Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιστράτευσε το ταλέντο του στην αγανακτισμένη συνοφρύωση. Και φώναζε από το βήμα της Βουλής: Ξέρετε εσείς καμία άλλη χώρα που να βρίσκεται τόσο καιρό σε lockdown;
Η πρόχειρη απάντηση είναι, ναι. Ξέρουμε μία. Τη Γερμανία. Εκεί, οι οριζόντιες απαγορεύσεις διαρκούν πάνω από 100 ημέρες. Το πρώτο ελαφρύ lockdown επιβλήθηκε στις 28 Οκτωβρίου. Εκτοτε χρειάστηκε, όπως και εδώ, να προστίθενται απαγορεύσεις στις απαγορεύσεις. Μέτρα στα μέτρα. Εκεί υποσχέθηκαν έκτακτη βοήθεια στους εστιάτορες τον Νοέμβριο. Και τα λεφτά άρχισαν «εκτάκτως» να κατατίθενται στα τέλη Φεβρουαρίου. Εκεί ανακάλυψαν ότι οι υγειονομικές αρχές, που επωμίστηκαν το εγχείρημα του εμβολιασμού, επικοινωνούν ενίοτε μεταξύ τους με φαξ.
Αυτή η παραβολή με τα βραχυκλώματα της γερμανικής γραφειοκρατίας, που αποδεικνύεται πολύ σχολαστική για να προλάβει τον καλπασμό της πανδημίας, δεν μπορεί πια να λειτουργήσει παρηγορητικά για τον έγκλειστο Ευρωπαίο της νοτιοανατολικής Βαλκανικής. Το ψυχικό και κοινωνικό βάρος των κυκλικών απαγορεύσεων είναι εξίσου παραλυτικό, ανεξάρτητα από τις επιδόσεις της διοικητικής μηχανής.
Η παράλυση δεν χρειάζεται στατιστική τεκμηρίωση: είμαστε σε ένα τέλμα όπου ούτε ο εγκλεισμός μπορεί να τελεσφορήσει ούτε η άρση του. Το lockdown αποφέρει μόνο τις παρενέργειές του, καθώς η χιλιοτραγουδισμένη ομοψυχία του πρώτου κύματος έχει διολισθήσει σε ομόθυμη αθέτηση των μέτρων. Αθέτηση που οδηγεί μόνο σε ρωγμές λειψής εκτόνωσης. Παράνομη βόλτα μέχρι τις έξι, αλλά όχι έξοδος. Οχι ελευθερία. Μόνο μη καθήλωση.
Η μη καθήλωση βρήκε τη σημειολογική της αποτύπωση στο σκηνικό της ανακοίνωσης των –τρόπος του λέγειν– «νέων» μέτρων. Ούτε καν ο Χαρδαλιάς δεν φαινόταν να πιστεύει τις αγωνιώδεις εκκλήσεις που ο ρόλος του άστοργου επιστάτη τον υποχρέωνε να εκστομίζει. Η επίταση των απαγορεύσεων εκλαμβανόταν ως επανάληψη – κίνηση κατά βάθος. Ακριβώς το αντίθετο από ό,τι συνέβαινε στις πρώιμες ανακοινώσεις, όταν ο Χαρδαλιάς είχε δίπλα του τον Τσιόδρα. Τώρα ο ιός έχει μεγαλύτερη μεταδοτικότητα από τους ιθύνοντες της υγειονομικής πολιτικής.
Η κορωνόπληκτη κοινωνία μοιάζει έτσι να κυνηγάει την ουρά της. Τα επιπλέον μέτρα επισωρεύουν δυσφορία στη δυσφορία, καθιστώντας δυσκολότερη την τήρησή τους. Οσο αυξάνεται η αυστηρότητα, λιγοστεύει η συμμόρφωση.
Υπάρχει άλλη οδός; Μήπως έχουν δίκιο εκείνοι που εισηγούνται δρακόντειο λουκέτο παντού για δύο εβδομάδες; Μήπως η καρτουνίστικη αισιοδοξία του κυβερνητικού σποτ, με το εμβόλιο να απογειώνεται σαν πύραυλος, αντηχεί παράταιρη μέσα στο περιβάλλον της κοχλάζουσας αδράνειας;
Τα ερωτήματα είναι επιεικώς άκαιρα. Ενας μήνας πανδημίας μετράει σαν χρόνος. Για να φθάσει κανείς στην άκρη του αχανούς μήνα μπορεί μόνο να αφεθεί στην αδράνεια.