Τίποτε χειρότερο από τις κακές συνήθειες. Η κακή, η κάκιστη συνήθεια που αποκτήσαμε εδώ κι ένα χρόνο είναι η μοιρολατρική κατανάλωση του αριθμού των θανάτων από COVID στην Ελλάδα και παγκοσμίως. «Πάλι εβδομήντα…» Σαν να είναι κατάρα. Ή κάτι που το αποφάσισε η ανίκητη μοίρα ή η τιμωρητική βούληση κάποιου σκοτεινού θεού, από τους πολλούς που έπλασε η ανθρώπινη φαντασία. Ο σχεδόν μονόπλευρος προσανατολισμός της ιατρικής και της φαρμακευτικής στην επινόηση εμβολίων δεν ενίσχυσε το οπλοστάσιο των γιατρών με νέα φάρμακα.
Δεύτερος παράγοντας που διογκώνει τον «μοιραίο» ημερήσιο αριθμό θανάτων, η ισχνότατη πρωτοβάθμια υγεία. Σωστά μάς παροτρύνουν να μην τρέχουμε στα νοσοκομεία με το πρώτο σύμπτωμα ή με την υποψία ότι εκδηλώθηκε κάποιο σύμπτωμα. Η υποψία αυτή βασίζεται συνήθως σε μια γρήγορη περιδιάβαση σε ιντερνετικούς μπούσουλες, την οποία καθιστά υποχρεωτική η απίστευτη δυσκολία, αμείωτη στο πέρασμα των μηνών, να έρθει κανείς σε τηλεφωνική επαφή με τον ΕΟΔΥ.
Οι τυχεροί που τα καταφέρνουν, όσοι έχουν την υπομονή και τον χρόνο ασκητή της ερήμου, ακούνε στο τέλος τις σαν από κασέτα προτροπές του ανειδίκευτου, στον οποίο έχει ανατεθεί η καθοδήγηση του κοινού, να προσφύγει στον «οικογενειακό του γιατρό», που συνήθως είναι ένα φάντασμα σαν εκείνο της Ωραίας Ελένης που πήγε στην Τροία. Συχνά οι τηλεφωνικοί διαγνώστες συστήνουν σε ανθρώπους που τους τρώει η αγωνία, να αυτοεξεταστούν για δυο-τρεις ημέρες και να κρίνουν έπειτα αν όντως τρέχει κάτι. Τους συστήνουν, δηλαδή, να υιοθετήσουν τη μέθοδο «βλέποντας και κάνοντας». Την ίδια που εφαρμόζει η κυβέρνηση.
Κάκιστη είναι και η συνήθεια που αποκτήσαμε τις τελευταίες εβδομάδες: να ακούμε, ενταγμένο στο δελτίο ειδήσεων, το δελτίο των εκτός ΜΕΘ νοσηλευομένων: τόσοι σήμερα, τόσοι περισσότεροι από χθες, τόσοι προβλέπονται για αύριο. Να είσαι θύμα του νέου κορωνοϊού, να διασωληνώνεσαι, επειδή αυτό επιβάλλει η βαρύτητα της κατάστασής σου, να παραμένεις σε απλό θάλαμο, και σε διάδρομο ακόμη, επειδή οι κλίνες της ΜΕΘ είναι καλυμμένες 100%, και να μην έχεις δίπλα σου κανέναν δικό σου, αφού έτσι ορίζει το αυστηρό πρωτόκολλο. Ιδού το πειστήριο ότι το εθνικό σύστημα υγείας θωρακίστηκε εγκαίρως και αδιατρήτως. Ή, επειδή οφείλουμε να γκρινιάζουμε στο όνομα όλων αυτών των ανωνύμων που πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ, ιδού η απόδειξη ότι η μέθοδος «βλέποντας και (μην) κάνοντας» ένα μόνο εξασφαλίζει: ότι θα βρίσκεσαι πάντα πίσω από τις ανάγκες.