«Αν δεις στο όνειρό σου περιστέρια να πετούν, σημαίνει ελευθερία και ίσως νέα από κάποιον που λείπει. Κι αν είναι άσπρα, αυτό είναι σημάδι αφθονίας, καθώς και πολλών πιστών φίλων στη ζωή σου», έγραφαν οι παλιοί ονειροκρίτες των γιαγιάδων μας.
Το ζευγάρι που μόλις μετακόμισε στην απέναντι πολυκατοικία είναι προφανές ότι δεν θέλει να βλέπει περιστέρια ούτε στον ύπνο του. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να δέσει πλαστικά… κροκοδειλάκια και φίδια πάνω στα κάγκελα – διώκτες των πετούμενων από τη βεράντα τους. Δεν ξέρω πόσο αποτελεσματική θα αποδειχθεί αυτή η πρωτότυπη, αν μη τι άλλο, «εικαστική παρέμβαση», σίγουρα όμως είναι διασκεδαστική. Κάθε φορά που αντικρίζω τα ψεύτικα ερπετά χαμογελάω. Δεν είναι και λίγο! Δεν το λέω καθόλου ειρωνικά. Tο χαμόγελο είναι σπάνιο δώρο πια, για όλους μας.
Ναι, είναι αλήθεια ότι πήραμε μερικές ανάσες το Σαββατοκύριακο, μια και επιτράπηκαν οι διαδημοτικές μετακινήσεις. Ναι, χαρήκαμε με το (μερικό, έστω) άνοιγμα του λιανεμπορίου, ζωντάνεψαν λίγο οι γειτονιές μας. Ναι, οι εμβολιασμοί συνεχίζονται και ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας θωρακίζονται απέναντι στον ιό. Ναι, ο καιρός βελτιώνεται και η προσμονή για το καλοκαίρι γλυκαίνει κάπως το μέσα μας.
Ομως, τίποτα δεν έχει ακόμη κριθεί.
Οι επιδημιολογικοί δείκτες σε πολλές περιοχές της χώρας χειροτερεύουν, η πίεση στα νοσοκομεία παραμένει ασφυκτική, τα μπρος-πίσω συνεχίζονται, αρκετοί υπουργοί εξακολουθούν να προκαταλαμβάνουν τις αποφάσεις της επιτροπής επιστημόνων και να της πετούν το μπαλάκι όταν τα πράγματα στραβώνουν, για να μπει ένας πολίτης με κάποια ασφάλεια στα μέσα μαζικής μεταφοράς τις ώρες αιχμής πρέπει να φοράει… σκάφανδρο, οι έλεγχοι είναι ουσιαστικά ανύπαρκτοι. Πώς να πειστεί ένας καταστηματάρχης στην Πάτρα, για παράδειγμα, ότι δεν πρέπει να λειτουργήσει η επιχείρησή του –ούτε με αυστηρότατα μέτρα– για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας, όταν εκατοντάδες πιτσιρικάδες μαζεύονται κάθε βράδυ στα 193 σκαλιά της οδού Αγίου Νικολάου;
Βλέπω την πρόβλεψη του covid19.healthdata.org για τους θανάτους στη χώρα μας και τρομάζω. Μέχρι την 1η Ιουλίου, 14.321 συνάνθρωποί μας ενδέχεται να έχουν χάσει τη μάχη με τη νόσο – είναι το κακό σενάριο, αν ο έλεγχος χαθεί.
Ενα αλεξίκακο χρειαζόμαστε, για να κρατήσει την απειλή μακριά μας. Μόνο που στις πανδημίες τα κροκοδείλια δάκρυα και τα πλαστικά κροκοδειλάκια δεν βοηθούν καθόλου. Ούτε στις επιδρομές των περιστεριών, φοβάμαι…