Οι θεομηνίες δεν έχουν θεό. Ούτε κόμμα. Είναι σαν τις πανδημίες: Αδιάφορες για τις πολιτικές τους παρενέργειες. Αδιάφορη για το γεγονός ότι στα προάστια, τα οποία έπληξε, κατοικούσε η νεαρή και εύθραυστη πίστη σε ένα αλλαγμένο κράτος, η θεομηνία ξύπνησε την παλιά δυσπιστία.
Τη χειρότερη μέρα, που το ένα μετά το άλλο τα οικοδομικά τετράγωνα στα βόρεια της Αττικής βυθίζονταν στο σκοτάδι, οι συνεργάτες του πρωθυπουργού προωθούσαν μια συνέντευξη που είχε δώσει στο Bloomberg. Διαφήμιζαν ότι είχε χαιρετίσει την ανάδειξη του Ντράγκι στην πρωθυπουργία της Ιταλίας. Ο Μητσοτάκης έβρισκε έναν ακόμη συγγενή μεταρρυθμιστή, ικανό να συμβάλει στην αλλαγή της φήμης του ευρωπαϊκού Νότου.
Οι συνθήκες προκάλεσαν αντίστροφους συνειρμούς, από αυτούς που σκόπευε να εκμαιεύσει το ευχολόγιο: Μήπως η Ιταλία όντως μοιάζει με την Ελλάδα επειδή είναι και οι δύο περιπτώσεις αμεταρρύθμιστες; Μήπως ζουν και οι δύο διαλείμματα προόδου, που όμως είναι πάντα καταδικασμένα σε ξήλωμα – πάντα ευάλωτα στην ενδημική πολιτική κουλτούρα; Μήπως στη φωτισμένη παρθενική ομιλία του Ντράγκι στην ιταλική Γερουσία καθρεφτιζόταν κιόλας το τέλος του – ένα τέλος όμοιο με εκείνο που είχε η άξια, αλλά δίχως έρεισμα κυβέρνηση Μόντι; Αν αφεθεί κανείς λίγο ακόμη σε αυτόν τον πεσιμισμό του μπλακάουτ, μπορεί να αρχίσει να σκέφτεται τον κύκλο στον οποίο εγκλωβίζονται οι «μπλοκαρισμένες» κοινωνίες: Επιτυγχάνουν να μην καταρρεύσουν, αλλά αδυνατούν να ξεριζώσουν τις δομές που οδηγούν στην κατάρρευση. Κανονικότητά τους είναι ακριβώς αυτή η καρκινικότητα – το «μπρος-πίσω».
Δεν χρειάζεται κανείς να επικαλεστεί το διάταγμα του 1967 που όριζε ότι «όπου υπάρχουν δένδρα πλησίον αγωγών γραμμών ενεργείας δέον να κλαδεύωνται». Αρκούν πιο φρέσκα παραδείγματα. Τους αιώνιους φοιτητές, που τους καταργεί η Κεραμέως, δεν τους είχε καταργήσει πριν από 18 χρόνια και η Γιαννάκου; Το άβατο, που έσπασε ο νόμος Κεραμέως, δεν το είχε σπάσει η Διαμαντοπούλου, αλλά και η ίδια η Κεραμέως, με το πρώτο ν/σ της κυβέρνησης Μητσοτάκη, το καλοκαίρι του 2019; Η ίδια φρενήρης στασιμότητα χαρακτηρίζει και άλλα καταστατικά πάθη, όπως το Ασφαλιστικό, όπου, όπως λένε αυτοί που ξέρουν, μετά το 2018 διολισθαίνουμε σταδιακά στο αδιέξοδο σύστημα που δίνει πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορεί να μαζέψει.
Αυτή η προσέγγιση ακούγεται υπερβολικά μοιρολατρική. Μπλακάουτ είχαν και στο Τέξας – 4,5 εκατομμύρια νοικοκυριά χωρίς ρεύμα. Μόνο που το μπλακάουτ του Τέξας ήταν ένα μπλακάουτ από το μέλλον. Ενα αύταρκες σύστημα ενέργειας, με πολλαπλές πηγές –από πυρηνικά εργοστάσια μέχρι ανεμογεννήτριες– και τόσους παρόχους ώστε να εξασφαλίζει τις ανταγωνιστικότερες τιμές στις ΗΠΑ, κατέρρευσε από την αιφνίδια ζήτηση που προκάλεσε ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο.
Η άθεη θεομηνία ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό που έδειξε και η ομόδοξή της πανδημία: Το κράτος πρέπει να επανασχεδιάσει τον ρόλο του για να μπορεί να αντιμετωπίσει τις διαρκείς κρίσεις της κλιματικής αλλαγής – από τις οποίες δεν εξαιρείται και το ενδεχόμενο νέων πανδημιών. Αντ’ αυτού, στις οθόνες όσων είχαν ρεύμα, εμφανίστηκε ένα κράτος βραχυκυκλωμένο επειδή δεν μπορούσε να μιλήσει ούτε με τον εαυτό του.
#Metoo
Αυτό ζητούσε και ο ψηφιακός νεοαυριανισμός: Δίκες στην Μπουμπουλίνας.
Κάγκελα
Η ταύτιση της πολιτικής με τη μιντιακή ισχύ είναι στοιχείο της ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα δαιμονοποίησε τα ΜΜΕ. Τα λάτρεψε. Τα άλωσε – όπου και όπως μπόρεσε. Και τώρα το εκκρεμές βρίσκεται πάλι στη δαιμονοποίηση.
Πουθενά δεν φαίνονται πιο καθαρά οι δογματικές πηγές αυτής της εμμονής απ’ ό,τι στη στάση του κόμματος για την ΕΡΤ. Θα έλεγε κανείς ότι οι τελευταίοι που πιστεύουν πως η κρατική τηλεόραση έχει τόση επιρροή είναι τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι οι ίδιοι που εισηγούνται ως καινοτομία τον διακομματικό διορισμό διοίκησης στο Ιδρυμα της Μεσογείων. Οχι στην κομματική – ναι στη διακομματική τηλεόραση.
Ο έπαινος για την ΕΡΤ της νεομητσοτακικής περιόδου ήταν μέχρι πρότινος ότι δεν ακουγόταν – ότι, επιτέλους, περνούσε πολιτικά απαρατήρητη. Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ, που την ανασύρει τώρα, μάλλον από νοσταλγία για τον καγκελαίο εαυτό του, την είχε ξεχάσει. Θυμήθηκε ότι ο Μητσοτάκης διόρισε τον διευθυντή του γραφείου τύπου του στην ΕΡΤ, ενάμιση χρόνο μετά τον διορισμό. Ενάμιση χρόνο ο Ζούλας είχε, αν μη τι άλλο, επιτύχει τη λήθη.
Εκανε Ερτφλιξ. Οχι πόλεμο.