Ηταν μια κρίση με μικρή διάρκεια αλλά μάλλον μακροχρόνιες επιπτώσεις, η απόφαση 20 ευρωπαϊκών χωρών να αναστείλουν τη χορήγηση του εμβολίου της AstraZeneca. Απορρύθμισε τα εμβολιαστικά προγράμματα στα 4/5 της Ε.Ε., κλόνισε την εμπιστοσύνη πολλών, επιβραδύνοντας και άλλο την ήδη βασανιστικά αργή ευρωπαϊκή έξοδο από την υγειονομική κρίση (στην Ε.Ε. έχουν χορηγηθεί 11 δόσεις εμβολίων ανά 100 άτομα, σε σύγκριση με 33 δόσεις στις ΗΠΑ και 39 δόσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο). Παρά τις διαβεβαιώσεις της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Φαρμάκων και του ΠΟΥ ότι το εμβόλιο είναι ασφαλές, παρά τα στατιστικά ότι στα 17 εκατ. εμβολιασμένων με το AstraZeneca καταγράφηκαν μόλις μερικές δεκάδες περιστατικά φλεβικής θρόμβωσης και πνευμονικής εμβολής, ενώ εκατοντάδες θρομβοεμβολές σημειώνονται καθημερινά στον γενικό πληθυσμό μεγάλων χωρών –στην Ελλάδα περί τις 28–, η πολιτική συνέχισε για μέρες να παραμερίζει την επιστήμη.
Και, στην κορύφωση του τρίτου κύματος, με τον ιό σε άτακτη διασπορά και τα συστήματα υγείας σε επικίνδυνο κορεσμό, τέθηκε και πάλι σε λειτουργία η μηχανή του παραλόγου: η αμφισβήτηση των ειδικών και της αποτελεσματικότητας των μέτρων. Οι αντιεπιστημονικές ιδεολογίες και οι φοβικές αντιδράσεις στα ιατρικά επιτεύγματα. Η στρέβλωση των δεδομένων. Η σύνδεση άσχετων περιστατικών με σχέσεις αιτίου και αιτιατού για την εξαγωγή εφιαλτικών σεναρίων. Οι μυθοπλασίες περί σκοτεινών παιγνίων. Με τις γνωστές υγειονομικές και πολιτικοοικονομικές παρενέργειες, δηλαδή περισσότερες μολύνσεις και θάνατοι, παρατεταμένη εξάρτηση των επιχειρήσεων από τον ιό, πολιτικές ήττες κυβερνήσεων.
Στην Ελλάδα, οι εμβολιασμοί δεν ανεστάλησαν, όμως ο ευρωπαϊκός απόηχος, τα κοινωνικά ορύγματα μετά κάθε σοβαρό συμβάν, τα αχρείαστα πολιτικά μπουρλότα, η ψυχική φθορά από τη συνεχή μετάθεση της εξόδου από την κρίση, η σύγχυση από τις διαμετρικά αντίθετες φωνές («η χαλάρωση των μέτρων σε συνθήκες κορύφωσης της πανδημίας είναι καθαρή αυτοκτονία», «ανοίξτε τα όλα, να βγει ο κόσμος από το σπίτι») μετατρέπουν κάθε σπυρί αμφιβολίας σε αλυσίδα αρνήσεων, απειθαρχίας και εξουθενωτικούς φαύλους κύκλους. Μια κατευθυνόμενη κατά συγκεκριμένων στόχων εμπάθεια παίρνει τη θέση της ορθολογικής κριτικής, στρώνοντας το έδαφος στην απώλεια της ψυχραιμίας. Στη διάχυση της προσοχής πέρα από το ουσιώδες –τον έλεγχο της διασποράς του ιού–, σε παρεκκλίσεις από το επείγον, σε λάθη και κινήσεις πανικού. Είναι η πιο επικίνδυνη, ηθελημένη ή αθέλητη, μπανανόφλουδα.