Ποιος λέει ότι το ελληνικό κράτος είναι ανίκανο; Με αφορμή τα προβλήματα από τη χιονόπτωση, άρχισαν πάλι οι αφορισμοί. Το ελληνικό κράτος είναι ικανότατο: στο να αποσείει κάθε είδους ευθύνη από πάνω του και να καταφέρνει να συνεχίζει. Να, πάρτε για παράδειγμα το θέμα των δέντρων και των κλαδιών, που προκάλεσαν με την πτώση τους βλάβες στο δίκτυο ηλεκτροδότησης. Ποιος είναι υπεύθυνος; Ο ΔΕΔΔΗΕ, κατέληξε η σχετική συζήτηση, που πρέπει να απομακρύνει τα κλαδιά και να αποκαταστήσει το δίκτυο. Πιο πριν όμως; Για να μη φτάσουμε στην καταστροφή; Μεγάλη συζήτηση. Σε ποιον ανήκει το δέντρο; Είναι σε ιδιωτικό χώρο, σε αυλή ή οικόπεδο; Είναι σε έκταση του δήμου ή σε δημόσια; Είναι ευθύνη της δασικής υπηρεσίας να δώσει άδεια για την κοπή του; Ποιος πρέπει να αξιολογήσει την κατάσταση των κλαδιών, του κορμού, του ριζικού συστήματος και να αποφανθεί αν χρειάζονται παρεμβάσεις; Κι αν αντιδράσουν κάτοικοι και φορείς ότι αποψιλώνονται τα λίγα εναπομείναντα δέντρα; Ποιος παίρνει την ευθύνη;
Αλλά, ας επιστρέψουμε στο τώρα, στην ώρα της κρίσης. Το δέντρο έπεσε, το κλαδί πρέπει να κοπεί. Ποιος έχει την ευθύνη να εξασφαλίσει πρόσβαση μέχρι εκεί; Σε ποιον ανήκει ο δρόμος; Είναι στην ευθύνη του δήμου; Της Περιφέρειας; Κάποιου υπουργείου; Μήπως είναι δασικός; Και, έπειτα, ποιος πρέπει να καθαρίσει τον μεγαλύτερο δρόμο, που οδηγεί στον μικρότερο δρόμο, που καταλήγει στο πεσμένο κλαδί ή δέντρο;
Και γιατί πρέπει να απαντηθούν όλα αυτά τώρα, την ώρα της κρίσης; Δεν υπήρξε προειδοποίηση για την κακοκαιρία; Ποιος έπρεπε να σημάνει συναγερμό; Να κινητοποιήσει τους αρμοδίους; Εκείνοι έδωσαν οδηγίες για ετοιμότητα, για μηχανήματα σταθμευμένα σε καίρια σημεία, ώστε να μπορούν να επέμβουν άμεσα και να μην υπάρχει κίνδυνος να εγκλωβιστούν σε απομακρυσμένα σημεία; Να υπάρχει διαθέσιμο αλάτι για τους δρόμους και ό,τι άλλο απαιτείται σε ανάλογες περιπτώσεις;
Τόσα πολλά ερωτήματα και τόσες πολλές απαντήσεις που επιτρέπουν τόσο ευρεία διάχυση ευθυνών, ώστε, στο τέλος, κανείς δεν έχει ευθύνη. Μια ιδιότυπη «κολοκυθιά» μεταξύ υπηρεσιών, φορέων και, κατ’ όνομα, αρμοδίων, που εξαιρετικά αποτελεσματικά εξασφαλίζει ότι κανείς δεν θα έχει επιπτώσεις στο τέλος.
Και οι απαντήσεις την ώρα της κρίσης τόσο προβλέψιμες πια: χρειάζονται προσλήψεις, χρηματοδότηση, περισσότερος εξοπλισμός, μια επιτροπή που θα μας πει τι δεν γίνεται σωστά και ένας νέος νόμος που θα διορθώσει τα στραβά, τώρα που τα είδαμε. Κι αν κάποιος παρατηρήσει ότι δεν μπορείς να έχεις προσωπικό και εξοπλισμό για να απομακρύνεις σε λίγες ώρες εκατοντάδες πεσμένα δέντρα και κλαδιά και να αποκαταστήσεις τις ζημιές που προκάλεσαν, ότι θα πρέπει να υπάρχει πρόληψη για να μη φτάσουν εκεί τα πράγματα, σχεδιασμός, καθαρισμοί, αποψιλώσεις, κόψιμο δέντρων με πρόγραμμα, όλο τον χρόνο; Εκεί επιστρέφουμε ξανά στην προηγούμενη συζήτηση: σε ποιον ανήκει το κλαδί, σε ποιον το δέντρο, σε ποιον το οικόπεδο, σε ποιον ο δρόμος κ.ο.κ. Γιατί, τελικά, το σημαντικό είναι να διασφαλιστεί ότι κανείς δεν έχει ευθύνη. Ρωτήστε τους συγγενείς των θυμάτων σε Μάτι και Μάνδρα, που περιμένουν απόδοση ευθυνών και δικαίωση.