Αντιδράσεις υπάρχουν για τη θέσπιση ανώτατου ορίου σπουδών για κάθε τωρινό φοιτητή. Γκρίνια ακούγεται και για τη διαγραφή των «αιώνιων» φοιτητών, μια ρύθμιση που επαναφέρει μετά το 2011 η νυν υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως. Η διαχείριση του ζητήματος έχει πολιτική διάσταση, με την κυβέρνηση να θέλει να στείλει μήνυμα στην κοινωνία περί του «εξορθολογισμού» λειτουργίας των ΑΕΙ.
Η οργάνωση των ΑΕΙ αποτελεί βασικό θέμα της φιλοσοφίας της εκπαιδευτικής πολιτικής και άρα το υπουργείο Παιδείας οφείλει να θέσει το πλαίσιο. Οι σπουδές πρέπει να είναι οργανωμένες και ως προς τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των φοιτητών (π.χ. αιτιολογημένη μερική φοίτηση ή και διακοπή φοίτησης για να μη «λιμνάζουν» φοιτητές). Τις προάλλες διάβαζα σχόλιο καθηγητή περιφερειακού ΑΕΙ για τα 800 γραπτά που έχει να διορθώσει στις εξετάσεις λόγω της υπερσυσσώρευσης φοιτητών που είτε «κόβονται» στο μάθημα είτε πηγαίνουν με το… πάσο στις σπουδές τους.
Ουδείς τηρεί, επίσης, τον όρο περί προαπαιτούμενων μαθημάτων (για παράδειγμα ένας φοιτητής, για να διδαχθεί το Κληρονομικό Δίκαιο που διδάσκεται στο 3ο έτος της Νομικής Σχολής, πρέπει να έχει διδαχθεί και «περάσει» τις εξετάσεις στις Γενικές Αρχές Αστικού Δικαίου του 1ου έτους). Γιατί επιτρέπονται αυτές οι στρεβλώσεις των χαλαρών σπουδών; Στην ουσία, χρόνια τώρα τον ρυθμό επιβάλλουν οι κομματικές παρατάξεις με την ανοχή των μητρικών κομμάτων αλλά και των πανεπιστημιακών – ποια αλήθεια είναι τα αντικείμενα του δούναι και λαβείν μεταξύ των πόλων εξουσίας στα ΑΕΙ;
Από την άλλη, σύμφωνα με τα τελευταία (Μάρτιος 2020) στοιχεία της Εθνικής Αρχής Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΘΑΑΕ), από τις 668.734 εγγεγραμμένους προπτυχιακούς φοιτητές, οι 282.588 ήταν «αιώνιοι», δηλαδή σχεδόν οι μισοί (42%) έχουν ξεπεράσει τον ελάχιστο χρόνο σπουδών μαζί με μια «λελογισμένη», δικαιολογημένη διετή προσαύξηση.
Ομως, κάθε φορά που ένας υπουργός Παιδείας ψελλίζει περί διαγραφής «αιώνιων», άγχος πιάνει πολλούς εξ αυτών για το πτυχίο, παρότι έχουν ξεχάσει τις σπουδές τους. Τις θυμούνται τότε και όχι σε ανύποπτο χρόνο (κάτι που θα δήλωνε το ενδιαφέρον τους), γιατί μάλλον θεωρούν ότι έχουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα στο πτυχίο. Συμβαίνει σε πολλές εκφάνσεις της δημόσιας ζωής: οι πολίτες στην Ελλάδα θεωρούν πως έχουν μόνο δικαιώματα αλλά όχι υποχρεώσεις.
Στα θέματα της οργάνωσης των σπουδών στα ΑΕΙ και των «αιώνιων» φοιτητών αποτυπώνονται οι παθογένειες της μεταπολίτευσης: ωχαδελφισμός, ήσσων προσπάθεια, κομματισμός, μετριοκρατία, σπατάλη με δανεικά χρήματα.