Η απόφαση ήταν βαριά. Τι νόημα έχει όμως να την αναβάλεις για τρεις ημέρες; Τι νόημα έχει να απωθείς το κόστος που ξέρεις ότι δεν μπορείς να αποφύγεις, ρισκάροντας χειρότερα υγειονομικά αποτελέσματα;
Η κυβέρνηση, λένε, δεν επιχείρησε την περασμένη Παρασκευή να αποφύγει το lockdown. Η απόφαση ήταν τότε προϊόν του εσωτερικού διχασμού των ειδικών – του διχασμού που ήρθε σαν φυσική κορύφωση του τηλε-σπαραγμού των τελευταίων ημερών. Η αντιδικία φούντωνε προτού φτάσει σε βρασμό κάτω από το καπάκι της επιτροπής. Το αποτέλεσμα ήταν η παραλυσία, όπως αποτυπώθηκε και στις αντιφάσεις των ημιμέτρων που υιοθετήθηκαν.
Αποδείχθηκε έτσι ότι οι δύσκολες αποφάσεις επαφίενται πάντα στις πλάτες της κυβέρνησης. Εκείνη έχει την ευθύνη, αλλά και τη νομιμοποίηση, ακόμη κι όταν δεν βρίσκει ενιαία φωνή. Ακόμη κι όταν ο αρμόδιος υπουργός Υγείας εξωτερικεύει αναρμοδίως την εισήγησή του στο ένα πρωινάδικο, ενώ στο διπλανό ο υπουργός Ανάπτυξης προσπαθεί να συλλαβίσει μια κάποια απάντηση στον συνάδελφό του.
Η ισορροπία πολιτικής – επιστήμης σκιαζόταν εδώ και μήνες από ένα κλίμα αμοιβαίας δυσπιστίας. Υπήρξαν σκέψεις και για δομικές αλλαγές στη συγκρότηση του οργάνου των ειδημόνων που κατευθύνει την υγειονομική πολιτική. Ο ιός όμως αποδείχθηκε πιο ταχύς, καταδικάζοντας αμφότερες τις πλευρές να συνεργαστούν. Το σκάφος δεν αλλάζει πλήρωμα πάνω στη φουρτούνα – καταναγκασμός που ίσχυσε τόσο για τους γιατρούς όσο και για τους υπουργούς.
Το βραχυκύκλωμα θα είχε αποφευχθεί εάν δεν είχε αποσυρθεί από την πρώτη γραμμή της δημοσιότητας ο καθηγητής που μπορούσε να σταθεροποιεί το τρίγωνο κυβέρνηση – ειδικοί – κοινή γνώμη. Από την οπτική γωνία ορισμένων διαχειριστών της κρίσης, ο Τσιόδρας δεν είχε μέταλλο μαραθωνοδρόμου. Εννοούσαν ότι δεν μπορούσε να σηκώσει την πίεση. Η αντίστροφη ανάγνωση είναι ότι παροχετεύθηκε προς αυτόν πολιτική πίεση, που δεν του αναλογούσε.
Σε αυτή την καραμπόλα απαντά η απόφαση να επωμιστεί τα νέα μέτρα ο πρωθυπουργός. Μπορεί έτσι να μην αποκαθίσταται η ιατροπολιτική οικονομία της δικέφαλης πανδημικής ηγεσίας. Σηματοδοτείται, όμως, ότι η κατάσταση είναι «κρίσιμη» –δηλαδή απροχώρητη– ώστε να είναι αναγκαία η εκ νέου επιστράτευση του ίδιου. Το σήμα δεν απευθύνεται μόνο προς την επιτροπή.
Για τη δυσκολότερη φάση της πανδημίας, η κυβέρνηση αναζητεί αυτό που περιγράφεται ως «καθαρές λύσεις». Οχι ένα μωσαϊκό από μέτρα που απλώς επιβραδύνουν –αν επιβραδύνουν– το μοιραίο. Αναζητεί το σύστημα του διακόπτη – «βεντάλια» σύμφωνα με την ελαφρύτερη πρωθυπουργική αλληγορία: μισός μήνας κλειστά, μισός μήνας ανοιχτά, μέχρι τον Μάιο. Μέχρι το Πάσχα της ανοσίας.
Ακούγεται νοικοκυρεμένο. Αλλά η πείρα του τελευταίου χρόνου το έχει αποδείξει: όταν οι κυβερνήσεις κάνουν σχέδια, ο ιός καγχάζει.