Εάν μαθητής σπάσει μικροαντικείμενο κατά τη διάρκεια πειράματος, θα κληθεί να το πληρώσει ο πατέρας του! Και όμως, αυτό είναι ένα σημείο το οποίο εφηύραν οι συνδικαλιστές για να ασκήσουν κριτική στο υπουργείο Παιδείας, το οποίο… τόλμησε να τους ζητήσει να συντάξουν εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας. Κουβέντα, βέβαια, για τις καταλήψεις, όταν μαθητές και εξωσχολικοί κάνουν γυαλιά-καρφιά τα σχολεία!
Η κατάρτιση εσωτερικού κανονισμού (Ε.Κ.) υποδηλώνει την πρόθεση του υπουργείου να υπάρχει καλή οργάνωση της σχολικής μονάδας σε μια κοινωνία σύνθετη, στην οποία «σχολείο» δεν είναι μόνον ο δάσκαλος και οι μαθητές του, αλλά εμπλέκονται ενεργά παράγοντες όπως οι γονείς και ο δήμος. Ο Ε.Κ. θα ρυθμίζει τις «γκρίζες» ζώνες της λειτουργίας ενός σχολείου. Χαρακτηριστικό είναι το εξής: Σε πολλά δημοτικά σχολεία, γονείς συστηματικά καθυστερούν να πάρουν το παιδί από το πρόγραμμα του ολοήμερου. Σε αυτή την περίπτωση, ο δάσκαλος περιμένει στωικά στο σχολείο τον γονιό. Είναι δυνατόν; Ο Ε.Κ. θα ορίζει το πλαίσιο των υποχρεώσεων για να μην κάνει ο κάθε γονιός ό,τι του… καπνίσει!
Ενα άλλο παράδειγμα: «Τα θέματα μη αποδεκτής συμπεριφοράς των μαθητών αποτελούν αντικείμενο συνεργασίας των γονέων με τον εκπαιδευτικό της τάξης, τον σύμβουλο σχολικής ζωής, τον διευθυντή, το σύλλογο διδασκόντων και τον συντονιστή εκπαιδευτικού έργου, ώστε να υπάρξει η καλύτερη δυνατή παιδαγωγική αντιμετώπιση του θέματος. Σε κάθε περίπτωση και πριν από όποια απόφαση, λαμβάνεται υπόψη η βασική αρχή του σεβασμού της προσωπικότητας και των δικαιωμάτων του παιδιού. Οι σωματικές ποινές δεν επιτρέπονται. Το σχολείο, ως φορέας αγωγής, έχει καθήκον να λειτουργεί έτσι ώστε οι μαθητές να συνειδητοποιήσουν ότι κάθε πράξη τους έχει συνέπειες, να μάθουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη των επιλογών τους και να γίνουν υπεύθυνοι πολίτες», λέει ο πρότυπος Ε.Κ. που εστάλη στα σχολεία. Ωστόσο, η ΟΛΜΕ σε μια στρέβλωση της πραγματικότητας εφευρίσκει «παιδαγωγικά ανεπίτρεπτες, επιζήμιες και αναχρονιστικές αναφορές στην υπουργική απόφαση, οι οποίες παραπέμπουν σε μοντέλα αυταρχικής παιδαγωγικής προσέγγισης άλλων εποχών».
Το χειρότερο, βέβαια, δεν είναι η μειοψηφία των συνδικαλιστών που επιβεβαιώνουν τον ρόλο τους, επαναλαμβάνοντας αντιπαραγωγικές νοοτροπίες. Το πιο θλιβερό είναι ότι το ελληνικό σχολείο έχει μετατραπεί σε θέατρο λαϊκίστικης αντιπολίτευσης, αφού και τώρα υπάρχουν εσωτερικοί κανονισμοί, αλλά ποτέ δεν εφαρμόζονται. Και ούτε θα εφαρμοστούν…