Δεν είναι η κόπωση από την πανδημία και τα απαγορευτικά που έχουν εντείνει την τάση για χυδαιολογία. Σύμφωνα με όλες τις πρόσφατες έρευνες, η πανδημία αύξησε το άγχος, την πλήξη, την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα για το μέλλον, αλλά δεν μοιάζει να αποτελεί τη βασική αιτία για τους διαδικτυακούς οχετούς. Ο κομματικός διχασμός είναι διαχρονικό ζιζάνιο, που αναφύεται σε όλες τις κρίσεις. Η ίδια η πανδημία έγινε αφορμή για μια στρεβλωμένη από την ορμή της ιδεολογικής αντιπαράθεσης αντίληψη του πραγματικού. Κι όταν εντάθηκαν οι αποκαλύψεις για σεξουαλική κακοποίηση στη χειρότερη μορφή της, κατά ανηλίκων, από δημόσιο λειτουργό, πάλι μια υπόθεση όλων υπερπολιτικοποιήθηκε απειλώντας να ακυρώσει το #ΜeΤoo, να φιμώσει τα θύματα, να υποβιβάσει εξοργιστικά το ζήτημα στα #ΝΔ_παιδεραστές και #ΣΥΡΙΖΑ_QAnon.
Βρισιές, προσβολές, προτροπές για βίαιες συμπεριφορές, μισαλλόδοξα παραληρηματικά βίντεο, όλα γίνονται εργαλείο ψηφοθηρικής ποδοσφαιροποίησης των προβλημάτων και διαχωρισμού. Δεν είναι το Διαδίκτυο που γεννάει το μίσος, απλώς το ενδυναμώνει σε ένα συντριπτικό υπερκύμα. Εκφράσεις από τα πιο σκοτεινά μας βάθη διατυπώνονται ανοιχτά, σαν να μας καθορίζει, περισσότερο από τα κοινά δεινά, το περίσσευμα κακίας.
Σίγουρα ο φόβος για μια νέα ύφεση μετά την παρατεταμένη οικονομική ανέχεια εξάντλησε τα όρια της συλλογικής ψυχραιμίας. Οι απανωτές κρίσεις διέλυσαν την πίστη στη νομοτέλεια της προόδου, στο όνειρο της ευμάρειας στο αναπτυσσόμενο βάθος των ετών. Η ανασφάλεια που κρατάει τον πολίτη σε μια κατάσταση διαρκούς αγωνίας, τον αλλάζει. Τον κάνει επιρρεπή στη σύγκρουση. Εντούτοις, τα υβρεολόγια που εκτοξεύονται αυτές τις ημέρες, μολονότι λειτουργούν ως βαλβίδα εκτόνωσης του θυμού, έχουν πιο βαθιές ρίζες, που αντλούν χυμούς από δύο δεξαμενές: το πατροπαράδοτο απόθεμα διχόνοιας και το νεοσυσταθέν ετερόκλητο συνωμοσιολογικό κίνημα κατά των πάσης φύσεως ελίτ.
Και το μείγμα διχόνοιας, ψέματος, θεωριών συνωμοσίας δεν είναι επ’ ουδενί ανατρεπτικό, αντιθέτως οδηγεί στη διάλυση και στο χάος. Το υπερκομματικό #ΜeΤoo, αντί να γίνει αφορμή για εθνική συνεργασία, μοχλός ενότητας, μάθημα για το σύνολο της κοινωνίας, αντί να θεμελιώσει μια δυναμική θετικής συνέχειας, έγινε μέσο διαίρεσης, ευτελισμού και άκρατης συνωμοσιολογίας. Αυτό προκαλεί ένα δεύτερο σοκ ύστερα από εκείνο των αποκαλύψεων περί ειδεχθών πράξεων, που μακάρι να δώσει λίγο χρόνο για δεύτερες σκέψεις και ανάστροφη πορεία.