Η έκθεση του ύπατου εκπροσώπου Ζοζέπ Μπορέλ αποτελεί ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, κυρίως διότι αναδεικνύει ότι η Ε.Ε., έστω αγκομαχώντας και με δυσκολίες, επιχειρεί να αρθεί στο ύψος περιστάσεων οι οποίες προ δεκαετίας ήταν για πολλούς θεωρητικές. Οι Ευρωπαίοι επιθυμούν μεν να εγκαθιδρύσουν μια θεσμικά ενδεδυμένη σχέση με προφανή σκοπό το αμοιβαίο οικονομικό όφελος, αντιλαμβάνονται δε πως η Τουρκία αποτελεί μια χώρα με γεωπολιτικές φιλοδοξίες που είναι πιθανόν να οδηγήσουν σε έκρηξη αποσταθεροποίησης σε μια ευαίσθητη περιοχή στο νοτιοανατολικό μαλακό υπογάστριό της. Δεν θα πρέπει, ωστόσο, να υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Η στάση της Ε.Ε. υπαγορεύθηκε σε σημαντικό βαθμό και από την αλλαγή των συνθηκών στην Ουάσιγκτον. Η πρωτοφανής επιλογή του προέδρου των ΗΠΑ να λάβει θέση δημόσια για την επιλογή της κυβέρνησης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να αποσύρει την Τουρκία από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών υποδηλώνει ότι η Ουάσιγκτον έχει αποφασίσει να θέσει ανοικτά τους όρους της στην Αγκυρα. Η πρώτη –διά ζώσης– παρουσία του Αντονι Μπλίνκεν στις Βρυξέλλες στη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ θα είναι μια καλή ευκαιρία για τους Ευρωπαίους να αντιληφθούν τις επιμέρους προτεραιότητες των ΗΠΑ, οι οποίες είναι προφανές ότι διαβαίνουν τον Ρουβίκωνα της πιο ενεργού αντιπαράθεσης με την Κίνα και τη Ρωσία.
Ο Αντονι Μπλίνκεν επισκέπτεται τις Βρυξέλλες ύστερα από μια περιοδεία στο «δαχτυλίδι της φωτιάς», με στάσεις στο Τόκιο, στη Σεούλ και στο Ανκορατζ στην Αλάσκα. Σε μια κίνηση ασυνήθιστα ωμής διπλωματικής γλώσσας, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ υπενθύμισε πριν από λίγες ημέρες ότι η υλοποίηση του αγωγού Nord Stream II, που θα συνδέει τη Ρωσία με τη Γερμανία, θα αυξήσει περαιτέρω την εξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο. Αυτές είναι «προειδοποιητικές βολές» για το πού θεωρεί η Ουάσιγκτον ότι πρέπει να τίθενται τα όρια ανάμεσα στους συμμάχους του Βορειοατλαντικού Συμφώνου με τη Μόσχα, ενώ ανάλογες έχουν χρησιμοποιηθεί και τους προηγούμενους μήνες έναντι της Κίνας.
Σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι η Ουάσιγκτον δεν επιθυμεί να σπρώξει την Τουρκία οριστικά στην αγκαλιά ενός παραδοσιακού αντιπάλου ή ενός αναδυόμενου ευρασιατικού γίγαντα. Πολλά θα εξαρτηθούν από τη δυνατότητα του Ερντογάν να ελιχθεί σε ένα παιχνίδι το οποίο πλέον αρχίζει να ξεπερνάει κατά πολύ την Τουρκία. Η θέση της Ελλάδας, από την Ιστορία και τη γεωγραφία, είναι, ως συνήθως, δύσκολη.