Οσοι άρχισαν να δραστηριοποιούνται επαγγελματικά στον χώρο των εφημερίδων ακόμη και στις αρχές του αιώνα, όπως ο γράφων, θυμούνται ότι υπήρχε σχεδόν πάντα κάποιου είδους μαθητεία, ιδιαίτερα στα αποκαλούμενα «μεγάλα μαγαζιά». Στόχος δεν ήταν η παροχή γενικών γνώσεων, αλλά η εξοικείωση με ένα επάγγελμα, το οποίο ομολογουμένως οι πανεπιστημιακές σχολές δεν μπορούν να διδάξουν. Κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι η «μαθητεία» είναι συντεχνιακό κατάλοιπο, λειτουργούσε, ωστόσο, ως ενός είδους κατώτατος κοινός παρονομαστής για το τι είναι και, κυρίως, τι δεν είναι αυτή η δουλειά. Απόσταγμα αυτής της διαδικασίας ήταν οι κανόνες με τους οποίους έπρεπε να γίνεται το ρεπορτάζ. Δεν ήταν ένας αγγελικός κόσμος τα media της προηγούμενης εποχής, αλλά λειτουργούσαν με κάποιους άγραφους κανόνες δεοντολογίας. Ακολούθησε η πολυετής κρίση των ΜΜΕ, τα οποία ήδη προ του 2010 είχαν αρχίσει να παραπαίουν λόγω πεπερασμένου επιχειρηματικού μοντέλου. Η κατάρρευση των ΜΜΕ κατά την προηγούμενη δεκαετία του 2010, σε σημαντικό βαθμό ηθικά «επιδοτούμενη» από τους λογής κήνσορες της ηθικολογίας, σε συνδυασμό με την εκρηκτική άνοδο των σόσιαλ μίντια, μετασχημάτισε πλήρως το περιβάλλον στο οποίο καταγράφονται η επικαιρότητα και τα διάφορα επίπεδα της δημόσιας ζωής.
Η μετάβαση δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί και, επειδή εξελίσσεται, γίνεται πολύ δύσκολο να εξαχθούν σοβαρά συμπεράσματα για το ποιο μπορεί να είναι το νέο περιβάλλον. Αποτέλεσμα αυτής της υβριδικής κατάστασης είναι ότι «παραδοσιακά» ΜΜΕ πνέουν τα λοίσθια, τα «νέα» ΜΜΕ μοιάζουν περισσότερο με μπροσούρες γραμμένες από ανθρώπους που έχουν με τον γραπτό λόγο την ίδια σχέση που έχει ένας εκδοροσφαγέας με τη μικροχειρουργική. Ο κοινός παρονομαστής έχει αντικατασταθεί από τα αποκαλούμενα κοινωνικά δίκτυα, στα οποία μπορεί κάποιος να βρει από πραγματικά διαμάντια μέχρι τοξικά απόβλητα. Δυστυχώς, η εποχή ευνοεί τα απόβλητα. Οι διάσπαρτες φωνές ψυχραιμίας, εδώ κι εκεί, μοιάζουν περισσότερο με παραφωνία, σε ένα περιβάλλον όπου η ασυναρτησία, η μη τεκμηριωμένη άποψη και οι άναρθρες κραυγές κυριαρχούν. Και υποδόρια, ο «πλουραλισμός» και η δυνατότητα έκφρασης άποψης επί παντός επιστητού σπρώχνουν στο περιθώριο την τεκμηριωμένη άποψη και βάζουν στη θέση της έναν νέο, πιο εμφανίσιμο, αλλά καραμπινάτο φασισμό.
Δυστυχώς, οι απαντήσεις είναι δύσκολες, ιδιαίτερα σε μια μικρή αγορά όπως η ελληνική, όπου δύσκολα ένα μέσο ενημέρωσης μπορεί να είναι οικονομικά κερδοφόρο. Η αλήθεια όμως είναι ότι δίχως χρηματοδότηση δεν υπάρχει και δημοσιογραφία, δεν υπάρχει έρευνα. Ενα ζήτημα που αφορά άμεσα την ποιότητα του πολιτεύματος μιας χώρας, δεν μπορεί να αφήνεται στην αρμοδιότητα ούτε των κυβερνήσεων ούτε των τυχάρπαστων.