Δεν είναι σπάνιο. Ο ρόλος ξεβάφει πάνω στον ηθοποιό. Οι ρόλοι που ξέβαψαν πάνω στον Σπύρο Μπιμπίλα ήταν οι τηλεοπτικοί του, φτιάχνοντας μια μονομερή εικόνα παρδαλότητας που διαχεόταν από την οθόνη στην πραγματικότητα. Ηταν μια εικόνα που ο ίδιος δεν ενδιαφέρθηκε να αναχαιτίσει.
Αυτό το συνθετικό δέρμα του τρίτου ρόλου, που επιπλέει στο γλάσο της ρηχής διασημότητας, ξεκολλάει όψιμα από τον ενσαρκωτή του. Το ξεκολλάει ο ίδιος, κάθε φορά που, φορώντας πια την ιδιότητα του προέδρου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, μιλάει νηφάλια για ένα θέμα που έχει ποτιστεί ήδη με εμφυλιακή χολή.
Κόντρα και στον άλλο στερεοτυπικό ρόλο, του συνδικαλιστή που νιώθει ότι εκπληρώνει την αποστολή του μόνο όταν αφρίζει από αγανάκτηση, ο Μπιμπίλας διαχειρίζεται με καθαρή άρθρωση το κύμα που έσκασε στη βάρδιά του. Προωθεί το αίτημα για δικαιοσύνη και αλλαγή, ζητώντας «σύνεση» και «υπομονή». Και νιώθει την ανάγκη να υπενθυμίζει ότι είμαστε «δυτική δημοκρατία» με «νομικές και τυπικές διαδικασίες».
Διαδικασίες; Μπορούμε να περιμένουμε τις διαδικασίες; Δεν είναι η ανάγκη για κάθαρση πολύ επείγουσα για να την εμπιστευθούμε στη βραδύτητα των δικονομικών τύπων; Δεν είναι τα τεκμήρια αθωότητας και οι παραγραφές άλλος ένας βρόχος στον λαιμό των θυμάτων – κι ένα διαβατήριο για να συνεχίσουν οι θύτες να κρατούν την εξουσία που καταχράστηκαν;
Η πείρα δείχνει πως η ζωή δεν περιμένει τη δικαιοσύνη. Οι καταγγελίες στα media ήταν μέχρι στιγμής αρκετές για να εξοστρακιστούν επαγγελματικά περίοπτες κεφαλές του θεάματος. Η κοινή γνώμη δείχνει και εδώ έτοιμη να διακινδυνεύσει παρενέργειες «κοινωνικής υπερδιόρθωσης» – να αφήσει την αγιότητα του σκοπού να υπαγορεύσει εν θερμώ τα μέσα της επίτευξής του.
Oμως, χωρίς την υπομονή που αξιώνει ο πρόεδρος του Σωματείου των Ηθοποιών, η επαναστατική παραφορά των καταγγελιών κινδυνεύει να εξαντληθεί μαζί με τη σκανδαλιστική της εμπορευσιμότητα. Χωρίς τη δικαιοσύνη, το κίνημα κινδυνεύει να εκπνεύσει μαζί με τα πρωτοσέλιδα που το καταχρώνται πορνογραφικά.
Αυτή τη δύσκολη άσκηση στην κουλτούρα της θεσμικής υπομονής, υπονομεύουν όσοι χρησιμοποιούν το κίνημα σαν κονσερβοκούτι πολιτικής μισαλλοδοξίας. Οσο σόλοικο είναι να ζητάει κανείς από τον Τσίπρα ευθύνες για όσα έκανε στα καμαρίνια ο κονφερασιέ του στο συλλαλητήριο του «Οχι», ή ο χονδρής κοπής υφυπουργός που του είχε φορέσει ο κυβερνητικός του εταίρος, άλλο τόσο ανορθόγραφο είναι να μετατρέπεται το #me_too σε #Μενδώνη_παραιτήσου.
Το κίνημα δεν κινδυνεύει από τη δικονομία. Κινδυνεύει από αυτόκλητους τιμωρούς που το στενεύουν στα μέτρα της ατζέντας τους. Κινδυνεύει απ’ όσους διεκδικούν το μονοπώλιο της ευαισθησίας, ενώ χρησιμοποιούν τα θύματα ως όργανα πολιτικής αντεκδίκησης.