Είναι φορές που ακόμα και οι κραυγές δεν ακούγονται και δεν συγκινούν. Την περασμένη εβδομάδα, με το εορταστικό κλίμα πληγωμένο από τη δεινή πανδημική συνθήκη, η κραυγή ήταν ενός γιατρού του «Ευαγγελισμού», που είπε με τη σειρά του ό,τι λένε οι γιατροί της «Σωτηρίας», του «Τζάνειου», του Κρατικού της Νίκαιας και όλων των άλλων δημόσιων νοσοκομείων». «Δεν μπορώ να το καταλάβω και να το χωνέψω», είπε, «στον “Ευαγγελισμό” να πεθαίνουν άνθρωποι επειδή δεν υπάρχει κρεβάτι στην εντατική, να πολεμήσουν με κάπως καλύτερες ελπίδες, και σε ακτίνα μισού χιλιομέτρου να υπάρχουν ιδιωτικές κλινικές με ελεύθερες κλίνες, που όμως παζαρεύουν με το υπουργείο Υγείας για 1.700 ευρώ την ημέρα».
Ναι. Δεν χωνεύεται εύκολα η στυγνή εμπορική βουλιμία όταν θερίζει ο θάνατος. Αδυνατείς να το κατανοήσεις και να το αντέξεις, όσο κι αν ξέρεις από την Ιστορία, του δικού σου τόπου κι όλων των άλλων, ότι πάντα θα υπάρχουν καιροσκόποι. Πάντα θα υπάρχουν έμφρονα δίποδα που θα προτάσσουν το συμφέρον τους, αδιαφορώντας για τον ξένο πόνο ή για τις εκκλήσεις της απαράσκευης πολιτείας. Είναι οι θεωρητικοί και πρακτικοί της σχετικοποίησης. Οσοι δηλαδή εφαρμόζουν και στην πράξη τη θεωρία της σχετικοποίησης, για τα δόγματα της οποίας η ζωή των ανθρώπων δεν έχει απόλυτη αξία, αλλά σχετική. Εξαρτάται από το κύρος του επωνύμου σου, το βαλάντιό σου, τις γνωριμίες σου. Αλλά και από την ετοιμότητα της πολιτείας και τις διαθέσεις των «τρίτων»· εν προκειμένω όσων κλινικαρχών θ’ άκουγαν αυτές τις μέρες τα συνήθη στομφώδη για τους «Ελληνες που ενωμένοι» κτλ. και θα σάρκαζαν. Ενωμένοι; Οι Ελληνες; Δεν υπήρξαν σε πολέμους με ορατό τον εχθρό, που απειλούσε την ίδια τους την υπόσταση. Θα ενωθούν τώρα που ο εχθρός είναι αόρατος και, εν πάση περιπτώσει, είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα καταβληθεί;
Εκδοχή της θεωρίας της σχετικοποίησης αποτελεί και η απόφανση του υπουργού Γ. Γεραπετρίτη ότι οι 24 ώρες στην ουρά της αναμονής για πιθανώς λυτρωτικό κρεβάτι στην εντατική δεν είναι ιδιαίτερα πολύς χρόνος, όταν μάλιστα παρέχεται και οξυγόνο στον ασθενή. Επίσης σχετικοποιητική η διάγνωση της καθηγήτριας Β. Παπαευαγγέλου για το «πολύ μικρό ποσοστό όσων πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ, ένα 20% νομίζω». Το ερώτημα, ωστόσο, δεν αφορά το αν το ποσοστό αυτό είναι ανεκτά μικρό, πολύ μικρό ή μέτριο. Αλλά το πόσο μικρότερο θα ήταν αν ο άρρωστος νοσηλευόταν αμέσως σε ΜΕΘ και δεν ήταν σε λίστα αναμονής, διασωληνωμένος σε απλό θάλαμο, δίχως συγγενείς.