόχους, αλλά μόνο τα μέσα. Καθείς μπορεί να επιθυμεί ότι τραβάει η ψυχούλα του, από την επικράτηση του σοσιαλισμού μέχρι την απαγόρευση εισόδου UFO στον πλανήτη. Οι στόχοι κρίνονται πολιτικώς, τα μέσα όμως δικαστικώς. Αν κάποιος παρανομεί, π.χ. σκοτώνει διότι δηλώνει ότι έχει «ιδεώδη» υπέρ του ανθρώπου, της Μακεδονίας, του έθνους, της Αριστεράς, πρέπει να κολάζεται ποινικώς, όπως έγινε προσφάτως με τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Ολα τ’ άλλα είναι υποκρισία…