Κάθε μέρα που ξημερώνει προσθέτει στην αβίαστη διαπίστωση ότι η ανθρωπότητα και μαζί της η Ευρώπη, άρα και η Ελλάδα, έχει μπλέξει πολύ άσχημα με την COVID-19. Ακόμη δεν υπάρχει γενικώς αποδεκτό συμπέρασμα για την προέλευσή του ιού, οι μεταλλάξεις δυσκολεύουν την αντιμετώπισή του, η ελπίδα που προσφέρουν τα εμβόλια συμβαδίζει με καθυστερήσεις στην παραγωγή τους, ανταγωνισμούς και αμφισβητήσεις, οι απανταχού μειονότητες των λεγόμενων «ψεκασμένων» αρνητών ενισχύονται από στρατιές «κουρασμένων» και επαγγελματιών που νιώθουν οικονομική ανασφάλεια εξαιτίας της πανδημίας, οι πολλαπλές πιέσεις προκαλούν αμηχανία στις κυβερνήσεις, οι οποίες καταφεύγουν σε αντιφατικές αποφάσεις.
Τα στοιχεία που διαμορφώνουν αυτή την εικόνα είναι συγκεκριμένα και προβληματίζουν τους λογικούς πολίτες, αφού τους «φορτώνουν» με απορίες και απαισιοδοξία για το ορατό μέλλον. Ιδού οι αποδείξεις:
1ον. Η έρευνα που έκαναν οι ειδικοί του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) στην Κίνα για την προέλευση του ιού –πώς και από πού προέκυψε δηλαδή– δεν κατέληξε σε οριστικά συμπεράσματα, καθώς είναι φανερό ότι η σχετική έκθεση έχει πέσει στην κρεατομηχανή της διεθνούς γεωπολιτικής. Οι συγκεκριμένοι ειδικοί δεν κρύβουν ότι υφίστανται πιέσεις από παντού για να πάνε προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.
2ον. Δεν υπάρχει πια αμφιβολία για την επιθετικότητα, την ευελιξία, την επικινδυνότητα και την ανθεκτικότητα της COVID-19. Ο χαρακτήρας της αποδεικνύεται συνεχώς όχι μόνον από τους τραγικούς αριθμούς που αφορούν κρούσματα, διασωληνωμένους και θανάτους, αλλά και από τις μεταλλάξεις του ιού και τις αναζωπυρώσεις της πανδημίας σε πολλές χώρες, ειδικά στην Ευρώπη. Το βλέπουμε πάλι τώρα στις ΗΠΑ, όπου οι πραγματικά εκτεταμένοι εμβολιασμοί οδήγησαν σε καθησυχασμό και νέα χαλάρωση της κοινωνίας και τώρα παρατηρείται πάλι αναζωπύρωση.
3ον. Από την πρώτη στιγμή ήταν σαφές ότι ο δυτικός κόσμος και οι κοινωνίες του δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν τα σκληρά μέτρα της Κίνας και άλλων ασιατικών χωρών για την αντιμετώπιση του ιού. Οπως ήταν επίσης φανερό ότι τα εμβόλια και οι εμβολιασμοί θα αποτελούσαν εργαλεία εταιρικών, εθνικών και πολιτικών ανταγωνισμών. Αυτά αποδείχθηκαν περίτρανα στην πράξη και τα βιώνουν οι κοινωνίες.
4ον. Η πανδημία πρόσφερε μία ευκαιρία στην Ευρώπη να κάνει βήματα προς την ενότητα. Το προσπάθησε με τη συλλογική παραγγελία εμβολίων και κάποια μέτρα, αλλά στη συνέχεια απέτυχε. Τώρα βλέπουμε να υπερτερούν οι εθνικές πολιτικές μαζί με παρασπονδίες, τα συμφέροντα και τα μέτρα, προκαλώντας φόβους και αμφιβολίες στους πληθυσμούς. Παράδειγμα τα εμβόλια της AstraZeneca, με συνέπεια να δημιουργούνται νέες δυσκολίες στην πρόοδο των εμβολιασμών.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι οι αντιδράσεις στη λήψη και εφαρμογή μέτρων από την πλευρά της κοινωνίας. Εκδηλώθηκαν από την πρώτη στιγμή και με την πάροδο του χρόνου αυξάνονται, υπονομεύοντας την αποτελεσματικότητα των αναγκαίων αποφάσεων, τη λειτουργία των συστημάτων υγείας, την κοινωνική συνοχή και την περιφρούρησή της. Σε τέτοια ομιχλώδη κατάσταση πορεύεται η Ελλάδα. Ο περίφημος Θεός της βοηθός!