Ο υπουργός Αμυνας της Τουρκίας κατήγγειλε και πάλι πριν από λίγες ημέρες τις «προσπάθειες» της Ελλάδας να μετατρέψει τις διαφορές της με την Τουρκία σε ευρωτουρκικές και αμερικανοτουρκικές. Μιλώντας στο πλαίσιο κοινών ασκήσεων τουρκικών και αζέρικων ενόπλων δυνάμεων, ο Χουλουσί Ακάρ κάλεσε τους Ελληνες «να πάψουν να παρουσιάζουν τα ελληνοτουρκικά προβλήματα σαν να είναι προβλήματα Τουρκίας – E.E. ή Τουρκίας – ΗΠΑ».
Ο κ. Ακάρ –του οποίου ο λόγος μετράει και έχει πολιτικό μέλλον– ενοχλείται από το γεγονός ότι εξαιτίας της «μικρής» στα μάτια κάποιων, Ελλάδας, η χώρα του βρίσκεται συχνά αντιμέτωπη με δύο πανίσχυρες πολιτικοοικονομικές οντότητες όπως είναι η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ. Η Ελλάδα τυγχάνει να είναι ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δεν μετατρέπει τίποτε σε κάτι άλλο. Παράλληλα, διαθέτει μια αρκετά σημαντική διασπορά την οποία είναι λάθος να αγνοεί κανείς, είτε φίλος είναι αυτός είτε αντίπαλος. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά αφορούν ευρύτερα τον ελληνισμό, όχι μόνο τον ελλαδικό, αλλά και τον κυπριακό.
Υπάρχουν, λοιπόν, αυτά τα δύο δεδομένα. Δεν τα χρησιμοποιεί κανείς ως όπλο. Αποτελούν εκ των πραγμάτων μέρος της εξίσωσης των σχέσεων κάθε τρίτης χώρας με την Αθήνα, όπως και με τη Λευκωσία. Εάν μια χώρα αναπτύσσει στενές σχέσεις με την Ελλάδα, αυξάνονται τα οφέλη που μπορεί να έχει, καθώς μέσω αυτών αποκτά μια πύλη εισόδου στην Ε.Ε., ενώ παράλληλα την εξέλιξη αυτή «παρακολουθούν» και κάποια εκατομμύρια πολιτών άλλων χωρών, που είναι ελληνικής καταγωγής και έχουν τη δική τους επιρροή –οικονομική και πολιτική– εκεί όπου ζουν. Σε αυτό το πλαίσιο, και η σχέση της Τουρκίας με την Ελλάδα είναι παράλληλα και μέρος της σχέσης της με την Ε.Ε., η οποία, παρά τα προβλήματά της, αποτελεί έναν ισχυρό παγκόσμιο πολιτικό και εμπορικό παράγοντα, με τον οποίο η Τουρκία επιδιώκει επωφελείς σχέσεις. Και φθάνουμε στις απειλές και στις αμφισβητήσεις. Το έδαφος της Ελλάδας είναι ευρωπαϊκό έδαφος. Τα σύνορά της είναι και σύνορα της Ευρώπης. Ενοχλείται για αυτή την πραγματικότητα ο κ. Ακάρ; Ισως. Και είναι κατανοητό. Ας τα βάλει με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που είχε τη διορατικότητα να εντάξει τη χώρα του στην ΕΟΚ, ακόμη και αν αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να κολυμπήσει στα δύσκολα.
Σήμερα, μετά σαράντα και πλέον χρόνια ισότιμης συμμετοχής της Ελλάδας στην ενιαία ευρωπαϊκή οικογένεια, η εξίσωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων εμπεριέχει και αυτή τη διάσταση.
Επίσης, ενοχλείται ο κ. Ακάρ που υπάρχουν τόσοι Ελληνοαμερικανοί με επιρροή στο πολιτικό σύστημα της υπερδύναμης; Για τους έξι στη Βουλή των Αντιπροσώπων σήμερα ή τους δύο γερουσιαστές, τον υποψήφιο πρόεδρο και τον αρχηγό της CIA στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν; Αλλά και τους αρκετούς πολιτικούς όχι ελληνικής καταγωγής, που όμως διατηρούν στενές επαφές με την ομογένεια; Είναι και αυτά μια πραγματικότητα. Και, αναπόφευκτα, μέρος του παζλ. Οι σχέσεις της Τουρκίας με την Ελλάδα γίνονται, λοιπόν, σε κάποιο βαθμό και σχέσεις με την Ευρώπη και την Αμερική. Ετσι πρέπει να τις αναλύει η Αγκυρα. Και, υπό αυτό το πρίσμα, να αντιληφθεί ότι η ομαλοποίησή τους θα αποφέρει οφέλη στην ίδια.