Θα λέγαμε ότι έφταιγαν οι τρόποι του. Θα λέγαμε ότι ο ζήλος ενός νέου βουλευτή, μονίμως διψασμένου για προσοχή, πολιτικοποίησε το πρόβλημα. Η φούρια του Κωνσταντίνου Κυρανάκη να ανακοινώσει το όνομα του αγρίως συλληφθέντος στη Νέα Σμύρνη θα μπορούσε να είναι προσωπικό ατόπημα. Αλλά δεν είναι.
Από την πρώτη στιγμή, η κυβέρνηση έχασε την ευκαιρία να αντιμετωπίσει την απαθανατισθείσα βία ως συμβάν κατάχρησης εξουσίας. Εκανε το αντίθετο: επωμίσθηκε η ίδια την ευθύνη, προσπαθώντας να καλύψει πολιτικά τις ενέργειες των αστυνομικών. Η ανακοίνωση της κυβερνητικής εκπροσώπου λίγες ώρες μετά το επεισόδιο, χωρίς να σχολιάζει το επεισόδιο, ενέπλεξε τη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ – που πετούσε τρικάκια. Ποιος ήταν ο σκοπός αυτής της αναφοράς; Σχετικοποιείται, άραγε, η αστυνομική αυθαιρεσία από τα φρονήματα –και τα φέιγ βολάν– του ξυλοκοπηθέντος; Δικαιολογείται το ξύλο όταν το τρώνε συριζαίοι;
Ο μιντιακός ακτιβισμός του Κυρανάκη έδωσε όνομα σε αυτή την αφηγηματική κατασκευή. Επικαλούμενος «την ενημέρωση που είχαμε», ο βουλευτής δεν αποκάλυψε μόνο την ταυτότητα του συλληφθέντος. Αποκάλυψε, κυρίως, ότι τα στοιχεία αυτά είχαν διανεμηθεί στους βουλευτές από το Γραφείο Τύπου της Ν.Δ., στο πλαίσιο της «γραμμής» που λαμβάνουν ημερησίως. Ακων, ο Κυρανάκης αποκάλυψε ότι η αστυνομία είχε διοχετεύσει στο κόμμα τα προσωπικά δεδομένα ενός πολίτη, ενώ δεν είχε καν αντιμετωπίσει ακόμη κατηγορία, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν ως προπαγανδιστικό υλικό. Υλικό για ποιον ισχυρισμό; Οτι ο εικονιζόμενος, που δεν προβάλλει αντίσταση κατά τη σύλληψή του, δεν είναι εντελώς αθώος επειδή είχε συμμετάσχει σε «λάθος» διαμαρτυρία ή μετέχει στη «λάθος» ακτιβιστική οργάνωση;
Επιχειρώντας να καλύψει με πολιτικά άλλοθι τα κλομπ, η κυβέρνηση κατέληξε να τυλίξει με ένα νήμα συνενοχής τον εαυτό της. Η ίδια επέλεξε να δώσει σε ένα κρούσμα υπηρεσιακής ανεπάρκειας περιωπή αντιπολίτευσης κατά της αντιπολίτευσης.
Λένε ότι η αστυνομία έχει ανάγκη την κάλυψη για να κάνει τη δουλειά της. Επί χρόνια, το ηθικό του Σώματος υπέφερε από τις ηγεσίες που έσπευδαν να του φορτώσουν την ευθύνη, εκθέτοντάς το στα μάτια της κοινής γνώμης. Ομως, η ασύμμετρη κάλυψη, κόντρα σε ζωντανά πειστήρια, μπορεί να έχει εξίσου απονομιμοποιητικά αποτελέσματα: μια αστυνομία που εμφανίζεται να λειτουργεί σαν να ήταν βραχίονας του κόμματος δεν είναι μια ισχυρή αστυνομία. Μια αστυνομία σαν αυτή που εμφανίσθηκε στη Νέα Σμύρνη δεν μπορεί να συμβάλει στην τήρηση των υγειονομικών περιορισμών, την πιο δύσκολη στιγμή της πανδημίας. Το αντίθετο. Τέτοιες εικόνες μπορούν να αποτελέσουν θρυαλλίδα για μια μόδα ανυπακοής.
Αν η κυβέρνηση δεν ξέρει πια πώς να εγγυηθεί την επιτυχία των μέτρων που λαμβάνει, δεν θα τη σώσει από το έλλειμμα πειθούς η αστυνομία. Τα «έξυπνα» μέτρα περνούν με «έξυπνα» μέσα. Οχι με ροπαλιές.