Οι αποτυχημένες παρομοιώσεις λένε περισσότερα για τον παρομοιάζοντα, παρά για τον παρομοιαζόμενο. Από αυτό τον σωρό με τα πολύτιμα γραμματολογικά ρετάλια οφείλει κανείς να αλιεύσει τις χθεσινές εμπνεύσεις του Τσίπρα να παρομοιάσει τα φοιτητικά συλλαλητήρια του υγειονομικού «ρίσκου» με το κίνημα «Blacks Lives Matter»· και τον Μητσοτάκη με τον Τραμπ.
Και καλά, ο ίδιος μπορεί να αισθάνεται Αφροκυψελιώτης επαναστάτης. Αλλά ο Μητσοτάκης Τραμπ; Δεν ακούγεται σαν να προσπαθεί η αντιπολίτευση να κολακέψει τον αντίπαλό της, επιστρατεύοντας σουρεαλιστικές τερατολογίες;
Σύμφωνα με το στερεοτυπικό πορτρέτο που του φτιάχνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Μητσοτάκης είναι σκληρός νεοδεξιός. Συντηρητικός και αναίσθητος, λόγω ταξικής πώρωσης. Το στερεότυπο δοκιμάζεται σε όλες τις μείζονες αντιπαραθέσεις που έχει δώσει ο Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός.
Αξίζει όμως κανείς να αναρωτηθεί: Τι θα έκανε ένας συντηρητικός πολιτικός σε μια στιγμή μεγάλης ανασφάλειας, όπως αυτή που προκαλεί η επίταση των υγειονομικών απαγορεύσεων; Δεν θα φρόντιζε να υποσχεθεί επιστροφή στα παλιά; Δεν θα ευαγγελιζόταν τη σιγουριά της γνώριμης κανονικότητας; Ο Μητσοτάκης στην τελευταία του συνέντευξη, αλλά και κάθε φορά που μιλάει τους τελευταίους μήνες, περιγράφει την κρίση όχι σαν ένα δυσάρεστο διάλειμμα από το οικείο παρόν, αλλά σαν μετάβαση σε μια άλλη χώρα – με άλλο σύστημα υγείας· με άλλη, εξωστρεφή οικονομία· με ψηφιακά αναδιαρθρωμένο κράτος· με νέο brand. Ενας συντηρητικός θα πουλούσε νοσταλγία. Ο Μητσοτάκης περιγράφει ακόμη και την ίδια την κρίση σαν πρότζεκτ – σαν να πιστεύει ότι έχει κιόλας ενσωματώσει τις μεταμορφωτικές δυνάμεις της πανδημίας στο κυβερνητικό του εγχείρημα.
Μπορεί οι περιγραφές αυτές –μιας χώρας που θα την προτιμούν όχι μόνο για τον ήλιο της, αλλά και για το γρήγορο 5G της– να αντηχούν παράταιρες μέσα στο ασφυκτικό κοινωνικό περιβάλλον που δημιουργεί ο εγκλεισμός. Δεν είναι πάντως συντηρητικές.
Ο κοινοβουλευτικός διάλογος Μητσοτάκη – Τσίπρα για τα πανεπιστήμια φώτισε για μία ακόμη φορά τη διαχωριστική γραμμή: Συντηρητικός δεν είναι αυτός που θέλει να αλλάξει την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι αυτός που όχι μόνον αξιώνει να αφεθεί αμεταρρύθμιστο το status quo, αλλά εξαγγέλλει κιόλας ότι δεν θα ξέρει «τι να πρωτοκαταργήσει» από τις μεταρρυθμίσεις.
Οι διακρίσεις αυτές δεν είναι μόνο συμβολικές. Αντιθέτως. Εξηγούν τους συσχετισμούς, όπως αποτυπώνονται στις δημοσκοπήσεις. Εξηγούν τη διαφορά μιας θετικής ατζέντας από μια «gotcha!» αντιπολίτευση – μια αντιπολίτευση μονοδιάστατων γκαφοκυνηγών που έχει να υποσχεθεί μόνο καταργήσεις.
Η συζήτηση για τα πανεπιστήμια έδειξε και αυτήν τη διαφορά: Οι γκάφες γλιστρούν γρήγορα στις υποσημειώσεις, όταν έχεις όντως πολιτική.