Καμάρωναν –και δικαίως– στη Βουλή οι εκπρόσωποι του ΚΙΝΑΛ για τον ατυχήσαντα «νόμο Διαμαντοπούλου». «Πρώτοι εμείς, η παράταξή μας, επιχειρήσαμε να αντιμετωπίσουμε [την ανομία] με τον ν. 4009/2011, που έδινε τη δυνατότητα παρέμβασης της αστυνομίας, αλλά μόνο για να αντιμετωπιστούν έκνομες ενέργειες», είπε η κ. Γεννηματά. Ως «την τελευταία πραγματική μεταρρύθμιση στην ανώτατη εκπαίδευση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ επί πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου» χαρακτήρισε τον νόμο ο κ. Γιώργος Καμίνης, συμπληρώνοντας ότι «η υπερψήφισή του από ευρεία διακομματική πλειοψηφία ήταν μια αναλαμπή του πολιτικού συστήματος».
Καλά και σωστά όλα αυτά. Αλλά έχουμε μια απορία: Αφού ο «νόμος Διαμαντοπούλου» ήταν καλός, γιατί το ΚΙΝΑΛ μπήκε σε τόση φασαρία να συντάξει και να καταθέσει νέα νομοθετική πρόταση για τα ΑΕΙ; Γιατί δεν κατέθεσε τον 4009 όπως υπερψηφίστηκε; Αυτό θα αποτελούσε κίνηση ματ για τη Ν.Δ. Θα καταψήφιζε ο κ. Μητσοτάκης ένα νομοσχέδιο που είχε υπερψηφίσει ως βουλευτής;
Το βασικό ερώτημα όμως είναι άλλο. Γιατί ατύχησε ένας νόμος που υπερψηφίστηκε από 250 βουλευτές, πλειοψηφία πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που χρειάζεται για τη διαμόρφωση του Συντάγματος; Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ τον κατήργησε, αλλά επί της ουσίας απλώς έγραψε το επίγραμμα. Προηγουμένως κάποια «παιδιά», που δικαίως τους έλεγαν αλήτες, είχαν εξαπολύσει κύμα τρόμου στα ΑΕΙ· υπό την ανοχή, δυστυχώς, πολλών ακαδημαϊκών, μέχρι (δυστυχέστατα) τα χειροκροτήματα κάποιων πανεπιστημιακών. Τι να θυμηθούμε; Οτι είχαν βγάλει αφίσες επικηρύσσοντας πρυτάνεις που εφάρμοζαν τον νόμο; Οτι μπούκαραν με στειλιάρια στα ΑΕΙ και έκαιγαν τις κάλπες στις οποίες ψήφιζαν οι διδάσκοντες; Οτι σε δείπνο που παρέθετε το Συμβούλιο Ιδρύματος του ΕΜΠ στους κοσμήτορες των σχολών με την παρουσία και των πρυτανικών αρχών, στο οίκημα «Κωστής Παλαμάς» του Πανεπιστημίου Αθηνών, εμφανίστηκε μικρή ομάδα «αγανακτισμένων φοιτητών» και απαίτησε από τα μέλη του Συμβουλίου του ΕΜΠ να αποχωρήσουν, λέγοντας ότι «μέλη Συμβουλίων δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν σε χώρους ασύλου(!)»; (13.6.2013) Πρόεδρος του Συμβουλίου ήταν ο διαπρεπής καθηγητής του ΜΙΤ κ. Μιχαήλ Τριανταφύλλου.
Ενα μήνα μετά (9.7.2013) εμφανίστηκε μια άλλη –ή μήπως ήταν η ίδια;– ολιγομελής ομάδα «αγανακτισμένων φοιτητών» στη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ιδρύματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, στα Προπύλαια. Οταν, πολύ λογικώς, δεν τους επετράπη η είσοδος, επιχείρησαν να ανοίξουν την πόρτα με λοστούς. Επειδή δεν τα κατάφεραν, απέκλεισαν τον χώρο και δεν επέτρεπαν σε κανένα να βγει ούτε για την τουαλέτα. Ταυτοχρόνως εκτόξευαν ύβρεις, όπως «γερμανοτσολιάδες», «λαμόγια», «χουντικοί» κ.λπ., και απειλές γενικού περιεχομένου «εδώ θα γίνει ο τάφος σας», και ειδικώς σε κάποια μέλη του Συμβουλίου.
Δεν θα κάνουμε δίκες προθέσεων και δεν θα ισχυριστούμε ότι σε τέτοιου τύπου διαμαρτυρίες ευελπιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν διά στόματος του κ. Πάνου Σκουρλέτη ζήτησε αναβολή της συζήτησης για το νομοσχέδιο, επειδή –λέει– λόγω πανδημίας δεν μπορεί να εκφραστούν οι διαφωνούντες. Στο κάτω κάτω της γραφής, οι διαδηλώσεις δεν είναι παρά μία από τις πολλές μορφές λόγου. Ολοι θα μπορούσαν να διαμαρτυρηθούν διαδικτυακώς. Αλλά ούτε trend στο Twitter δεν κατάφερε να γίνει «η καθολική αντίθεση του λαού στο νομοσχέδιο». Ισως το ρωμαλέο κίνημα να φοβάται προκαταβολικώς την πανεπιστημιακή αστυνομία…