Ει μη ιατροί ήσαν, ουδέν αν ην των ανεμβολιάστων υγειονομικών μωρότερον. l Οι παλιοί έλεγαν «των γραμματικών μωρότερον» για να καυτηριάζουν τον άγονο σχολαστικισμό των συγχρόνων τους γιατρών και γραμματικών l – μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. l Χώρια που ανέκαθεν οι γιατροί λογοτέχνιζαν εντόνως, l όχι ακάρπως πάντα. l Αντιληπτέον, υποθέτω, πώς και γιατί η αρχαία αυτή ρήση αναδύθηκε αυτόματα τις μέρες αυτές των ιατρικών και γενικότερα υγειονομικών κατορθωμάτων και αναθεμάτων. l Πότε θα πάψουν να «αποθεώνουν» κάθε καλλιτέχνη που πεθαίνει. l Ιδίως του θεάτρου. l Πότε θα πάψουν να ταπεινώνουν ό,τι κατάφερε, αποδίδοντάς του άθλους που ουδέποτε αξιώθηκε. l Τι θα γράφαμε πως ήταν Κουν, Μινωτής, Ευαγγελάτος, Σολομός, Βογιατζής, αν «σπουδαίος θεατράνθρωπος» είναι κάθε σκηνοθέτης που πεθαίνει l – ακόμα και με αφανή μάλλον δράση στο θέατρο. l Και τι θα ήταν Παξινού, Χατζηαργύρη, Αρώνη, Ζαβιτσιάνου, Παΐζη, αν «Μεγάλη Κυρία του θεάτρου» είναι κάθε ηθοποιός που έπαιξε κάποτε δευτερότριτους ρόλους – αυτό πια συνέχεια. l Ασχετοι «συντάσσουν» συχνά τέτοια κομμάτια αντιγράφοντας απλώς δελτία Τύπου σταλμένα από οικείους ή φίλους του μακαρίτη. l Το αποδεικνύουν τα πανομοιότυπα κείμενα που δημοσιεύονται – κόπι πάστε. l Δεν είναι, βλέπεις, όλα τα πένθιμα αγγελτήρια γραμμένα από τον Ψυχοπομπό Σπύρο Μπιμπίλα, πρόεδρο του ΣΕΗ, ο οποίος συνήθως εκφράζεται αγαπησιάρικα μεν, μετρημένα δε l (στα αγγελτήρια θανάτου τουλάχιστον). l
Αυτό το «αγαπησιάρικα» με φέρνει σε επιστολή αναγνώστριας, η οποία μου εφιστά την προσοχή και στο μελό ύφος της περιβόητης ανακοίνωσης του ΣΕΗ (περί τα λιγναδιακά) που η στήλη καυτηρίασε ως άμετρη και ασύνετη – αριστερίλα με τη βούλα δηλαδή. l Παραθέτω κάτι χαρακτηριστικό της μελούρας του ΣΕΗ: l «Ξέρουμε όμως περίτρανα (sic) και αναντίρρητα πως τη στιγμή αυτή οι ηθοποιοί είμαστε μόνοι μας και αβοήθητοι. Και για αυτό, μόνοι μας, αλληλέγγυοι και δυνατοί θα συνεχίσουμε. l (…) l Ωστε, κάποτε επιτέλους, να μη μένει καμία μόνη και κανένας μόνος». l Αμήν. l
«Καμία μόνη, κανένας μόνος». l Αναμενόμενο. l Δεν θα μπορούσε να λείπει από μια «αριστερή» γραφή η νέα μόδα l – την οποία, σημειωτέον, ξεπατικώνουν πλείστοι όσοι γραφιάδες και ραδιοφωνατζήδες πέραν της αριστεράς l – μην τυχόν και δεν πιπιλήσουν καμιά φράση του συρμού και φανούν…αμόρφωτοι. l Δεν τους αρκεί πια το αρσενικό επίθετο, όπως αιώνες τώρα ελληνικής γλώσσας, που ως γενικό, ολιστικό, περιλαμβάνει και αναφέρεται σε όλα τα γένη: l «Ολοι οι συνάδελφοι συμφώνησαν», «πολλοί ακροατές έστειλαν μηνύματα», «να μη μείνει κανείς μόνος» κ.ο.κ. l Οχι. Το πολιτικώς, και ηλιθίως, ορθόν επιβάλλει εσχάτως l –κι αυτό ως ψώρα έχει επεκταθεί στη γραφή και στο λόγο παντός διακηρυξία «φεμινιστή»– l να δηλώνει και τα δύο γένη ξεχωριστά, ως εξής (παραδείγματα από δημοσιευθέντα «επίσημα» κείμενα): Σύλλογος ΔΕΠ Παντείου: Ολοι και όλες στα Προπύλαια αύριο l Οι καθηγητές και καθηγήτριες Μ.Ε. δεν φτάνουν για να καλύψουν τις ανάγκες… l διάλογος με τις/τους φοιτήτριες/τές προκειμένου να επιλύονται… l Οι υπογράφοντες και οι υπογράφουσες της επιστολής (sic) στέκονται… l υποτιμώντας τις/τους ανάπηρους/ες καλλιτέχνιδες/ες l επιθυμεί την απαλλαγή των συλληφθεισών/έντων στις 22/2/21. l Εμείς, λοιπόν, οι υπόλοιποι και οι υπόλοιπες l και όλες και όλους όσοι ακούν με σεβασμό l και τα λοιπά, και τα λοιπά – έχει καθείς να προσθέσει πλήθος τέτοιες υστερίες, που χωρίς λόγο l –μόνο για λίγη χαζοεπίδειξη φεμινιστικών φρονημάτων ή απλώς «μόδας»– l ανατινάζουν τη φυσιολογική ροή της γλώσσας. l Ενα μόνο θυμίζω – και εύχομαι: l Ο ψεύτης/ψεύτρα κι ο υποκριτής/υποκρίτρια τον πρώτο χρόνο/χρονιά χαίρονται.