Η πρωτοτυπία δεν ήταν μία. Ηταν ζεύγος. Την πρώτη τη διέπραξε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας δεν είχε αποδοκιμάσει ποτέ τόσο κατηγορηματικά τον βουλευτή που όλοι εκτός κόμματος –και πολλοί εντός– του ζητούσαν να σωφρονίσει. Μπορεί να μοιάζει αυτονόητο ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναγνώρισε πως οι αντίπαλοί του δεν είναι κόμμα δωσιλόγων. Μπορεί να άργησε κιόλας να αποκηρύξει τη δήλωση ως «ακρότητα». Αλλά για την προϊστορία της συμβίωσης Τσίπρα – Πολάκη, ο τόνος της αποδοκιμασίας ήταν πρωτοφανής.
Μέχρι και ο Πολάκης το κατάλαβε και διέπραξε τη δεύτερη πρωτοτυπία: έπιασε το ίδιο βράδυ το τηλέφωνό του για να πληκτρολογήσει μια αποκήρυξη της προεδρικής αποκήρυξης, επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά όσους προέβλεπαν ότι η ανοχή απέναντι στο εμπόριο αψιάς ιδιοσυγκρασίας –και οι κατά καιρούς προσχηματικές επιπλήξεις– μόνο θα τον αποχαλίνωνε.
Επιβεβαιώνεται επίσης μια ιδιορρυθμία της συριζαϊκής πυραμίδας: Μπορεί τα πρωτεία του προέδρου να μην αμφισβητούνται· μπορεί ο ίδιος, ως φορέας πολιτικών δεξιο-τήτων, να λογίζεται αναντικατάστατος, αμφισβητούνται όμως οι επιλογές του. Η ευθεία αμφισβήτηση προέρχεται, βέβαια, από τους αμύντορες της αριστερής φυσιογνωμίας, που αντιστέκονται στον εκπασοκισμό. Προέρχεται όμως και από το ετερόκλητο μπουκέτο των υποστηρικτών του Τσίπρα, που συχνά αυτονομούνται και τον υπερακοντίζουν. Ο Πολάκης είναι το πιο θορυβώδες παράδειγμα. Ζηλωτής του προέδρου και ταυτόχρονα υπονομευτής του.
Δηλαδή, τι; Λείπει από τον Τσίπρα το γόητρο; Η τήξη των αρμών της κομματικής συνοχής, που επιτρέπει στον Πολάκη να τρολάρει τον πρόεδρό του, δεν θα εκδηλωνόταν αν το κόμμα είχε δική του ατζέντα. Οι ρωγμές στο γόητρο του Τσίπρα είναι το σύμπτωμα ενός ριζικότερου ελλείμματος: το κόμμα τρέχει πίσω από ό,τι μυρίζει πως μπορεί να προκαλέσει φθορά στην κυβέρνηση. Τρέχει σαν λαγωνικό σκανδαλοθηρίας πίσω από κάθε «στραβή» χωρίς να δίνει στον εαυτό του χρόνο να ζυγίσει όσα τάχα οσμίζεται. Το αποτέλεσμα είναι ένας αντιπολιτευτικός λόγος σκορπισμένος σε κάθε εικαζόμενη μπανανόφλουδα – από τα self-test της Siemens, που δεν εμφανίστηκε, μέχρι τα πλατό του Φουρθιώτη και τις πλάκες της Ακροπόλεως.
Την ώρα που ο Τσίπρας αφήνει τον ΣΥΡΙΖΑ να διατρέφεται με τα ειδησεογραφικά ράκη της ημέρας, ο αντίπαλός του κάνει επιδεικτικά το αντίθετο: δεν αφήνει τη δίνη της πανδημικής επικαιρότητας να τον καταπιεί. «Υπογράφει» σχεδόν κάθε μέρα και ένα μικρό ή μεγάλο κεφάλαιο μιας θετικής ατζέντας με αναφορά στο αύριο – όχι μόνο νομοσχέδια, αλλά και πρότζεκτ όπως η δημιουργία του κυβερνητικού πάρκου στη Δάφνη.
Η αντιπολιτική της καταγγελίας είναι από τη φύση της αντιδραστική: εξαρτάται πάντα από την επάρκεια καταγγελτέας ύλης. Ακολουθεί. Δεν οδηγεί. Και είναι καταδικασμένη να ξεμείνει από καύσιμο. Γεμάτο θα είναι μόνο το ρεζερβουάρ του πολακισμού.
Αλέξης Τσίπρας: Μπανανόφλουδες
2' 3" χρόνος ανάγνωσης
