Το σκηνικό μιλούσε από μόνο του. Από τους επτά που βρίσκονταν στο πάνελ της παρουσίασης του σχεδίου «Ελλάδα 2.0», μόνον ένας ήταν αιρετός: ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Οι υπόλοιποι έξι (Σκυλακάκης, Σκέρτσος, Μαντζούφας, Πατέλης, Σκάλκος, Αργυρού) δεν έχουν ποτέ κυνηγήσει σταυρό. Και αν εξαιρέσει κανείς τον Σκυλακάκη, που ήταν στο Επικρατείας της Ν.Δ., δεν έχουν πολιτευτεί. Για τους μισούς, δεν θα μπορούσες καν να στοιχηματίσεις ότι είχαν ψηφίσει Νέα Δημοκρατία πριν από το 2019.
Ακόμη κι αν η σημειολογία ήταν ακούσια, είναι δύσκολο να την αγνοήσει κάποιος: Στην κορύφωση της υγειονομικής κρίσης, ο πρωθυπουργός επιλέγει να παρουσιάσει το σχέδιο από το οποίο εξαρτάται η μεταπανδημική τύχη της χώρας –άρα και η πολιτική μοίρα της κυβέρνησής του– χωρίς το κόμμα του. Χωρίς να τυλίξει τις λίστες στα power point των τεχνοκρατών με προπαγανδιστικές γιρλάντες.
Ισως πιο σημαντικός και από το ίδιο το μείγμα του προγράμματος «ανάκαμψης και ανθεκτικότητας» είναι ο μηχανισμός που θα το θέσει σε εφαρμογή. Αν τα κριτήρια συγκρότησης αυτού του μηχανισμού είναι «πολιτικά» –αν η διανομή του χρήματος επιχειρηθεί με τα μέτρα της παλιάς πολιτικής κουλτούρας– το εγχείρημα είναι καταδικασμένο.
Η χαμηλού προφίλ, μη κομματική σύνθεση της ομάδας που παρουσίασε το Σχέδιο θα μπορούσε να αντανακλά αυτή την επίγνωση: Οτι, αυτή τη φορά, η ευκαιρία δεν πρέπει να παραδοθεί στις πελατειακές έξεις· ότι η ανάκαμψη δεν θα χρειαστεί να αναμετρηθεί με τις δοκιμασμένες «ανθεκτικότητες» του πολιτικού συστήματος.
Αρκεί, άραγε, αυτό; Μας αρκεί απλώς να μην επαναλάβουμε τον κακό εαυτό μας; Οχι, λένε. Σε πολλούς η ευρωπαϊκή βραδύτητα στην ενεργοποίηση του πακέτου των 750 δισ. θυμίζει ανησυχητικά το φιάσκο των εμβολίων.
Οπως η ευρωγραφειοκρατία κατάφερε να βραχυκυκλώσει μια γενναία πολιτική απόφαση –για την από κοινού προμήθεια των εμβολίων– έτσι και τώρα: Τα λεφτά κινδυνεύουν να σκαλώσουν στο ξεψείρισμα των Βρυξελλών.
Στην Ελλάδα δεν αρκεί απλώς να μην είναι η Ελλάδα του παρελθόντος. Της χρειάζεται, λένε, να κάνει με τα κονδύλια του Ταμείου ό,τι έκανε και με τον εμβολιασμό: Να υπεραναπληρώσει την ευρωπαϊκή υστέρηση με ένα δικό της ποιοτικό άλμα. Να τρέξει η ίδια πιο γρήγορα από την Ευρώπη.
Αν αυτό το εγχείρημα ευοδωθεί, κανείς δεν θα θυμάται πόσα γαλόνια (δεν) φορούσαν εκείνοι που το κατήρτισαν και το παρουσίασαν χαμηλόφωνα, καθιστοί και μασκοφόροι.
Αν οι διαφάνειες των τεχνοκρατών λάβουν υπόσταση, θα παραγάγουν αυτομάτως και πολιτικά, πολιτικότατα αποτελέσματα. Θα αχρηστεύσουν εμπράκτως τον λόγο της αντιπολιτικής ελεεινολογίας και του εμφυλιακού ρετρό.
Δεν χρειάζονται άλλα κόλπα. Το ζωντανό εργαστήριο μιας χώρας που αναπτύσσεται εξουδετερώνει το είδωλο μιας χώρας που πάντα σπαράσσεται.
Φαντασιώσεις
Λένε ότι ο Τσίπρας πρέπει να τον διαγράψει. Ανθρωπιστικά, πάντως, θα μπορούσε απλώς να του πάρει ένα ξύλινο αλογάκι, ένα ζευγάρι τσαρούχια κι ένα ψεύτικο κουμπούρι. Μουστάκι δεν θέλει. Εχει.
Θεία χαύνωση
Είναι ένα παιχνίδι που κυκλοφόρησε ευρέως στο Διαδίκτυο. Παίρνεις μια ψηφιακή μικρογραφία του θηριώδους πλοίου, που είχε φρακάρει στο Σουέζ, και το τοποθετείς όπου θέλεις στον χάρτη – σε πραγματική κλίμακα. Οι περισσότεροι Ελληνες χρήστες πήγαν και σφήνωσαν το «Ever Given» στη διώρυγα της Κορίνθου. Η ραγδαία εξάπλωση του χαζού παιχνιδιού αντανακλά το αίσθημα της στιγμής. Είναι τόση η συσσωρευμένη ανία από την έλλειψη ερεθισμάτων της καραντίνας, ώστε πολλοί είναι έτοιμοι να «διασκεδάσουν» στριμώχνοντας ψεύτικα καραβάκια. Δεν είναι, όμως, μόνο η βαρεμάρα που βρίσκει διέξοδο. Η αναπαράσταση του ναυσιπλοϊκού ατυχήματος μπορεί να λειτουργεί και θεραπευτικά. Στην οθόνη του παιχνιδιού, το πραγματικό έμφραγμα ανταλλάσσεται με το εικονικό του υποκατάστατο. Ο φρακαρισμένος παίκτης –ανθρώπινο σκαρί κολλημένο σε lockdown– μεταβιβάζει το σκάλωμά του στην εικόνα. Ο καταναγκαστικά χαμένος χρόνος ελαφραίνει. Και το βαρύ τέλμα τρέπεται σε ανώδυνο χασομέρι. Εδώ που φτάσαμε, η αποχαύνωση μετράει. Αποδίδει σαν πρακτική μέθοδος ψυχικής ανοσίας.