Βάλαμε το λάπτοπ στο τραπεζάκι του σαλονιού. Γεμίσαμε τα ποτήρια μας με κρασί. Καθίσαμε αναπαυτικά στον καναπέ, βολεύτηκαν και οι γάτες δίπλα μας.
Πληκτρολογήσαμε τον κωδικό του εισιτηρίου στον σύνδεσμο προβολής. Το live streaming ξεκίνησε. Η σκηνή του Εθνικού Θεάτρου φωτίστηκε. Ο «Γυάλινος κόσμος» του Τενεσί Ουίλιαμς άρχισε να αποκαλύπτεται μπροστά μας.
Η παράσταση ξεδιπλώθηκε υπέροχα κι εμείς νιώσαμε τη λαχτάρα του Τομ να αποδράσει από τη μίζερη ζωή του. Συμπονέσαμε την Αμάντα για όλες τις αγωνίες και τις ματαιώσεις της – ακόμη και τις υστερικές κρίσεις της με κατανόηση τις είδαμε. Ταυτιστήκαμε με τη Λόρα, την εύθραυστη και διάφανη σαν τα γυάλινα ζωάκια της.
Πρεμιέρα σε άδειο θέατρο. Οι ηθοποιοί –η Αννα Μάσχα, η Λένα Παπαληγούρα, ο Κωνσταντίνος Μπιμπής και ο Αναστάσης Ροϊλός– εκεί, πάνω στο σανίδι. Οι θεατές μακριά, καθένας στο δικό του αλλού. Δύσκολη συνθήκη, αλλά λειτούργησε. Ισως γιατί έχουμε πια ασκηθεί καλά στην επικοινωνία εκ του μακρόθεν. Ισως γιατί, όπως λέει ο σκηνοθέτης Γιώργος Νανούρης, «ένα χρόνο τώρα, η ζωή μάς έδειξε πόσο εύκολα μπορούν να ανατραπούν τα πάντα, να ραγίσουν, ακόμη και να σπάσουν, σαν να είναι φτιαγμένα από γυαλί». Ισως, δηλαδή, γιατί μέρα με τη μέρα συνειδητοποιούμε ολοένα και περισσότερο ότι μοιραζόμαστε όλοι την ίδια ευθραυστότητα.
Ετσι, για ένα σαββατόβραδο, από το σαλόνι του διαμερίσματός μας στο κέντρο της Αθήνας, χάρη στις συνδέσεις που η τέχνη δημιουργεί, βρεθήκαμε στο φτωχικό σπίτι της οικογένειας Ουίνγκφιλντ. Ακούσαμε τις κραυγές και τους ψιθύρους τους. Συγκλονιστήκαμε με το γοερό κλάμα της Λόρας πάνω από τη σπασμένη μινιατούρα της. Κι έπειτα ονειρευτήκαμε τη μέρα που θα βγούμε κι εμείς από τον δικό μας περίκλειστο κόσμο, της πανδημίας: που θα ξαναβρεθούμε σ’ εκείνο το μπαλκόνι που βλέπει την Τέλενδο, που θα φάμε στο αγαπημένο μας ταβερνάκι στη Σάμο τους πιο νόστιμους ρεβιθοκεφτέδες, που θα κάνουμε το road trip στη Γαλλία, το οποίο μας στέρησε ο κορωνοϊός.
Θυμώσαμε κιόλας. Με τους πολιτικούς, εντός και εκτός κυβέρνησης, που ενδιαφέρονται μόνο για το πότε θα ανοίξουν ξανά τα χιονοδρομικά ή θα επιτραπεί το κυνήγι. Η τέχνη εξορισμένη ακόμη και από τις συζητήσεις τους.
Τέλος παράστασης. Υπόκλιση των ηθοποιών σε βουβή αίθουσα. Ενας κόμπος στον λαιμό, δάκρυα στα μάτια. «Σβήσε τα κεριά, Λόρα. Αυτός ο κόσμος φωτίζεται πια μόνο με αστραπές…».