Ο Αλ. Τσίπρας έκανε τη χάρη στους νεοδημοκράτες να δηλώσει πως το κόμμα τους δεν είναι κόμμα δωσιλόγων. Αναμφίβολα, οι νεοδημοκράτες θα ανακουφίστηκαν με αυτήν τη δήλωση. Θα έφυγε ένα βάρος από επάνω τους· τόσα χρόνια αναρωτιούνταν: «Μήπως είμαστε δωσίλογοι;».
Για να σοβαρευτούμε! Ανέκαθεν την ελληνική πολιτική σκηνή διέτρεχε η θεωρία των δύο πόλων. Εθνικόφρονες και μιάσματα, δεξιοί και προοδευτικοί, πατριώτες και «γερμανοτσολιάδες». Αυτό το σχήμα το εκλαΐκευσε στις εκλογές του 1985, ίσως τις πιο πολωμένες εκλογές της Μεταπολίτευσης, ο σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου, Αντώνης Στρατής, όταν έγραψε για τη σύγκρουση δύο κόσμων. Είναι βολικό, στις ηγεσίες των κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία, να χαράσσουν διαχωριστικές γραμμές, να θέτουν το ουσιαστικό δίλημμα. Το ζητούμενο κάθε φορά είναι ποιο κόμμα επιβάλλει το δίλημμά του, πιο κόμμα πείθει τους πολίτες για τις διαχωριστικές γραμμές που θέτει. Είναι ευνόητο πως αυτές οι πρακτικές καταπνίγουν τις αποχρώσεις. Υπάρχει μόνο το μαύρο και το άσπρο, το οποίο βέβαια διεκδικούν και οι δύο πόλοι της αντιπαράθεσης.
⇒ Διαβάστε επίσης: ΣΥΡΙΖΑ: Το ακαταλόγιστο ως ιδεολογία
Είναι επόμενο οι πολιτικές ηγεσίες να θέτουν τα διλήμματά τους με έναν τρόπο ιδιαίτερα απλό, απλοϊκό θα έλεγα, για να γίνουν εύκολα αντιληπτά από τους πολίτες. Μόνον έτσι κάθε κόμμα περιχαρακώνει και περιφρουρεί τον χώρο του. Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών πείθεται από ένα λόγο καθαρό και σαφή, χωρίς πολυσημίες και γκρίζες περιοχές.
Για να θυμηθούμε τα πρόσφατα γεγονότα, ο διαχωρισμός των πολιτικών σε «γερμανοτσολιάδες» και αντιμνημονιακούς – πατριώτες, ένας διαχωρισμός που κυριάρχησε για μια τετραετία, απέκρυψε την ουσία της αντιπαράθεσης, που συνοψιζόταν στο δίλημμα «ορθολογισμός – ανορθολογισμός». Ενα δίλημμα που αποκαλύφθηκε σε όλο το μεγαλείο του το καλοκαίρι του 2015, όταν η πίεση των γεγονότων δικαίωσε πανηγυρικά τους εκφραστές του ορθολογισμού.
Σήμερα, ο Αλ. Τσίπρας με την παραδοχή του πως «η Νέα Δημοκρατία δεν είναι κόμμα δωσιλόγων» δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι οι διαχωρισμοί, για να συσπειρώνουν τον κόσμο, θα πρέπει να βασίζονται πάνω σε υπαρκτά αιτήματα της κοινωνίας. Και ο διαχωρισμός των Ελλήνων, το έτος 2021, σε δωσίλογους και πατριώτες, αν μη τι άλλο, είναι πολιτικά αντιπαραγωγικός. Κανέναν, πλην ελαχίστων ανοήτων, δεν ακουμπά. Τα ουσιαστικά διλήμματα αναδύονται μέσα από την κοινωνία και πάνω σε αυτά χαράσσονται οι πολιτικές.