Κανείς δεν λογαριάζει τη ζωή του Δημήτρη Κουφοντίνα λιγότερο από ό,τι ο ίδιος ο Κουφοντίνας. Καμία απειλή δεν υπήρχε για τη ζωή του προτού αποφασίσει να τη χρησιμοποιήσει ο ίδιος σαν όπλο συνδικαλισμού. Το είχε άλλωστε ξανακάνει.
Από τη στιγμή που δεν μπορούσε να δρα διά των ανθρωποκτονιών, στήριζε τις προκηρύξεις του σε απειλές αυτοκτονίας. Απειλές που δεν θα μετρούσαν αν δεν επικαλούνταν τις αξίες του συστήματος που ο ίδιος είχε προσπαθήσει να καταστρέψει. Απειλές που θα ήταν εντελώς άσφαιρες αν δεν απευθύνονταν στη Δημοκρατία που εκείνος μίσησε, χωρίς ποτέ να αποκηρύξει τις πράξεις του μίσους.
Λένε ότι πρέπει να μας είναι αδιάφορα τώρα όλα αυτά. Τώρα πρέπει να σωθεί η ζωή του. Να σωθεί από ποιον; Από τον ίδιο τον φορέα της – τον μόνο που την έθεσε σε διακινδύνευση.
Το απλό αυτό δεδομένο, που θα έπρεπε να αποτελεί τη βάση της πολιτικής συζήτησης, παραχαράσσεται βάναυσα από τους υποστηρικτές του κατάδικου. Δεν είναι μόνο η μηχανή του μίσους στο Διαδίκτυο – που από το «ΝΔ_Παιδεραστές» του προηγούμενου Σαββατοκύριακου πέρασε στο «Μητσοτάκη_δολοφόνε». Είναι και η αξιωματική αντιπολίτευση, που επιβεβαιώνει όσους προέβλεπαν ότι δεν θα μπορούσε να ελέγξει τις ροπές της και να αντισταθεί στη διαρκή έλξη που της ασκεί ο παλιός εαυτός της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει σαν να είχε προκαλέσει η κυβέρνηση το θέμα. Μιλάει για «εκδικητικότητα» (Αχτσιόγλου), «κυνισμό» και «βεντέτα» (Τζανακόπουλος) και προσπάθεια «να αλλάξει η ατζέντα για να μη συζητάμε την τραγική κατάσταση της οικονομίας μετά από 40 μέρες lockdown» (Μπαλάφας). Εκτός από θύμα, ο κατάδικος παρουσιάζεται έτσι και σαν ενεργούμενο της κυβέρνησης – σαν να κατέφυγε εκείνος στην ασιτία για να προωθήσει τα ανομολόγητα σχέδιά της.
Ο νόμος, λέει η αντιπολίτευση, που στέρησε από τον Κουφοντίνα το ευεργέτημα της κράτησης σε αγροτικές φυλακές, ήταν φωτογραφικός. Περισσότερο ή λιγότερο φωτογραφικός από τη διάταξη του ΣΥΡΙΖΑ, που του είχε απονείμει αρχικώς το ευεργέτημα;
«Το ερώτημα», αποφάνθηκε ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, «δεν είναι πια νομικό». Εχει δίκιο ο Νάσος Ηλιόπουλος. Το νομικό ζήτημα θα μπορούσε να κριθεί νομικά εάν ο Κουφοντίνας το είχε αντιμετωπίσει αρχικώς ως τέτοιο. Το ερώτημα τώρα είναι αν θα στέρξει η πολιτεία να σώσει τον απεργό από τον εαυτό του. Το ερώτημα είναι να δείξει η Δημοκρατία ότι οι καταστατικές αρχές της ισχύουν υποχρεωτικώς ακόμη και για εκείνους που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην κατάλυσή της.
Το ζήτημα όντως δεν είναι νομικό. Για τους πιο ένθερμους από τους υποστηρικτές του Κουφοντίνα, ο νόμος είναι μόνο το πρόσχημα. Είναι το δανεικό ένδυμα που σχεδόν καλύπτει τα πολιτικά κίνητρα. Σχεδόν κρύβει το γεγονός ότι οι ιδεασμοί που προκάλεσαν το διάβημα του Κουφοντίνα δεν είναι μόνο δικοί του.