Πολλοί αναρωτήθηκαν ποια θα ήταν η πρέπουσα αντίδραση της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στην προσβολή που της επιφύλαξε o κ. Ταγίπ Ερντογάν. Ο τελευταίος την έστειλε να καθίσει εκεί όπου η παράδοση της Ανατολής προορίζει τις γυναίκες, δηλαδή στη δεύτερη –την παρακατιανή– θέση.
Τι έπρεπε να κάνει λοιπόν; Να βάλει τις φωνές; Να γυρίσει την πλάτη και να φύγει; Να δημιουργήσει κάποιο άλλο διπλωματικό επεισόδιο; Να… τιμήσει τα μαύρα παντελόνια που φορούσε, αρπάζοντας από τον γιακά τον επίδοξο σουλτάνο για να τον ρωτήσει «ξέρεις ποια είμαι εγώ, ρε;».
Το ξέπνοο «εχμμ…», που ακούστηκε, ίσως να ήταν η καλύτερη απάντηση σε μια κατάσταση που δείχνει μεν τη διαφορά των πολιτισμών, αλλά δεν καταλήγει σε σύγκρουση. Το δε επεισόδιο έδειξε περισσότερα για την Τουρκία από τους τόνους χαρτιού στους οποίους αναγράφονται οι διπλωματικές διαμαρτυρίες της χώρας μας για την αλαζονική συμπεριφορά της γείτονος. Αλήθεια. Αν δεν υπήρχε αυτή η προσβολή του Ερντογάν, πόσοι Ευρωπαίοι θα ήξεραν σήμερα ότι πήγαν στην Αγκυρα οι επικεφαλής της Ε.Ε. για να τα ψάλουν ένα χεράκι στον Ερντογάν για, μεταξύ άλλων, τη θέση που επιφυλάσσει η τουρκική πολιτεία στις γυναίκες;
⇒ Διαβάστε επίσης: Το #Sofagate είναι πρόβλημα της Ευρώπης
Το συγκεκριμένο επεισόδιο όμως δεν ήταν ταγκό που θέλει δύο. Οι πρωταγωνιστές ήταν τρεις· δύο καθήμενοι και μία όρθια. Υπήρχε και ο κ. Σαρλ Μισέλ που έμεινε στήλη άλατος μπροστά στην προσβολή. Κάποιος μπορεί να ρωτήσει: «Τι θα μπορούσε να κάνει;». Να βάλει τις φωνές; Να γυρίσει την πλάτη και να φύγει; Να δημιουργήσει κάποιο άλλο διπλωματικό επεισόδιο; Να… τιμήσει τα μαύρα παντελόνια που φορούσε, αρπάζοντας από τον γιακά τον επίδοξο σουλτάνο για να τον ρωτήσει «ξέρεις ποια είναι αυτή, ρε;». Βεβαίως όχι. Θα μπορούσε όμως να ακολουθήσει την παλιά («σεξιστική», λένε κάποιες τώρα) δυτική παράδοση που θέλει να κάθονται πρώτα οι κυρίες και μετά οι άνδρες. Αν δεν υπάρχει κενή θέση, τότε την παραχωρούν σε αυτές. Θα άξιζε η κίνηση μόνο και μόνο να έβλεπε (και να βλέπαμε) τα μούτρα του Ερντογάν, έχοντας δίπλα την «παρακατιανή» και τον άνδρα όρθιο.
Είναι πολύ πιθανόν να μην το σκέφτηκε. Οι άνθρωποι που επιλέγονται για τα ανώτερα κλιμάκια των ευρωκρατών είναι προϊόν συμβιβασμού και όσο περισσότεροι είναι εκείνοι που πρέπει να συμβιβαστούν τόσο ελαχιστοποιείται ο κοινός παρονομαστής. Ενας άνθρωπος που θα ήταν ικανός για αυτή την κίνηση, θα ήταν ικανός και να φέρει αντιρρήσεις στους πρωθυπουργούς που διαφεντεύουν την Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι επίσης πιθανόν να μην το τόλμησε. Οχι επειδή φοβήθηκε τον Ερντογάν, αλλά μπορεί να σκέφτηκε τι θα άκουγε από τις φεμινίστριες της Ευρώπης, αν στον ανατολίτικο σεξισμό του Ερντογάν προσέθετε και τον δυτικό, όπως λέγεται «το σαβουάρ βιβρ μιας ανδροκρατικής κοινωνίας».