Στα αλγεινά πρώτα γενέθλια του νέου κορωνοϊού, το κοινωνικό σύνολο αναμετριέται με τις βαθιές πληγές του. Τους 6.534 νεκρούς πρώτα πρώτα, που κανένα σενάριο «κανονικότητας» δεν μπορεί να τους αφομοιώσει όσο εύκολα υπαγορεύουν οι στατιστικές της μαζικής ανωνυμίας. Μια κωμόπολη χάθηκε. Και ουδείς από τους περιλειπόμενους είναι πρόθυμος να αποδεχτεί πως η απώλειά της ήταν μοιραία. Κι έπειτα, τους στραπατσαρισμένους επιζώντες· όσους έμειναν χωρίς δουλειά, με φαλκιδευμένα δικαιώματα και με τον ορίζοντα των ελευθεριών τους να στενεύει συνεχώς.
Επειτα από ένα χρόνο, σύμφωνα και με τις σχετικές έρευνες της κοινής γνώμης, η καταπονημένη κοινωνία δηλώνει απογοήτευση, απαισιοδοξία ή θυμό. Φυσικά και υπάρχουν και πεπεισμένοι «θετικοί», μάλλον εκ στρατεύσεως. Η πλειονότητα, πάντως, δεν εμφανίζεται έτοιμη να προσυπογράψει το επίσημα διακινούμενο σενάριο πως «ό,τι ήταν να γίνει, έγινε, και μάλιστα έγινε πολύ καλά, αξιοζήλευτα καλά». Και, για να πάρει κουράγιο, θα περίμενε κάτι βαθύτερο και ειλικρινέστερο από τα συνήθη αυτοεγκώμια. Δεν το είδε.
Ο ένας χρόνος πανδημίας απομυθοποίησε πολλούς και πολλά. Ευεξήγητες θα ήταν οι παλινωδίες στη διάρκειά του, και μέχρις ενός σημείου δικαιολογημένες· αλλά όχι πια. Ευεξήγητη και η αρχική αμηχανία της επιστημονικής κοινότητας, το έργο της οποίας παρεμποδίστηκε και από τον εθνικισμό της πληροφόρησης, που κατέληξε σε εθνικισμό των εμβολίων. Ευεξήγητη και η παρηγορητική σιγουριά με την οποία ο υπουργός Υγείας ανακοίνωνε στις 26.2.2020 ότι καταγράφτηκε και στην Ελλάδα το πρώτο κρούσμα: «Είμαστε απόλυτα προετοιμασμένοι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος πανικού».
Τότε χρειαζόμασταν ένα εμβόλιο αισιοδοξίας και το καταναλώσαμε ασμένως, παρά τους φόβους μας. Τώρα πια, όμως, έχει αναμφίλεκτα διαπιστωθεί ότι το εμβόλιο της πλαστής επιτελικής αυτοπεποίθησης αδυνατεί να αλλάξει τη δεινή πραγματικότητα. Ούτε να την επικαλύψει ή να τη φτιασιδώσει δεν μπορεί. Τα νοσοκομεία στενάζουν, το προσωπικό καλύπτει με το εγνωσμένο αυτοθυσιαστικό φρόνημά του τις ποικίλες ελλείψεις, σχεδόν ίδιες έπειτα από ένα χρόνο, έχοντας ωστόσο ξεπεράσει προ πολλού τα όρια της αντοχής του, πλην ο κυβερνητικός αυτοεκθειαστικός υπερθετικός συνεχίζει να παράγει εμβόλια ψευδεπίγραφης ετοιμότητας. Μακάρι να μας προστατέψουν κάποια στιγμή τα άλλα εμβόλια, τα κανονικά. Μέχρι τότε, όμως, ας αλλάξουμε καθρέφτη. Ακόμα κι εκείνος της ναρκισσευόμενης στρυφνής βασίλισσας του παραμυθιού κάποια στιγμή είπε την αλήθεια.
Διαβάστε επίσης:
• Ένας χρόνος μετά
• Ενας χρόνος μετά, πόσος χρόνος ακόμη;