Πριν από μερικές ημέρες συμμετείχα σε ένα τηλεοπτικό γύρισμα. Oταν έλαβα την πρόσκληση προβληματίστηκα πάνω σε κάτι που άλλες εποχές θα ήταν απλώς αυτονόητο: να πάω και να το ρισκάρω;
Μπορεί επί οκτώ συνεχείς μήνες να είχαμε οικογενειακώς την καθημερινότητα της παιδογκολογικής κλινικής του «Αγία Σοφία» για τη λευχαιμική μεγάλη μας κόρη, μαζί με τις διαδοχικές, πολυήμερες νοσηλείες του παιδιού, αλλά εδώ και συνολικά δεκατρείς μήνες δεν έχουμε πάει πουθενά. Στην κυριολεξία. Για εμάς, η αυστηρή καραντίνα είχε ξεκινήσει περίπου σαράντα ημέρες πριν από το πρώτο lockdown. Εχει γίνει δεύτερο δέρμα, μαζί με τον εκνευρισμό και το φυγόκοσμο αίσθημα που έχει ριζώσει πια μέσα μας.
Η συμμετοχή μου στο γύρισμα θα ήταν η πρώτη φορά που θα βρισκόμουν για αρκετή ώρα σε ξένο χώρο με αρκετούς άγνωστους ανθρώπους. Είχα ενημερώσει τους υπευθύνους της εκπομπής για την ιδιαιτερότητα της κατάστασής μας: το παιδί βρίσκεται σε ανοσοκαταστολή λόγω συνεχιζόμενης –ήπιας πλέον– χημειοθεραπείας, συνεπώς, όχι μόνον ο κορωνοϊός αλλά ακόμα και η ελάχιστη γρίπη θα μπορούσε να αναστείλει προσωρινά τη θεραπεία της.
Ευτυχώς, είχε προβλεφθεί η παροχή rapid test για όλους μία ημέρα πριν από το γύρισμα, ενώ στον χώρο τηρούνταν αποστάσεις και οι πάντες φορούσαν μάσκα όπως έπρεπε.
Δεν θα ξεχάσω πόσο ζορίστηκα στο μακιγιάζ, όταν χρειάστηκε να κατεβάσω λίγο τη μάσκα, με την ευγενική κοπέλα από πάνω μου, μασκοφορεμένη, να κάνει τη δουλειά της. Προσπαθούσα να μην αναπνέω.
Λίγη ώρα μετά, χαλαρωμένος πια από την ωραία κουβέντα πάνω στο πλατό μαζί με ανθρώπους που εκτιμώ και συμπαθώ, είχα για λίγο ξεχαστεί, είχα για λίγο ζήσει κάτι όχι από απόσταση αλλά ζωντανά, με σάρκα και οστά. Θυμήθηκα πώς ήταν. Και ήταν ωραία.
«Τώρα, αν είχαμε κανονικότητα, θα σας πρότεινα να πάμε για μπίρες και fish and chips», είπε κάποιος γελώντας, αφού έκλεισαν οι κάμερες.
Αναστενάξαμε. Σάββατο απόγευμα, με τον ήλιο ακόμα να είναι ψηλά, ποιος ήθελε να γυρίσει σπίτι; Το είχαμε όμως λίγο ρισκάρει όσο να ’ναι. Ή έτσι νομίζαμε, έπειτα από ένα χρόνο εγκλεισμού.
Ο κατ’ οίκον ιδρυματισμός είναι περίεργο πράγμα και προκαλεί σφοδρά αντικρουόμενα συναισθήματα. Από τη μία, δεν αντέχεις άλλο, θες να δεις φίλους, να φας έξω, να πιεις έξω, να επιστρέψεις σε μια κάποια στοιχειώδη αίσθηση ελευθερίας. Και από την άλλη, μόλις σου δίνεται μια μικρή ευκαιρία να θυμηθείς πώς ήταν η ζωή σου κάποτε (όχι μέσω Zoom και άλλων άχαρων, αλλά οπωσδήποτε αναγκαίων, διαδικτυακών επαφών), το στομάχι σου σφίγγεται, ανεβάζεις παλμούς.
Μια σκέψη-αγκάθι μού τριβέλιζε το μυαλό καθώς επέστρεφα σπίτι: θα μπορέσω να ξαναμπώ σε εστιατόριο ή σε σινεμά χωρίς να νιώσω ότι ζω επικινδύνως;
Θα ξαναγίνει, ναι. Οπως συνηθίζει κανείς στον πόλεμο, έτσι συνηθίζει και στην ειρήνη.