Ιστορία, το κτηματάκι μας

2' 0" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει με τις συγκρούσεις, τους αφορισμούς και, εντέλει, τις επινοήσεις που προκύπτουν πάνω στην ερμηνεία της Ιστορίας. 

Το εκπληκτικό έγκειται στο ότι, ενώ έχουμε να κάνουμε με πραγματικά γεγονότα και αληθινά πρόσωπα, σχεδόν πάντοτε καταλήγουμε σε μυθοπλασίες. 
Οι περισσότερες παρανοήσεις και διαστρεβλώσεις προέρχονται από μη ιστορικούς (συχνότατα και από εμάς τους δημοσιογράφους…). Επειδή η Ιστορία δεν είναι πυρηνική φυσική, δεν είναι γενετική ούτε τεχνολογία ανώτερης νοημοσύνης, ο καθένας από εμάς εύκολα νομίζει ότι μπορεί να την κάνει κτήμα του. 

Λησμονούμε πως υπάρχει αυτό που οι ιστορικοί αποκαλούν μεθοδολογία, έρευνα, διασταύρωση στοιχείων, τεκμηρίωση. Ομως, επειδή οι ιστορικοί είναι και αυτοί άνθρωποι, συχνότατα διαφωνούν σε τέτοιο ακραίο, συχνά προσωπικό, βαθμό που κάθε τεκμηρίωση να μοιάζει μάταιη, άκυρη. 

Εκεί όπου τα πράγματα μπερδεύονται άσχημα είναι όταν στη συζήτηση εμπλέκονται πολιτικά πρόσωπα, στελέχη πολιτικών κομμάτων. Εκεί πια, το ιστορικό γεγονός ή το ιστορικό πρόσωπο παύει να ανήκει στην εποχή του και μεταφυτεύεται με ένα αυθαίρετο ταξίδι στον χρόνο στο σήμερα. 

Η περίπτωση του Παύλου Πολάκη είναι χαρακτηριστική, μέσα στη γραφικότητά της: η ιστορική του ερμηνεία δεν αντέχει σε κριτική και είναι περισσότερο αποτέλεσμα ενός εκρηκτικού θυμικού εφηβικής έξαρσης και ποιότητας. Είναι ενδεικτική, ωστόσο, του πώς βιώνουμε την Ιστορία: σαν το ιδιόκτητο κτηματάκι μας.

Παρότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να διασκεδάσει τις αρχικές δηλώσεις του βουλευτή του πως η Ν.Δ. «δεν είναι κόμμα δωσιλόγων» και ότι «ο Κολοκοτρώνης δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ», ο κ. Πολάκης επανήλθε με μία ακόμα αλόγιστη χρήση θαυμαστικών: «Η ιστορία της Ελλάδας μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους», δήλωσε εκ νέου, «είναι η ιστορία της πάλης δυο παρατάξεων. Της προοδευτικής δημοκρατικής αριστερής που εξέφραζε την κοινωνική πλειοψηφία ΚΑΙ της συντηρητικής, δεξιάς και ακροδεξιάς που εξέφραζε την εκάστοτε μειοψηφία των εκμεταλλευτών και της ολιγαρχίας. Η πρώτη είχε Κολοκοτρώνηδες, Μακρυγιάννηδες, αγωνιστές της εθνικής ανεξαρτησίας και των εργατικών δικαιωμάτων, Βελουχιώτηδες, 114, Πολυτεχνείο, Αλλαγή. Η δεύτερη φτιάχτηκε από τους κοτζαμπάσηδες της Τουρκοκρατίας και σε αυτήν βρήκαν καταφύγιο, από μαυραγορίτες και δοσίλογους μέχρι υπόκοσμο των Γκοτζαμάνηδων και χουντικούς!! Τέλεια και παύλα! Η ιστορία γράφει και δεν ξεγράφει!».

Μονάχα που η Ιστορία γράφει και ξαναγράφει. Η Ιστορία είναι κινούμενη άμμος. Οσο περισσότερο προσπαθούμε να κάνουμε σπριντ πάνω της, τόσο θα βουλιάζουμε όλο και πιο βαθιά μέσα της. 

Ισως αυτό να είναι που συναρπάζει πολλούς από εμάς. Η ρευστή υπόσταση που αποκτούν τα πράγματα όταν επιλέγουμε πώς και γιατί θα τα αφηγηθούμε. Καλό, όμως, είναι να θυμόμαστε πως είμαστε πολύ μικροί και ασήμαντοι μπροστά της. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή