Οταν η Δύση μελαγχολεί

2' 18" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η αβουλία και η αμηχανία του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ απέναντι στην ξεχασμένη όρθια πρόεδρο της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν θίχτηκε δεόντως στο πολυσυζητημένο #Sofagate. Α προπό, υπερβολική η ορολογία, δυσανάλογη προς το γεγονός, με δεδομένο κιόλας ότι ο όρος σχετίζεται, λεκτικά έστω, με το Γουότεργκεϊτ, αλλά ας είναι. 

Η κριτική στον κ. Σαρλ Μισέλ προέρχεται από το γεγονός ότι στον δυτικό κόσμο έχουμε άλλες, υψηλότερες απαιτήσεις από έναν δυτικό πολιτικό, και μάλιστα σε ηγετική θέση. Απαιτήσεις που δεν δείχνει να έχει κανένας από τον κ. Ταγίπ Ερντογάν. Υποθέτω ότι οι Τουρκάλες, ίσως όχι μόνον οι δυτικοθρεμμένες και μορφωμένες, θα βλέπουν όλο αυτό και θα μελαγχολούν. 

Κάνω μια υπόθεση εδώ (καθαρή εικασία) ότι αν ήταν στη θέση του κ. Μισέλ ένας Αμερικανός, θα είχε ενστικτωδώς πεταχτεί από τη θέση του για να τη δώσει στην πρόεδρο της Κομισιόν και αυτό όχι επειδή στις ΗΠΑ η πολιτική ορθότητα είναι πιο εξελιγμένη (και πιο φωνακλάδικη…) αλλά επειδή οι Αμερικανοί έχουν μια φυσική ευγένεια (ας εξαιρέσουμε από αυτό τον τέως  πρόεδρο Τραμπ…) η οποία υπερβαίνει τύπους και πρωτόκολλα.

Το γεγονός αυτό καθεαυτό μπορεί να μην έχει την πολιτική διάσταση ενός Γουότεργκεϊτ, έχει όμως μιαν ιδιάζουσα πολιτισμική: η αμηχανία της σύγχρονης Ευρώπης όταν έχει απέναντί της έναν αυταρχικό Ανατολίτη με φαντασιώσεις σουλτάνου. Ο τελευταίος επιδεικνύει όλη αυτή την αρσενική αποκοτιά ενός πολιτισμού που «δεν καταλαβαίνει από τέτοια» (ακόμα τουλάχιστον). 

Είναι βέβαιο: αν δεν είχε γίνει τόσο μεγάλη συζήτηση στη Δύση, και για τη στάση του κ. Μισέλ, στην Τουρκία θα ήταν όλα business as usual. Και, επιπροσθέτως, η όλη στάση, η ροπή της ερντογανικής Τουρκίας είναι τα πράγματα να παραμείνουν ως έχουν (αν όχι μάλιστα να επιστρέψουν και σε κάποιες «παλαιές καλές αξίες που έχουν χαθεί»…). Οταν ο κ. Ντράγκι μιλάει για σύγχρονο δικτάτορα, δεν το λέει τυχαία και ας φωνάζει η τουρκική πλευρά καλώντας το φάντασμα του Μουσολίνι…

Μπορούμε να πούμε πολλά για τον Κεμάλ (το ελληνικό θυμικό τον έχει άχτι κυρίως για την τραγωδία της Μικράς Ασίας, όμως εκεί ο Κεμάλ έκανε απλώς τη δουλειά του και υπερασπιζόταν τουρκικά εδάφη, ας μην το ξεχνάμε), όμως η προσπάθεια που έκανε να μεταμορφωθεί η Τουρκία παραμένει αξεπέραστη. 

Βεβαίως, όσα κι αν έκανε, για τις γυναίκες της Τουρκίας κυρίως, δεν μπόρεσε ποτέ να αλλάξει αυτό που, έτσι κι αλλιώς, πολύ δύσκολα αλλάζει σε κάθε λαό: το αίσθημα των Τούρκων. 

Τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Ερντογάν κάτι έδειχνε πως πάει να επαναληφθεί σε νέα παραλλαγή, μια μεταμόρφωση α λα Κεμάλ. Πολύ γρήγορα, ωστόσο, φάνηκε ότι ισχύει το ακριβώς αντίστροφο. Ή, έστω, ότι ο Ερντογάν εξώθησε τη χώρα σε μια εκ νέου καταβύθιση στον βαθύτερο εαυτό της. 

Μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε για τον κ. Μισέλ και την ευρωπαϊκή αμηχανία. Ομως, ο δυτικός κόσμος όταν μελαγχολεί έχει την ικανότητα της αυτοκριτικής και, αργά ή γρήγορα, της αυτοβελτίωσης.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή