Το έλεγαν «ψηφιακό φράχτη». Ηταν η μέθοδος επιτήρησης της καραντίνας στην Ταϊβάν. Με το που έμπαινες στη χώρα, έδινες τον αριθμό του κινητού σου στις Αρχές. Αν δοκίμαζες να απομακρυνθείς από τον τόπο της καραντίνας, το σύστημα σε εντόπιζε και σου έστελνε ένα προειδοποιητικό sms. Ταυτόχρονα, λάμβανε ειδοποίηση και η τοπική αστυνομία.
Αυτό ναι, ήταν ένα άλλο μοντέλο αντιμετώπισης της πανδημίας. Το μοντέλο που εξαντλούσε τις ψηφιακές δυνατότητες εντοπισμού των δυνητικών φορέων του ιού – δηλαδή των πολιτών. Ηταν αυταρχικό; Ναι, αλλά όχι πολύ. Οχι περισσότερο από τα ευρωπαϊκά lockdowns, που επιβάλλουν αδιακρίτως περιστολή ατομικών δικαιωμάτων για αόριστο χρόνο. Για λόγους, όμως, που δεν χρειάζεται κανείς να εξηγήσει, η ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα συμβιβάζεται πιο εύκολα με τις οριζόντιες απαγορεύσεις παρά με παρακολούθηση του ατόμου, έστω κι αν είναι προσωρινή.
Εξυπνο ή «βλακώδες» –όπως το είπε χθες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ–, το μοντέλο του εναλλασσόμενου lockdown ήταν αυτό που εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται παντού στη Δύση. Θα προτιμούσε η αξιωματική αντιπολίτευση το ασιατικό πρότυπο; Δεν ήταν εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ που χαρακτήριζαν το πιστοποιητικό εμβολιασμού «απαρτχάιντ», επειδή θα ξεχώριζε τους πολίτες σε άνοσους και λοιμώδεις (λες και θα ήταν πιο δημοκρατικό να εξακολουθούν να τελούν υπό περιορισμό όσοι δεν απειλούν πια τη δημόσια υγεία); Δεν είναι οι ίδιοι που στηθοκοπιούνται για το αστυνομικό κράτος; Τι θα έλεγε το επαναστατικό τους στόμα εάν για την αναχαίτιση της πανδημίας είχε επιλεγεί η στοχευμένη άρση της ιδιωτικότητας;
Το παράδειγμα είναι απλώς ενδεικτικό του είδους της πολεμικής που επιχειρεί η αντιπολίτευση. Πρόκειται για ενστικτώδη καταγγελτική αντίδραση σε ό,τι λέει η κυβέρνηση παρά για προσπάθεια να διατυπωθεί, έστω προσχηματικά, μια εναλλακτική, γι’ αυτό και γλωσσικά εξαντλείται σε επίθετα της κερκίδας («ανόητο», «βλακώδες»). Μιλούσε η κυβέρνηση το φθινόπωρο για τα εμβόλια; Ηταν εμπόριο ελπίδας με εμβόλια που «δεν υπάρχουν». Μιλούσε για το πιστοποιητικό; Στην αρχή ήταν αυταρχικό· τώρα είναι σκέτα «ανοησία».
Αυτή είναι η δεξιοτεχνία του Τσίπρα: η άγρα της δυσαρέσκειας. Και σε αυτήν τη συγκυρία, η ανάγκη του να αντλήσει το θυμικό κοίτασμα που έχει δημιουργήσει η πανδημία είναι τέτοια ώστε να μην υπολογίζει καν πόσο συχνά εκστομίζει τη λέξη «Μπέργκαμο»· ώστε να μη φοβάται μήπως εκπέμψει τη λάθος, χαιρέκακη εντύπωση.
Η επιτυχία που είχε ο αντιμνημονιακός τοκισμός του θυμού δεν εγγυάται τα ίδια αποτελέσματα και στην μπεργκαμολαγνεία. Ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να μη χρεωθεί τις συναθροίσεις που εμψυχώνει· ακόμη και αν δεν χρεωθεί τον παραθεσμικό εκβιασμό «σταματήστε να νομοθετείτε για να σταματήσουμε το κορωνοπεζοδρόμιο», το στρατήγημά του είναι σημαδεμένο: μπορεί να πετύχει μόνο αν όλα αποτύχουν. Μπορεί να εξαργυρώσει τον μηδενιστικό του οίστρο μόνο αν γίνουμε Μπέργκαμο.