Την περασμένη Κυριακή, στη Νέα Σμύρνη η αστυνομική βία υπερέβη τα όρια. Οποιος από το κυβερνητικό στρατόπεδο επιχείρησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, προσέφερε κακή υπηρεσία στον εαυτό του και στο κόμμα του. Μπορεί να ενίσχυσε το προφίλ του σε ένα δεξιό κοινό, και να διασφάλισε κάποιες ψήφους από εκεί, αλλά αυτό το κομμάτι της κοινωνίας δεν είναι πλειοψηφικό, ούτε καν εντός του κυβερνώντος κόμματος. Σε βάθος χρόνου και όταν θα έχει καταλαγιάσει η σκόνη της οξύτητας, η στάση αυτή θα αποτιμηθεί αρνητικά.
Για τη λάθος συμπεριφορά απαιτείται ανάληψη ευθυνών. Σε πρακτικό επίπεδο, το επόμενο βήμα είναι η διεξαγωγή μιας αντικειμενικής έρευνας και η τιμωρία των υπευθύνων. Ηδη ο αστυνομικός που ενεπλάκη στο επεισόδιο τέθηκε σε διαθεσιμότητα. Η διαδικασία πρέπει να είναι διαφανής και πειστική. Το έχουν ανάγκη «όλες οι πλευρές».
Ταυτόχρονα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης πρέπει να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες και να διαδραματίσουν τον δικό τους σημαντικό ρόλο. Προφανώς και δεν έχουμε χούντα, ούτε αστυνομικό κράτος, όπως ανεύθυνα δηλώνουν κάποιοι. Ωστόσο, ακριβώς επειδή δεν συμβαίνει αυτό, και επειδή αναμένουμε από την κυβέρνηση να υπάρξουν πειστικές δράσεις και αυστηρές ποινές, έτσι αναμένουμε και από την αντιπολίτευση να αποφύγει τη διολίσθηση σε μια λαϊκίστικη εκμετάλλευση της βίας.
Η χώρα αντιμετωπίζει τη μείζονα κρίση του κορωνοϊού, όπου τα μηνύματα δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά και οι όποιες επιλογές και αποφάσεις κρίνονται. Οπως κρίνεται και η διαχείριση άλλων δύσκολων καταστάσεων. Θέλει η αντιπολίτευση να ασκήσει κριτική; Να το κάνει. Οχι μόνο, δικαιούται, αλλά έχει θεσμική υποχρέωση. Για την οικονομία, για τη διαχείριση των κρίσεων, για μια σειρά από ζητήματα. Ωστόσο, δεν πρέπει να ρίχνει λάδι στη φωτιά, επενδύοντας στην κόπωση και στην απόγνωση των πολιτών.
Διαβάστε επίσης:
• Πολιτικός διάλογος βίας και… νοθείας
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον κόμμα εξουσίας. Κάποια στιγμή θα βρεθεί και πάλι στην κυβέρνηση και θα κληθεί να διαχειριστεί παρόμοιες καταστάσεις. Και τότε θα αναζητήσει τη νηφάλια στάση της αντιπολίτευσης.
Για τις όποιες κυβερνητικές αστοχίες, και είναι αρκετές το τελευταίο διάστημα, η ειλικρινής αυτοκριτική είναι η καλύτερη απάντηση, σε συνδυασμό, ιδιαίτερα στην παρούσα εύφλεκτη φάση, με την προβολή μιας εικόνας μετριοπάθειας και ενός οράματος εκσυγχρονισμού που να πείθει και να εμπνέει.
Και από την αντιπολίτευση χρειάζεται ωριμότητα και αποφυγή λαϊκίστικων εκρήξεων, που μπορεί να έχουν απήχηση στο θορυβώδες 3%, αλλά είναι βέβαιο ότι απωθούν το πολύ μεγαλύτερο ποσοστό των μετριοπαθών, κεντρώων πολιτών και ψηφοφόρων το οποίο δυνητικά σκοπεύει να προσελκύσει ο Αλέξης Τσίπρας.
Και είναι λάθος να επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάσει τον πρωθυπουργό ως ακροδεξιό, υπέρμαχο της βίαιης καταστολής. Πολλά μπορεί να του προσάψει ο αρχηγός της αντιπολίτευσης –σε κάποια θα έχει δίκιο, σε άλλα άδικο– όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ακροδεξιός δεν είναι. Είναι τόσο απλό. Κανείς δεν πρέπει να επενδύει στον διχασμό. Δυστυχώς, αρκετοί το πράττουν.
Οι σκεπτόμενοι, χωρίς κομματικές παρωπίδες πολίτες μπορεί να μη φωνασκούν, να μην υβρίζουν «τους άλλους», να μην πρωταγωνιστούν στα τηλεπαράθυρα, ωστόσο είναι αυτοί που «εκλέγουν κυβερνήσεις». Και αυτοί απεχθάνονται τις εγωιστικές συμπεριφορές, την ανευθυνότητα, τις διαστρεβλώσεις, τις ακρότητες, τη βία.