Στο εσωτερικό μέτωπο υπάρχει μια δυσαρέσκεια και μια γκρίνια για τον τρόπο που διαχειρίζεται η κυβέρνηση την πανδημία, και είναι λογικό. Δεν είναι ελληνικό το φαινόμενο. Ολες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υφίστανται φθορά και είναι αποδέκτριες κριτικής.
Στην εξωτερική πολιτική φαίνεται ότι τα πάμε καλά. Και όπως έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ένα λάθος στην οικονομική πολιτική διορθώνεται σε τρία, σε τέσσερα, σε πέντε χρόνια. Ενα λάθος όμως στην εξωτερική πολιτική μπορεί να γυρίσει μια χώρα πολλές δεκαετίες πίσω ή να δημιουργήσει καταστάσεις μη αναστρέψιμες.
Σήμερα η πατρίδα μας, κατά γενική ομολογία, έχει οικοδομήσει ένα πολυσύνθετο πλέγμα διεθνών συνεργειών, εκμεταλλευόμενη και το διεθνές περιβάλλον – όπως η προσέγγιση του Ισραήλ με τις μοναρχίες του Κόλπου. Αυτή η πολιτική γνωρίζει την κριτική από συγκεκριμένους εγχώριους κύκλους, γιατί θεωρούν ότι είναι επιθετική απέναντι στην Τουρκία και αποβλέπει στην απομόνωσή της. Ή, εν πάση περιπτώσει, έτσι την προσλαμβάνουν οι τουρκικές ελίτ. Κάθε κράτος χαράσσει την εξωτερική πολιτική του με βάση τα δικά του συμφέροντα. Δεν την εξαρτά από το αν είναι αποδεκτή από τον γείτονα. Αν συνέβαινε αυτό, τότε θα ήμασταν μια χώρα περιορισμένης κυριαρχίας. Προασπιζόμενοι τα συμφέροντά μας, οικοδομούμε συνέργειες και συμμαχίες με όσα κράτη έχουμε κοινούς στόχους. Αν οι τουρκικές ελίτ αισθάνονται πως συγκροτείται μια αντιτουρκική συσπείρωση, αντί να την καταγγέλλουν, ας αναλογιστούν γιατί συμβαίνει αυτό. Πάντα στη δράση υπάρχει και η αντίδραση.
Αυτή η αναμφίβολα επιτυχημένη εξωτερική πολιτική έχει ως βασικό γνώρισμά της τη συνέχεια. Δηλαδή, μια πολιτική που εγκαινίασε η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, συνεχίστηκε από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και κορυφώνεται από τη σημερινή κυβέρνηση. Αυτή η πορεία αποδεικνύει πόσο αναγκαίο είναι η εξωτερική πολιτική να έχει συνέχεια, ανεξαρτήτως των εναλλαγών των κυβερνήσεων. Ετσι, το γεγονός ότι ο Αλ. Τσίπρας φάνηκε ρεαλιστής και παραμέρισε όλους αυτούς που αποκαλούσαν τον πρόεδρο της Αιγύπτου, Αλ Σίσι, «Πινοσέτ της Μεσογείου», εγγράφεται στο ενεργητικό του. Σήμερα η Ελλάδα –με δεδομένη την ιδιαίτερα στενή σχέση με τις ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα– μπορεί να αναδειχθεί σε κεντρικό παίκτη στην περιοχή. Εκείνο που απαιτείται είναι η ψυχρή ανάλυση του νέου γεωπολιτικού τοπίου στην περιοχή μας, ώστε να συνδιαμορφώνουμε τα γεγονότα και όχι να τα ακολουθούμε.