Ο καταιγισμός αποκαλύψεων που ακολούθησε τη γενναία δημόσια καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου προκαλεί ισχυρούς μετασεισμούς σε πολλούς και διαφορετικούς επαγγελματικούς χώρους. Τώρα είναι η σειρά του καλλιτεχνικού κόσμου να δει το είδωλό του στον καθρέφτη. Δεν έχει νόημα να αναπαραγάγουμε μεμονωμένες περιπτώσεις δημιουργών και ηθοποιών που κατηγορούνται από συναδέλφους τους για επαναλαμβανόμενη κακοποιητική συμπεριφορά. Εχει όμως νόημα να σταθούμε στο «ενωτικό» μήνυμα του Δημήτρη Καταλειφού, ο οποίος, αφού έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ότι η γενιά του οφείλει μια συγγνώμη στους νεότερους, καλεί τους ανθρώπους του θεάτρου, νεότερους και μεγαλύτερους, σε μια «νέα αρχή» που θα στηρίζεται σε καινούργιους κανόνες που θα καθιστούν απαγορευτικές «παλιές» απαράδεκτες συμπεριφορές κατάχρησης εξουσίας.
Το πνεύμα κάθαρσης και αναγέννησης που ευαγγελίζεται ο καλών προθέσεων δημιουργός δεν προϋποθέτει μια γενικά και αφηρημένη «συγγνώμη» των «παλιών» προς τους νεότερους. Δεν αρκεί αυτό. Η συσσώρευση θυμού και οργής στα θύματα δεν επιτρέπει τόσο χριστιανικές πρωτοβουλίες. Η συγγνώμη πρέπει να είναι προσωπική και να εμπεριέχει στοιχεία που να την καθιστούν ειλικρινή και γνήσια. Και δεν υπάρχει πραγματική συγγνώμη για κακοποιητικές συμπεριφορές που να μη συνοδεύονται από συντριβή για τον πόνο που προκλήθηκε και αυθεντική μεταμέλεια. Οταν οι «συγγνώμες» αποπροσωποποιούνται δεν απευθύνονται σε κανέναν, σκορπίζουν στον αέρα, και δεν δίνουν την ευκαιρία στους ανθρώπους που προξένησαν όλη αυτή τη ζημιά να αναστοχαστούν πάνω στις πράξεις τους. Αν κουκουλώσουμε για άλλη μία φορά τα πράγματα, δεν θα προχωρήσει κανείς μπροστά: ούτε τα θύματα θα αισθανθούν ότι τα τραύματά τους μπορούν επιτέλους να επουλωθούν ούτε οι θύτες θα αναμετρηθούν με τους δικούς τους δαίμονες βάζοντας τελεία σε μια σκοτεινή, προσωπική περίοδο. Πώς θα ξαναβρεθούν θύματα και θύτες στην ίδια σκηνή για πρόβες και για παραστάσεις σαν να μη συνέβη τίποτα; Η συγχώρεση προϋποθέτει πολλά βήματα, επώδυνα για όλες τις πλευρές, και αυτή τη στιγμή το αίμα ακόμη αχνίζει στην πληγή.
Αν έχει σε κάτι απόλυτο δίκιο ο Δημήτρης Καταλειφός, είναι αυτό που γράφει: «Η νέα εποχή μάς επιτρέπει να μιλάμε. Αυτό ίσως πραγματικά να είναι καλύτερο και υγιέστερο. Και σίγουρα θα είναι υγιέστερο να μιλάμε τη στιγμή που υφιστάμεθα την οποιαδήποτε αδικία ή παραβίαση των αυτονόητων δικαιωμάτων μας». Μια ένσταση μόνο: η «νέα εποχή», για την οποία μιλάει ο άξιος σκηνοθέτης και ηθοποιός, μετράει μόνο λίγες εβδομάδες ζωής. Ας αφήσουμε το μωρό να μεγαλώσει. Και να μιλήσει. Ολα τα υπόλοιπα είναι υπερβολικά πρόωρα.
Διαβάστε επίσης: Η βία στα χείλη της…