Ας πάρουμε ένα ανώδυνο παράδειγμα. Οι γονείς με ένα παιδί ξέρουν ότι το σωστό είναι να έχει το παιδί τη δυνατότητα της ψυχοσωματικής εκτόνωσης που μόνον η επαφή με τα άλλα παιδιά μπορεί να του δώσει. Το σωστό όμως –η κοινωνική επαφή– είναι παράνομο. Δεν υπάρχει κωδικός sms για τον ζωτικό παιδικό συγχρωτισμό.
Μπορεί κάποιος να επικαλεστεί εκατοντάδες άλλα παραδείγματα τέτοιων αντίπαλων προσταγών, και μάλιστα για μέτρα των οποίων η επιδημιολογική ορθότητα δεν αμφισβητείται. Ετσι πορεύονται όλοι στην πανδημία. Πατώντας πάνω σε κανόνες που δεν είναι κανονικοί – που είναι σημαδεμένοι από αντιφάσεις, επιστημονικές αβεβαιότητες και αγεφύρωτες ηθικές αμφισημίες.
Αυτή η ημισκότεινη πορεία θα ήταν πιο εύκολη εάν δεν την επιβάρυνε η ρουτίνα της υγειονομικής σεναριολογίας. Το βάρος της ευθύνης για την κακοφωνία έχει πέσει στους επιδημιολόγους. Η άνεσή τους να μοιράζονται δημοσίως τις «ανησυχίες» τους δεν συνιστά ενημέρωση. Συνιστά προκαταβολική υπονόμευση των αποφάσεων που, όταν επιτέλους οριστικοποιούνται, είναι κιόλας αποδομημένες. Η διασπορά επιδημιολογικής δυσπιστίας δικαιώνει εκείνον τον κυβερνητικό παράγοντα που, σε πρώιμη φάση, είχε προτείνει να δεσμεύονται οι ειδικοί της επιτροπής από συμβόλαιο εμπιστευτικότητας.
Θα βόλευε την κυβέρνηση να φταίνε μόνον οι γιατροί. Θα τη βόλευε να μην υπήρχαν υπουργοί που κάνουν ακριβώς το ίδιο: Εμφανίζονται στα media μόνο για να «κουβεντιάσουν» σενάρια – για να κρεμάσουν στα παράθυρα διλήμματα που προσφέρονται μόνο για επιστημονική και υπηρεσιακή στάθμιση.
Αρκεί κανείς να παρακολουθήσει το ημερήσιο δελτίο Γεωργιάδη – τη συντριπτική αποτελεσματικότητα με την οποία ο «μη ξύλινος» υπουργός αντιπολιτεύεται τον εαυτό του για τα χιονοδρομικά· τον κόφτη στα sms· το ωράριο των σούπερ μάρκετ· το take away· τα κλειδιά της εστίασης.
Θα βόλευε την κυβέρνηση να μην υπήρχαν οι εικόνες «παραδοσιακής φιλοξενίας» από την οικία Στεφανάδη στον Εύδηλο. Η χρονική σύμπτωση της «φιλοξενίας» με την επιβολή της απαγόρευσης κυκλοφορίας μετά τις 6 δεν μπορούσε παρά να λειτουργήσει σαν απονομιμοποιητικό σοκ. Οι αντιπολιτευτικές υπερβολές για «κορωνογλέντι» δεν ισοφαρίζουν τις εντυπώσεις. Δεν μπορεί να έχει δίκιο η κυβέρνηση μόνο επειδή είναι χονδροειδής ο λαϊκισμός της αντιπολίτευσης.
Το γεύμα στον Εύδηλο αντιμετωπίζεται σαν επικοινωνιακό ατύχημα με πολιτικό κόστος. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Ο αντίκτυπος δεν εξαντλείται τάχα στην εικόνα του πρωθυπουργού. Τραυματίζει την αξιοπιστία των μέτρων που είναι απαραίτητα για την προστασία της δημόσιας υγείας. Δεν ήταν γκάφα. Ηταν σπίρτο στη χυμένη βενζίνη μιας ήδη σχιζοειδούς καθημερινότητας.
Η σημασία του υποδείγματος φαίνεται τελικά στην απουσία του. Φαίνεται από τότε που εξαντλήθηκαν οι αντοχές του Τσιόδρα.