Μέσα στον καταιγισμό γεγονότων των ημερών αυτών, μέσα στη σφοδρή πολιτική σύγκρουση και στις συνεχιζόμενες αποκαλύψεις του ελληνικού #ΜeΤoo, ας σταθούμε μισό λεπτό να σκεφτούμε τη σημερινή επέτειο: ένας χρόνος συμπληρώνεται από το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα της COVID-19 στη χώρα μας.
«Πρόκειται για Ελληνίδα 38 ετών, ταξιδιώτισσα από πληττόμενη περιοχή της βόρειας Ιταλίας. Είναι καλά στην υγεία της, παρακολουθείται από μια ομάδα εξαιρετικών συναδέλφων στη Θεσσαλονίκη και τη στιγμή που σας μιλώ, γίνεται ιχνηλάτηση των επαφών της και οι κοντινές επαφές θα τεθούν οικειοθελώς σε απομόνωση και θα επιτηρείται η υγεία τους», είχε ανακοινώσει ο καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας νωρίς το μεσημέρι της 26ης Φεβρουαρίου 2020. Και πρόσθεσε κάτι που, ένα χρόνο μετά, μοιάζει ακόμη πιο επίκαιρο: «Ψυχραιμία να έχουμε».
Μπορούσε κανείς να φανταστεί ένα χρόνο πριν ότι σήμερα ο πλανήτης ολόκληρος θα εξακολουθούσε να παραμένει σε ιδιότυπη αιχμαλωσία από την πανδημία; Οτι η μάχη με τον ιό, τις μεταλλάξεις, τις εξάρσεις, τις επιπλοκές θα βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη; Ενα χρόνο μετά το πρώτο κρούσμα, σήμερα αναμένεται να ανακοινωθεί η παράταση των μέτρων αυστηρού lockdown στην Αττική.
Να δούμε τον χρόνο αυτό σε αριθμούς; Σε 6.371 ανήλθαν, σύμφωνα με τα στοιχεία που είχαν ανακοινωθεί μέχρι χθες το πρωί, οι θάνατοι ασθενών με COVID-19. Η σχετική έκθεση του ΕΟΔΥ αναφέρει ότι το 95,7% είχε υποκείμενο νόσημα ή/και ηλικία 70 ετών και άνω, δείχνοντας την «προτίμηση» της νόσου στους περισσότερο ευάλωτους. Προτίμηση, όχι κανόνας, καθώς μέσα στη χρονιά μάθαμε για ανθρώπους απόλυτα υγιείς, μέσης ή και νεότερης ηλικίας, που μέσα σε λίγες ημέρες νόσησαν σοβαρά και έχασαν τη ζωή τους.
Ο συνολικός αριθμός των κρουσμάτων ήταν μέχρι χθες το πρωί 184.686, το 51,8% άνδρες. Από την αρχή της πανδημίας εξήλθαν από τις ΜΕΘ 1.299 ασθενείς. Σε 3.561.455 ανέρχονται οι έλεγχοι δειγμάτων σε εργαστήρια και σε 1.501.431 τα rapid tests.
Οι αριθμοί θα είναι το σημείο αναφοράς στο μέλλον για την αποτίμηση της πανδημίας. Ομως, δεν μπορούν να αποτυπώσουν τη δραματική ανατροπή στην καθημερινότητα, στις ζωές μας, από την πανδημία. Τη δοκιμασία για τους χιλιάδες ανθρώπους που, μετά την υπερδεκαετή οικονομική κρίση, βρέθηκαν χωρίς δουλειά με την αγωνία του διαρκούς «άνοιξε – κλείσε» και άδηλο μέλλον. Τον ψυχοφθόρο εγκλεισμό που στην αρχή, στο πρώτο lockdown, προσπαθήσαμε να διασκεδάσουμε ως μια ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να απολαύσουμε το σπίτι μας, να αποκτήσουμε νέα χόμπι και καλύτερες συνήθειες, να δεθούμε με τους πολύ κοντινούς μας ανθρώπους, και ένα χρόνο μετά μετατρέπεται σε όλο και πιο δύσκολη συνθήκη. Τις άδηλες ακόμη επιπτώσεις στα παιδιά, που έχασαν το σχολείο ως πεδίο κοινωνικής δραστηριότητας, που στερούνται φίλους, πειράγματα, αστεία, εκδρομές, που μαραζώνουν χωρίς δραστηριότητες.
Ενα χρόνο μετά, η ελπίδα είναι ότι το φως στο βάθος του τούνελ θα δυναμώσει σύντομα γιατί, πλέον, διαθέτουμε περισσότερα όπλα, τα εμβόλια. Ισως του χρόνου να μη θυμόμαστε καν τη σημερινή επέτειο.