Φαντάσου ότι συναντάς τον εαυτό σου τον Φεβρουάριο του 2020 – λίγο προτού ο χρόνος γλιστρήσει στο φρέαρ της πανδημίας. Φαντάσου ότι ρωτάς τον παλιό εαυτό σου τι θα πει «κορωνοπάρτι»; Τι θέλει να δηλώσει αυτή η αλλόκοτη λέξη; Μήπως ένα γλέντι βασιλικό;
Οι άγαρμποι νεολογισμοί θα μείνουν μετά την ανοσία ως γλωσσικά λείψανα – πειστήρια της ανάγκης να περιγραφεί μια κυκλική πραγματικότητα. Μια ρουτίνα νόσου και θανάτου, που τραβάει τόσο πολύ σε μάκρος ώστε να κάνει τη νόσο και τον θάνατο μπανάλ. Για τον κίνδυνο, βαριούνται να βαρέσουν ακόμη και οι «κώδωνες του κινδύνου»· ακόμη και ο συναγερμός στόμωσε από τα κλισέ.
Με ένα κομπολόι από κλισέ δοκίμασε η υφυπουργός Υγείας να αντιμετωπίσει τις εικόνες «κορωνοπάρτι» από τη Λιοσίων, την Πάτρα και την Ξάνθη. Διαπίστωσε ότι πρόκειται για «υγειονομικές βόμβες». Ανέσυρε μετά το ακαταμάχητο ότι «δεν μπορούμε να έχουμε έναν αστυνομικό για κάθε πολίτη». Για να συνοψίσει με την κορωνίδα των κορωνοκλισέ, ότι η επόμενη «θα είναι μια δύσκολη εβδομάδα».
Θα μπορούσε, αντί να υποβάλει τα στελέχη της σε αυτήν την επικοινωνιακή αγγαρεία, η κυβέρνηση να επιστρατεύσει τους εικονικούς βοηθούς – τις νέες μηχανές τεχνητής νοημοσύνης, που απαντούν αυτόματα μεταφράζοντας τις εντολές τους σε κάτι-σαν-φυσική ομιλία. Θα μπορούσε, αντί για τη Ζωή Ράπτη, να απαντά, σε τόνο οδηγιών GPS, η Siri ή η Alexa: «Υπάρχει κόπωση». «Να κάνουμε υπομονή· είμαστε στο τελευταίο μίλι». «Οι επόμενες εβδομάδες είναι κρίσιμες».
Η απολίθωση της κοινοτοπίας του υγειονομικού σωφρονισμού φάνηκε από την αντιπαράθεσή της με τον κελαηδισμό του δημάρχου Ξάνθης. Ριγμένος στα media από άλλον κόσμο, o δήμαρχος μιλούσε με γνήσια αμεριμνησία για τη «νότα καρναβαλιού» που ήθελε να χορηγήσει στους δημότες του, παίζοντας από τα δημοτικά ηχεία «ελαφριά μουσικούλα».
Αυτή η ελαφρότητα, που δεν μπαίνει στον κόπο να κρυφτεί, απηχεί μάλλον πιο πιστά τη μεταβολή του κοινού αισθήματος – τη μετάβασή του από τον φόβο και την κόπωση, στην ανία και στην αναισθησία.
Στον κόσμο της «μουσικούλας» όλα μπορούν να λειτουργήσουν. Ολα εκτός από τον οργανωμένο, πολιτισμένο βίο – δηλαδή την οικονομία και την εκπαίδευση. Αν εξαιρέσει κανείς αυτά τα καθηλωμένα πεδία, οι υπόλοιπες εξάρσεις της ζωής μπορούν να εκτυλίσσονται χύμα και ανεμπόδιστα: ο υπουργός κάνει βάφτιση, η αντιπολίτευση κάνει πορείες. Οι χαβαλετζήδες κάνουν χαβαλέ και οι μπάχαλοι μπάχαλα.
Οντως. Δεν μπορούμε να έχουμε έναν αστυνομικό για κάθε πολίτη. Ούτε μια συνείδηση πολίτη για κάθε πολίτη και για κάθε πολιτικό.
Ακόμη και οι συνειδήσεις που είχαν μείνει ξύπνιες, έχουν φάει τόσα μίλια που ξέχασαν πια γιατί ασθμαίνουν. Κορωνομπάφιασαν.