Θυμούμαι κάποτε έναν φίλο, σπουδαστή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, που μου διηγούνταν ιστορίες από τα μαθήματά του δίπλα σε δασκάλους όπως η Μαίρη Αρώνη, ο Ιάκωβος Ψαρράς και ο Κώστας Καστανάς. Πάνε τρεις δεκαετίες. Σε μία από αυτές τις ιστορίες πρωταγωνιστούσαν δύο φερέλπιδες ηθοποιοί. Ο ένας, πολύ «φλύαρος» πάνω στη μικρή σκηνή του εμβληματικού κτιρίου της δραματικής σχολής της οδού Πειραιώς. Επαιζε, κινούνταν δημιουργούσε μια εκφραστική «ύλη» γύρω του, γεγονός που, ενώ αρχικά προκαλούσε το ενδιαφέρον των θεατών, εντέλει κούραζε. Αντίθετα, υπήρχε ένας άλλος που στην αρχή έμοιαζε απαρατήρητος. Χαμηλών τόνων, με μια εκφραστικότητα εσωτερική, αρκετές παύσεις, οι οποίες ωστόσο τροφοδοτούσαν γόνιμα το κλίμα και το μήνυμα της παράστασης. Τελικώς αυτός κέρδιζε τις εντυπώσεις. Ο φίλος μου θυμάται τον Ιάκωβο Ψαρρά να αγαπά αυτό τον νεαρό σπουδαστή που εντέλει έχει γίνει ένας εκ των κορυφαίων στον τομέα του.
Σήμερα βρισκόμαστε στην εποχή των λέξεων και των εικόνων. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δημιουργούν ένα νέο τρόπο επικοινωνίας στην κοινωνία, στην τέχνη, στην πολιτική. Υπάρχεις όταν μιλούν για σένα, ακόμη κι αν ο θόρυβος αφήνει αρνητικό πρόσημο. Ενα δημόσιο πρόσωπο –στον χώρο των κοινωνικών δικτύων, της πολιτικής, της τέχνης– έχει ανάγκη να επιβεβαιώνει την παρουσία του μέσα από τον «θόρυβο» γύρω από το όνομά του.
Η αλήθεια είναι ότι εκείνοι που έχουν επιλέξει τους χαμηλούς τόνους όλο και λιγοστεύουν, εξ ου και η κοινωνία και η δημόσια ζωή αρχίζουν να εμφανίζουν το χάος της πολιτικής παραφωνίας και ασυνεννοησίας. Ομως είναι διακριτοί στα ασκημένα βλέμματα των… σιωπηλών. Οι τελευταίοι κάπου κρυμμένοι σε μια γωνιά –αποτελώντας την εξαίρεση που θα επιβεβαιώνει τον κανόνα– επιμένουν να διαβρώνουν το φλύαρο «προφίλ» διαττόντων αστέρων της πολιτικής και της τέχνης και να μειδιούν σατανικά κάθε φορά που οι «αστέρες» αυτοί προσπαθούν να ξιφουλκήσουν υπέρ της δικής τους αλήθειας.
Για παράδειγμα, είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις την ειρωνική στάση των σιωπηλών, που παρατηρούν τα ολισθήματα φερέλπιδων πολιτικών οι οποίοι αγωνιούν να πείσουν πως έτσι είναι επειδή έτσι νομίζουν.
Ή να διακρίνεις νέα φιντάνια του κοινοβουλευτικού θεάτρου που επιμένουν να ρίχνουν λάδι στον εμφυλιοπολεμικό λόγο, με τεχνικές τόσο παλιές στην αυγή της νέας δεκαετίας.
Η πολιτική επικαιρότητα, έστω και μέσω τηλεργασίας και τηλεκπαίδευσης, προσφέρει ευκαιρίες στον αγαπημένο μαθητή του Ιάκωβου Ψαρρά να βρίσκεται στη γωνία της κουίντας και να χαμογελά σαρδόνια!