Δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του ο κ. Τσίπρας όταν ανέφερε στη Βουλή τους αριθμούς θυμάτων και κρουσμάτων. Επειδή δεν διακρίνεται για την εργατικότητά του ούτε για την επινοητικότητά του, έχει βρει ένα πρώτης τάξεως SOS όποτε είναι αναγκασμένος να περάσει κοινοβουλευτικές εξετάσεις: «Η κυβέρνηση απέτυχε στη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης». Το έλεγε πέρυσι, το λέει και φέτος. Δεν λέω ότι είναι κακός άνθρωπος και χαίρεται για τους νεκρούς και τους διασωληνωμένους. Χαίρεται γιατί χάρη σε αυτούς δεν θα παραδώσει λευκή κόλλα. Από κοντά του και η σοσιαλίστρια κόρη, η κ. Γεννηματά. Σκύβει ελαφρώς προς το γραπτό του Τσίπρα και απομνημονεύει ό,τι μπορεί ώσπου να πλησιάσει ο επιτηρητής. Ο μόνος που ξεχωρίζει είναι ο Βαρουφάκης. Αυτός ψάχνει στον τραγέλαφο του νου του, βρίσκει το πιο παράδοξο από τα παράδοξα που κυκλοφορούν ελεύθερα εκεί μέσα και το πετάει. Ο κ. Κουτσούμπας είναι ο μόνος που δεν έχει πρόβλημα. Λέει τα ίδια που θα έλεγε και πριν από 30 ή 40 χρόνια. Δεν φιλοδοξούν να αριστεύσουν. Τους ενδιαφέρει μόνον να πάρουν τη βάση για να περάσουν την τάξη.
Δεν αναρωτιούνται, άραγε, για ποιον λόγο, ενώ η κυβέρνηση κοντεύει να φθάσει στη μέση της θητείας της και ύστερα από τόσα προβλήματα που έχουν προκύψει, οι ίδιοι παραμένουν καθηλωμένοι στη βάση τους; Γιατί οι ίδιοι είναι καθηλωμένοι στον εαυτό τους. Δεν αναρωτιέται ο Τσίπρας μήπως, λέω μήπως, το ακροατήριο δεν περιμένει να ακούει ξανά και ξανά ότι η κυβέρνηση έχει κάνει λάθη, ότι η χώρα έχει καταστραφεί και λοιπά στερεότυπα; Δεν αναρωτιέται μήπως θα περίμενε το ίδιο αυτό ακροατήριο να ακούσει τι θα έκανε ο ίδιος αντί για αυτά που έκανε η κυβέρνηση; Θα είχε επιτάξει όλα τα ιδιωτικά νοσοκομεία, θα είχε προσλάβει μερικές χιλιάδες, θα είχε κάνει lockdown αφήνοντάς τα όλα ανοιχτά, θα είχε στείλει καταδρομείς για να πάρουν τις πατέντες των εμβολίων, θα είχε οργανώσει ένα πανεθνικό συλλαλητήριο για να τρομάξει ο κορωνοϊός; Τόσες λύσεις υποθέτω ότι φωλιάζουν στο στιβαρό του κεφάλι. Γιατί δεν μας αποκαλύπτει ούτε μία;
Η κυβέρνηση, στον χρόνο που πέρασε, έχει κάνει λάθη. Εχω αρχίσει να πιστεύω ότι το μεγαλύτερό της είναι η εμπιστοσύνη που έδειξε στην επιτροπή των υγειονομικών. Ισως και η αμέλεια που επέδειξε απέναντι σε ομάδες υψηλού κινδύνου, λόγω τρόπου ζωής, όπως οι μετανάστες και οι Ρομά. Εκείνο, όμως, για το οποίο κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την κυβέρνηση είναι ότι σταμάτησε σε αυτόν τον χρόνο να αντιμετωπίζει την πραγματικότητα της πανδημίας. Και η πραγματικότητα της πανδημίας είναι πως αποτελεί έναν κίνδυνο ο οποίος αλλάζει σχεδόν καθημερινά. Αρα και οι άμυνες οφείλουν να προσαρμόζονται. Ο ιός αλλάζει, τα μέτρα αλλάζουν. Μόνο η αντιπολίτευση μένει σταθερή στη βάση της.