Λεμονιά στον χιονιά

1' 51" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το Σάββατο θα κάνει τη δεύτερη δόση του εμβολίου. Μετράει τις μέρες ανυπόμονα, σαν παιδί που περιμένει με λαχτάρα σχολική εκδρομή· περίμενε, για την ακρίβεια, μια και χρόνος παρελθοντικός πρέπει πια να χρησιμοποιείται για ό,τι αναφέρεται στη ζωή μας προ κορωνοϊού. 

Στα τηλεφωνήματά μας άλλο θέμα συζήτησης δεν υπάρχει από τον ιό που μας κρατάει μακριά. «Να έρθει κι η δική σας σειρά, να εμβολιαστείτε, να ελευθερωθούμε, επιτέλους, παιδί μου! Λες να καταφέρετε να έρθετε για λίγο το Πάσχα; Μακάρι, αλλά κι αν δεν μπορέσετε, μην ανησυχείτε για μένα, είμαι καλά. Θα περάσει κι αυτό και θα βρεθούμε ξανά το καλοκαίρι…».

Ο μπαμπάς μας, στο μικρό χωριό μας, σ’ ένα νησί του Ανατολικού Αιγαίου, φοβίζει… τον φόβο μας. Εχω να τον δω από τον Αύγουστο. Δεν έχουμε αγκαλιαστεί από τον περασμένο Μάρτιο, όταν ξέσπασε η πανδημία. «Θα περάσει κι αυτό», επαναλαμβάνει συχνά. Το πιστεύει. Ισως γιατί, στα 82 του χρόνια, έχει σηκώσει πιο μεγάλα βάρη από αυτό της πανδημίας: την ορφάνια, τη φτώχια, την απώλεια της γυναίκας του και του αδελφού του. «Τι να μου κάνει εμένα ο κορωνοϊός; Αυτός πρέπει να με τρέμει, όχι εγώ εκείνον», λέει και γελάει.

Στο ρετιρέ της απέναντι πολυκατοικίας μένει μια ηλικιωμένη κυρία. Την παρατηρώ όλους αυτούς τους μήνες. Μια βεράντα είναι πια όλος ο κόσμος της. Λιάζεται όποτε ο καιρός το επιτρέπει, βαδίζει πέρα-δώθε, ακουμπάει στα κάγκελα και παρατηρεί τους περαστικούς, αλλά, κυρίως, περιποιείται τα φυτά στις γλάστρες της: αγγελικές, λεβάντες, βιβούρνα, γεράνια. Τη βλέπω συχνά να σκύβει πάνω τους στοργικά, μπορεί και να τους μιλάει, ποιος ξέρει…

Εχει και μια λεμονιά, φορτωμένη με καρπούς. Τόσο πολλά λεμόνια σε τόσο μικρό δέντρο δεν έχω ξαναδεί. Πρέπει να είναι το καμάρι της. Αυτές τις μέρες την έχει τυλίξει με νάιλον, για να την προφυλάξει απ’ τον χιονιά. 

Κάθε τόσο βγαίνει στο μπαλκόνι, να βεβαιωθεί ότι η λεμονιά της παραμένει προστατευμένη. Εχουμε πολύ χειμώνα ακόμα μπροστά μας – κι όχι ημερολογιακά. 

Η πανδημία συνεχίζει να δοκιμάζει τις αντοχές μας. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτό για τους ανθρώπους γύρω μας, τους αγαπημένους μας, αλλά όχι μόνο: να τους σκεπάσουμε μ’ ένα κάλυμμα προστατευτικό, μ’ ένα πέπλο κατανόησης, τρυφερότητας και ενσυναίσθησης. Να είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλο, για να μη μας κάψει ο χιονιάς της απελπισίας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή