Μέχρι στιγμής την παρτίδα κερδίζει ο ιός. Eνα εκατομμύριο νέα κρούσματα την ημέρα στον κόσμο. Μόνο 80 εκατομμύρια οι χορηγηθείσες δόσεις του εμβολίου σε 58 χώρες. Μόλις πέντε κράτη με εμβολιασμένο άνω του 5% του πληθυσμού (Ισραήλ 49%, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα 28%, Ην. Βασίλειο 11,3%, Μπαχρέιν 8,5%, ΗΠΑ 7,1% – Ελλάδα 2%). Αναμένεται διπλασιασμός του συνολικού αριθμού μολύνσεων μέσα στις επόμενες 100 ημέρες.
Εχουμε αδράξει την άκρη του νήματος, όμως το κουβάρι αργεί να ξετυλιχθεί. Καθυστερήσεις στην παραλαβή εμβολίων, πόλεμος για τις παραδόσεις δόσεων, διαμάχη γύρω από τα φημολογούμενα διαβατήρια εμβολιασμού προκειμένου, ενδεχομένως, κάποιος να ταξιδέψει, να εργαστεί, να φοιτήσει σε σχολή. Πύλη προς την ελευθερία ή αιτία διακρίσεων και καταναγκασμός; Νέες θεωρίες αρνητών και συνωμοσιολόγων, νέα οδοφράγματα. Και η αλήθεια κινδυνεύει για άλλη μία φορά να πνιγεί σε μια κουταλιά σύγχυσης.
Κρίσιμα ερωτήματα αναμένουν ακόμη απαντήσεις. Πόσο θα διαρκεί η προσφερόμενη από το εμβόλιο ανοσία, άρα και η ισχύς του σχετικού διαβατηρίου; Θα μεταδίδουν οι εμβολιασμένοι τον ιό; Αγνωστο το τι θα συμβεί τους επόμενους μήνες, προτού οι περισσότερες χώρες αποκτήσουν τον επιθυμητό βαθμό ανοσίας. Πολλά θα εξαρτηθούν από το πόσο επιτυχώς οι κυβερνήσεις θα διαχειριστούν τα lockdowns, από το τι ρίσκα θα αναλάβουν και σε ποια χρονική στιγμή. Διότι τα ρίσκα εφορμούν καταιγιστικά στη ζωή μας. Η πανδημία ξεγύμνωσε ολοκληρωτικά το πρόσωπο των κοινωνιών που γεννούν κινδύνους και αβεβαιότητες, αλλά και τις δυνατότητες αποφυγής της καταστροφής, τα κλειδιά για την υπέρβαση των συμφορών.
Για τον Γερμανό κοινωνιολόγο Ούλριχ Μπεκ, η κοινωνία της διακινδύνευσης, μια φάση της πορείας προς την παγκοσμιοποίηση, τη συγχώνευση άνισων κόσμων, τη διάλυση των παλιών συστημάτων, αποτελεί ένα στάδιο όχι ολέθρου αλλά αλλαγής, ανοίγει μέσα από τη συσπείρωση νέα μονοπάτια. Δεν βλέπουμε ούτε ίχνος από την άκρη τους. Ανεπαρκής συνεννόηση, τα εθνικά συμφέροντα υπερισχύουν των οικουμενικών, μηδαμινή πρόληψη (απαιτεί δύσκολες συμφωνίες και κοστίζει). Και η –κατά Μπεκ– κοινωνία της διακινδύνευσης παραμένει μέχρι στιγμής μια κοινωνία που αναπαράγει τους κινδύνους, οξύνει την πολυπλοκότητα και τις ανισότητες, μετατρέπει το εντυπωσιακό επιστημονικο-τεχνολογικό άνοιγμα προς το καλύτερο σε απλή προφύλαξη από το χειρότερο. Κατά παράφραση του ποιητή, «έχουμε ακόμη να κλάψουμε πολύ πριν φτιάξουμε έναν κόσμο που γελάει».